WASHINGTON, DC – De wereld is op een kruispunt aangeland. De toekomst van het leven op onze planeet – en dus van ons eigen leven – is in gevaar. De mensheid heeft zich vertild in haar streven naar rijkdom. Uit onderzoek blijkt dat we ruim 75% van het ijsvrije land van de wereld hebben veranderd. Ruim de helft van het bewoonbare oppervlak van de planeet wordt nu gebruikt om voedsel te produceren, terwijl woeste gronden minder dan 25% van de aarde voor hun rekening nemen. De oceaan is het niet beter vergaan. De afgelopen honderd jaar is 90% van de grote vissen uit de zee verdwenen, terwijl 63% van de visgronden uitgeput is geraakt.
Wat de zaken er nog erger op maakt is dat de uitstoot van broeikasgassen van de industrie en de landbouw, evenals die als gevolg van de ontbossing, sinds 1970 aanzienlijk is toegenomen. Nu de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde versnelt kunnen we niet langer het verlies van natuurgebieden of de dreiging van de klimaatverandering negeren.
We weten al dat als de landconversie en de uitstoot van broeikasgassen tegen 2030 niet zijn teruggedrongen, het onmogelijk zal zijn de opwarming van de aarde te beperken tot 2°C boven het pre-industriële niveau, zoals voorzien in het klimaatverdrag van Parijs van 2015. Bovendien zou zelfs een opwarming van 1,5°C al een ernstige bedreiging voor de biologie van de planeet vormen, waardoor de zesde massa-uitsterving, die inmiddels al gaande is, zou worden versneld. Als ecosystemen ineenstorten zal de levenskwaliteit van alle soorten, inclusief mensen, verminderen.
Als ecosystemen achteruitgaan zullen de natuurlijke goederen waarin zij voorzien – schone lucht en water, de bestuiving van gewassen en de bescherming tegen stormen – onvermijdelijk minder worden. Uit onderzoeken blijkt dat de afnemende toegang tot schoon water, en steeds heftiger stormen en droogten die verband houden met de klimaatverandering, in de komende dertig jaar 100 miljoen mensen van huis en haard kunnen verdrijven.
Niet alleen mensen zullen lijden in een opwarmende wereld. We delen de planeet immers met zoʼn negen miljoen soorten planten en dieren. Als ecosystemen het laten afweten, zullen grotere en kleinere soorten steeds meer onder druk komen te staan, en zullen ze zich moeten aanpassen, op straffe van uitsterving. Velen zullen niettemin verdwijnen, waarna het miljoenen jaren zal duren voordat de aarde de breedte en de diepte van haar biodiversiteit zal hebben herkregen. Als de planeet fundamenteel en onomkeerbaar verandert, zullen de gevolgen voor de mensheid zelf onmiddellijk en verstrekkend zijn.
Om een dergelijk scenario te voorkomen moeten we ons in de eerste plaats herinneren dat het klimaatakkoord van Parijs altijd al een halfbakken deal was: het pakt wel de oorzaken van de opwarming van de aarde aan, maar niet de bedreiging van de natuurlijke systemen waarvan al het leven afhankelijk is. Vandaag de dag is slechts 15% van het land en 7% van onze oceanen beschermd. Maar uit onderzoeken blijkt dat we tegen 2030 tweemaal zoveel land en viermaal zoveel oceaan zullen moeten beschermen, alleen al om essentiële ecosystemen veilig te stellen en de meest catastrofale gevolgen van de klimaatverandering te vermijden. Het beschermen van natuurgebieden is dus de ontbrekende schakel bij het behoud van de welvaart in een opwarmende wereld.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
In afwachting van de Conventie over Biologische Diversiteit van de Verenigde Naties in het Chinese Kunming, later dit jaar, hebben wetenschappers en andere belanghebbenden de Global Deal for Nature ontwikkeld. Deze Global Deal, een tijdgebonden, door de wetenschap gedreven plan om tegen 2030 30% van het land en water te beschermen, is een opstapje naar het beschermen van 50% van de aarde in een natuurlijke staat tegen 2050. Het komende decennium moeten we meer zien te bereiken op het gebied van het natuurbehoud dan in de hele afgelopen eeuw is bereikt. Voor het verwezenlijken van dit doel zal wereldwijd een snelle en collectieve versnelling van de inspanningen op het gebied van het natuurbehoud nodig zijn.
Net zo belangrijk als de hoeveelheid beschermd land en water is de diversiteit en gezondheid van natuurgebieden. Beschermingsmaatregelen op het land moeten de ecosystemen beschermen die nodig zijn om bedreigde soorten te ondersteunen, de klimaatverandering te verzachten en de biodiversiteit veilig te stellen. En in de oceaan zijn er om de ondergang van soorten te voorkomen en vispopulaties duurzaam overeind te houden samenhangende beschermingsmaatregelen nodig voor cruciale habitats, bedreigde soorten en corridors waarlangs dieren van de ene naar de andere plek kunnen trekken.
