NEW HAVEN – Wetgevers in de Europese Unie hebben onlangs een voorlopig akkoord bereikt over een baanbrekende verordening om de risico’s van kunstmatige intelligentie (AI) voor de mensheid te beperken, en andere landen lijken klaar om het voorbeeld van de EU te volgen. Maar deze verordening maakt geen verschil voor een van de grootste rampen die AI met zich kan meebrengen: het vooruitzicht van massale werkloosheid en sterk toegenomen inkomensongelijkheid. Regelgeving kan deze risico’s niet wegnemen zonder de wereld te beroven van de potentiële voordelen van AI, namelijk een dramatische toename van de productiviteit en een enorme welvaartsgroei. Daarom moeten beleidsmakers ook beleid opstellen om burgers te compenseren als deze rampen zich voordoen.
Laten we duidelijk zijn: we zijn niet tegen het reguleren van AI. Maar net zoals we een tweeledige aanpak hanteren om huizen die kwetsbaar zijn voor overstromingen te beschermen – door zeeweringen te bouwen en een overstromingsverzekering af te sluiten – zo moeten overheden ook een verzekering tegen ongelijkheid aanbieden om ervoor te zorgen dat AI de welvaartskloof niet vergroot. Hoewel het denkbaar is dat toekomstige regeringen de voorwaarden van zo’n programma zullen veranderen, zou het politiek moeilijk zijn om op alom ervaren voordelen te beknibbelen.
Het teken aan de wand is er al. Dit jaar staakten Hollywoodacteurs samen met scenarioschrijvers tijdens de eerste sectorbrede staking in ruim zes decennia, waarbij bescherming tegen AI een van de belangrijkste eisen was. Maar AI zal een revolutie teweegbrengen in de toekomst van het werk voor alle soorten professionals, van artsen en advocaten tot taxichauffeurs en kassières, en de daaropvolgende stijgingen in de totale productie zullen niet gelijkelijk worden verdeeld. Degenen die de uitvindingen maken en bezitten kunnen enorme rijkdom vergaren, waarvan een groot deel zal komen van het besparen op de arbeidskosten.
Het is verleidelijk om te geloven dat AI grote delen van de beroepsbevolking zal veranderen in hamburgerflippers, maar zelfs die baan wordt al geautomatiseerd. Misschien zijn er nog andere laagwaardige diensten die mensen kunnen leveren. Zo niet, dan zal het aantal chronisch werklozen toenemen. Hoe dan ook, de inkomensongelijkheid zal bijna zeker stijgen.
Beleidsmakers kunnen de resulterende toename in ongelijkheid beperken of zelfs voorkomen door het belastingstelsel te hervormen. Als de ongelijkheid bijvoorbeeld bepaalde grenzen overschrijdt, zouden de federale inkomstenbelastingtarieven voor veelverdieners automatisch kunnen stijgen. Om te voorkomen dat de ongelijkheid verder toeneemt, zouden de belastingen op de top 1 procent elk jaar zo kunnen worden vastgesteld dat hun aandeel in het totale nationale inkomen na belastingen nooit boven het huidige niveau uitkomt.
Natuurlijk, als AI echt catastrofale stijgingen in de ongelijkheid zou veroorzaken – bijvoorbeeld als de top 1 procent al het inkomen vóór belastingen zou ontvangen – zouden er grenzen kunnen zijn aan wat belastinghervormingen kunnen bereiken. Neem een land waar de top 1 procent twintig procent van het inkomen vóór belastingen verdient – ruwweg het huidige wereldgemiddelde. Als deze groep, als gevolg van AI, uiteindelijk al het inkomen vóór belastingen zou ontvangen, zou zij belast moeten worden tegen een tarief van tachtig procent, waarbij de inkomsten herverdeeld worden als belastingkredieten voor de 99 procent, alleen maar om de huidige verdeling van het inkomen vóór belastingen te bereiken; om de overheid te financieren en de huidige verdeling van het inkomen na belastingen te bereiken, zou een nóg hoger tarief nodig zijn. Aangezien zulke hoge tarieven het werken zouden kunnen ontmoedigen, zouden we waarschijnlijk genoegen moeten nemen met een gedeeltelijke ongelijkheidsverzekering, analoog aan het hebben van een eigen risico op een conventionele verzekeringspolis om moreel risico te verminderen.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Een dergelijke scheve inkomensverdeling is onwaarschijnlijk, en in minder extreme gevallen zou een volledige of bijna volledige ongelijkheidsverzekering mogelijk en gerechtvaardigd zijn. Maar hoewel dit gedachte-experiment een zwakte van ons plan blootlegt – het kan geen volledige verzekering bieden in de meest catastrofale gevallen – wijst het ook op het belang van het inbouwen van een vorm van automatische verzekering in het belastingsysteem. De meeste mensen zullen het er immers mee eens zijn dat als de economische ongelijkheid toeneemt, de 1 procent belast moet worden tegen een aanzienlijk hoger tarief dan nu het geval is.