Hoewel deze taak ontzagwekkend van omvang is, is het haalbaar om in 2030 30% van het land en het water te beschermen. Sceptici zullen betogen dat we het land en de oceanen moeten gebruiken om de naar verwachting tien miljard mensen te voeden die de planeet in 2050 zullen bevolken, en dat de voorgestelde beschermingsmaatregelen te duur en te veeleisend zijn. Maar uit onderzoek is al gebleken dat het doel van 30% haalbaar is als we bestaande technologieën gebruiken binnen bestaande consumptiepatronen, vooropgesteld dat er veranderingen plaatsvinden op het gebied van het beleid, de productie en de uitgaven van overheden en bedrijven.
Bovendien kan aan de vraag naar voedsel om onze groeiende bevolking te voeden door de huidige landbouwgronden worden voldaan, evenvoudigweg door het weggooien van voedsel terug te dringen. Maar we moeten ook de traditionele kustvisserij in ere herstellen, en een regeneratieve vorm van landbouw ontwikkelen die lokaal en gezonder voedsel biedt, terwijl de bodem wordt hersteld en een groot deel van de koolstof wordt opgenomen waarmee we de atmosfeer vervuilen. Als we een deel van de overheidsfinanciering herbestemmen waarmee ieder jaar niet-duurzame visserij- en landbouwpraktijken worden gesubsidieerd, kunnen we de natuurgebieden beschermen die de mensen jaarlijks voor $125 bln aan “ecosysteemdiensten” bieden. Door de op de natuur gebaseerde risicoʼs voor het bedrijfsleven te verzachten kunnen we een duurzame economie creëren die zowel de mensheid als de natuur ten goede komt.
We hebben één kans om dit goed te doen. Het beschermen van een veel groter deel van de natuurlijke wereld is een ambitieuze doelstelling. Maar het is er een die een vitale toekomst voor de mensheid en alle soorten met wie wij deze planeet delen zal veiligstellen. De Global Deal for Nature kan samen met het akkoord van Parijs de diversiteit en de overvloed van het leven op aarde redden. Onze toekomst hangt af van de vraag of wij opgewassen zijn tegen deze uitdaging.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
The European Union’s cumbersome and narrowly defined regulations for public procurement and spending are not simply inadequate; they are dangerous. They weaken the bloc’s ability to protect itself from a broad range of Russian hybrid attacks while prolonging Russia’s aggression in Ukraine.
propose a European Defense Production Act to help fast-track processes for public procurement and spending.
The intricate legal issues and colorful characters in Donald Trump's criminal trials will undoubtedly keep the media and the viewing public enraptured for months to come. But when it comes to the 2024 election, all that really matters is how the defendant appears to a narrow sliver of undecided voters.
points out that optics, more than the law or the facts, will be what matters most for the election.
WASHINGTON, DC – De wereld is op een kruispunt aangeland. De toekomst van het leven op onze planeet – en dus van ons eigen leven – is in gevaar. De mensheid heeft zich vertild in haar streven naar rijkdom. Uit onderzoek blijkt dat we ruim 75% van het ijsvrije land van de wereld hebben veranderd. Ruim de helft van het bewoonbare oppervlak van de planeet wordt nu gebruikt om voedsel te produceren, terwijl woeste gronden minder dan 25% van de aarde voor hun rekening nemen. De oceaan is het niet beter vergaan. De afgelopen honderd jaar is 90% van de grote vissen uit de zee verdwenen, terwijl 63% van de visgronden uitgeput is geraakt.
Wat de zaken er nog erger op maakt is dat de uitstoot van broeikasgassen van de industrie en de landbouw, evenals die als gevolg van de ontbossing, sinds 1970 aanzienlijk is toegenomen. Nu de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde versnelt kunnen we niet langer het verlies van natuurgebieden of de dreiging van de klimaatverandering negeren.
We weten al dat als de landconversie en de uitstoot van broeikasgassen tegen 2030 niet zijn teruggedrongen, het onmogelijk zal zijn de opwarming van de aarde te beperken tot 2°C boven het pre-industriële niveau, zoals voorzien in het klimaatverdrag van Parijs van 2015. Bovendien zou zelfs een opwarming van 1,5°C al een ernstige bedreiging voor de biologie van de planeet vormen, waardoor de zesde massa-uitsterving, die inmiddels al gaande is, zou worden versneld. Als ecosystemen ineenstorten zal de levenskwaliteit van alle soorten, inclusief mensen, verminderen.
Als ecosystemen achteruitgaan zullen de natuurlijke goederen waarin zij voorzien – schone lucht en water, de bestuiving van gewassen en de bescherming tegen stormen – onvermijdelijk minder worden. Uit onderzoeken blijkt dat de afnemende toegang tot schoon water, en steeds heftiger stormen en droogten die verband houden met de klimaatverandering, in de komende dertig jaar 100 miljoen mensen van huis en haard kunnen verdrijven.
Niet alleen mensen zullen lijden in een opwarmende wereld. We delen de planeet immers met zoʼn negen miljoen soorten planten en dieren. Als ecosystemen het laten afweten, zullen grotere en kleinere soorten steeds meer onder druk komen te staan, en zullen ze zich moeten aanpassen, op straffe van uitsterving. Velen zullen niettemin verdwijnen, waarna het miljoenen jaren zal duren voordat de aarde de breedte en de diepte van haar biodiversiteit zal hebben herkregen. Als de planeet fundamenteel en onomkeerbaar verandert, zullen de gevolgen voor de mensheid zelf onmiddellijk en verstrekkend zijn.
Om een dergelijk scenario te voorkomen moeten we ons in de eerste plaats herinneren dat het klimaatakkoord van Parijs altijd al een halfbakken deal was: het pakt wel de oorzaken van de opwarming van de aarde aan, maar niet de bedreiging van de natuurlijke systemen waarvan al het leven afhankelijk is. Vandaag de dag is slechts 15% van het land en 7% van onze oceanen beschermd. Maar uit onderzoeken blijkt dat we tegen 2030 tweemaal zoveel land en viermaal zoveel oceaan zullen moeten beschermen, alleen al om essentiële ecosystemen veilig te stellen en de meest catastrofale gevolgen van de klimaatverandering te vermijden. Het beschermen van natuurgebieden is dus de ontbrekende schakel bij het behoud van de welvaart in een opwarmende wereld.
Subscribe to PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
In afwachting van de Conventie over Biologische Diversiteit van de Verenigde Naties in het Chinese Kunming, later dit jaar, hebben wetenschappers en andere belanghebbenden de Global Deal for Nature ontwikkeld. Deze Global Deal, een tijdgebonden, door de wetenschap gedreven plan om tegen 2030 30% van het land en water te beschermen, is een opstapje naar het beschermen van 50% van de aarde in een natuurlijke staat tegen 2050. Het komende decennium moeten we meer zien te bereiken op het gebied van het natuurbehoud dan in de hele afgelopen eeuw is bereikt. Voor het verwezenlijken van dit doel zal wereldwijd een snelle en collectieve versnelling van de inspanningen op het gebied van het natuurbehoud nodig zijn.
Net zo belangrijk als de hoeveelheid beschermd land en water is de diversiteit en gezondheid van natuurgebieden. Beschermingsmaatregelen op het land moeten de ecosystemen beschermen die nodig zijn om bedreigde soorten te ondersteunen, de klimaatverandering te verzachten en de biodiversiteit veilig te stellen. En in de oceaan zijn er om de ondergang van soorten te voorkomen en vispopulaties duurzaam overeind te houden samenhangende beschermingsmaatregelen nodig voor cruciale habitats, bedreigde soorten en corridors waarlangs dieren van de ene naar de andere plek kunnen trekken.
Hoewel deze taak ontzagwekkend van omvang is, is het haalbaar om in 2030 30% van het land en het water te beschermen. Sceptici zullen betogen dat we het land en de oceanen moeten gebruiken om de naar verwachting tien miljard mensen te voeden die de planeet in 2050 zullen bevolken, en dat de voorgestelde beschermingsmaatregelen te duur en te veeleisend zijn. Maar uit onderzoek is al gebleken dat het doel van 30% haalbaar is als we bestaande technologieën gebruiken binnen bestaande consumptiepatronen, vooropgesteld dat er veranderingen plaatsvinden op het gebied van het beleid, de productie en de uitgaven van overheden en bedrijven.
Bovendien kan aan de vraag naar voedsel om onze groeiende bevolking te voeden door de huidige landbouwgronden worden voldaan, evenvoudigweg door het weggooien van voedsel terug te dringen. Maar we moeten ook de traditionele kustvisserij in ere herstellen, en een regeneratieve vorm van landbouw ontwikkelen die lokaal en gezonder voedsel biedt, terwijl de bodem wordt hersteld en een groot deel van de koolstof wordt opgenomen waarmee we de atmosfeer vervuilen. Als we een deel van de overheidsfinanciering herbestemmen waarmee ieder jaar niet-duurzame visserij- en landbouwpraktijken worden gesubsidieerd, kunnen we de natuurgebieden beschermen die de mensen jaarlijks voor $125 bln aan “ecosysteemdiensten” bieden. Door de op de natuur gebaseerde risicoʼs voor het bedrijfsleven te verzachten kunnen we een duurzame economie creëren die zowel de mensheid als de natuur ten goede komt.
We hebben één kans om dit goed te doen. Het beschermen van een veel groter deel van de natuurlijke wereld is een ambitieuze doelstelling. Maar het is er een die een vitale toekomst voor de mensheid en alle soorten met wie wij deze planeet delen zal veiligstellen. De Global Deal for Nature kan samen met het akkoord van Parijs de diversiteit en de overvloed van het leven op aarde redden. Onze toekomst hangt af van de vraag of wij opgewassen zijn tegen deze uitdaging.
Vertaling: Menno Grootveld