Om het hoofd te bieden aan de massale werkloosheid die AI met zich mee kan brengen, hebben velen - van Juliet Rhys-Williams in 1943 tot de Amerikaanse presidentskandidaat Andrew Yang in 2018 – een gegarandeerd minimum basisinkomen voor iedereen voorgesteld, ongeacht wat ze doen. Andere economen, zoals Nobelprijswinnaar Edmund Phelps, hebben in plaats daarvan voorgesteld om de lonen te subsidiëren door de negatieve inkomstenbelasting voor gezinnen met een laag inkomen uit te breiden of door de belastingaftrek voor bedrijven aan te passen. Hoe dan ook, deze plannen vergen financiering, en het inbouwen van een verzekering tegen ongelijkheid in het belastingsysteem zou een aanpassing op de langere termijn kunnen zijn.
Hoewel ons voorstel geen limiet stelt aan de hoeveelheid geld die mensen mogen verdienen of sparen, hebben we niet de illusie dat het politiek makkelijk zal zijn om een ongelijkheidsverzekering in te voeren. Maar er staat te veel op het spel om het niet te proberen. Zoals Louis Brandeis, rechter bij het Amerikaanse Hooggerechtshof, zei: we kunnen democratie hebben of grote rijkdom geconcentreerd in de handen van enkelen, maar niet allebei.
Twee aspecten van ons voorstel maken het politiek haalbaarder dan een traditionele belasting. In de eerste plaats kan het plafond voor ongelijkheid boven het huidige niveau worden vastgesteld – wat betekent dat het niet onmiddellijk in werking hoeft te treden. Psychologen hebben aangetoond dat mensen idealistischer zijn als ze beslissingen nemen over de verre toekomst dan over het heden. Omdat kiezers hun toekomstige inkomensschaal niet kennen, zullen ze waarschijnlijk voor een ongelijkheidsverzekering stemmen op basis van abstracte morele principes.
In de tweede plaats zou, als de verzekering in werking treedt, de begunstigde klasse veel groter van omvang zijn dan de topverdieners die het hogere marginale tarief betalen. In feite zou de welvaartsoverdracht van de 1 procent naar de onderste helft van alle verdieners moeten gaan, hoewel het denkbaar is dat het gedeeld wordt met de hogere verdieners om hun steun te verkrijgen. Zodra de verzekering in werking treedt, zou de wetgeving uiteindelijk de belastingen voor de meeste werknemers kunnen verlagen.
Het expliciet vaststellen van belastingtarieven om een verzekering te bieden tegen extreme ongelijkheid was een goed idee toen iemand van ons het twee decennia geleden voor het eerst voorstelde. Maar vandaag is het een nog veel beter idee. Om de vruchten van AI te plukken, moeten we ons voorbereiden op een mogelijk catastrofale toename van de verschillen in rijkdom en inkomen.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
While both the American and Chinese Gilded Ages raised material standards of living for hundreds of millions of people, their endemic corruption produced radically unequal and unsustainable growth. Ultimately, both periods offer cautionary tales about unbridled crony capitalism, not models for blind emulation.
explains how corruption both drove the country's GDP growth and sowed the seeds for its current economic problems.
Since taking power in 2014, Prime Minister Narendra Modi and his ruling Bharatiya Janata Party have stoked Hindu nationalism, hollowed out India’s democracy, and overseen an economy that is probably performing far worse than official figures suggest. And yet Modi and the BJP are genuinely popular, making them likely – though not certain – to emerge victorious when the ongoing parliamentary election concludes in June.
NEW HAVEN – Wetgevers in de Europese Unie hebben onlangs een voorlopig akkoord bereikt over een baanbrekende verordening om de risico’s van kunstmatige intelligentie (AI) voor de mensheid te beperken, en andere landen lijken klaar om het voorbeeld van de EU te volgen. Maar deze verordening maakt geen verschil voor een van de grootste rampen die AI met zich kan meebrengen: het vooruitzicht van massale werkloosheid en sterk toegenomen inkomensongelijkheid. Regelgeving kan deze risico’s niet wegnemen zonder de wereld te beroven van de potentiële voordelen van AI, namelijk een dramatische toename van de productiviteit en een enorme welvaartsgroei. Daarom moeten beleidsmakers ook beleid opstellen om burgers te compenseren als deze rampen zich voordoen.
Laten we duidelijk zijn: we zijn niet tegen het reguleren van AI. Maar net zoals we een tweeledige aanpak hanteren om huizen die kwetsbaar zijn voor overstromingen te beschermen – door zeeweringen te bouwen en een overstromingsverzekering af te sluiten – zo moeten overheden ook een verzekering tegen ongelijkheid aanbieden om ervoor te zorgen dat AI de welvaartskloof niet vergroot. Hoewel het denkbaar is dat toekomstige regeringen de voorwaarden van zo’n programma zullen veranderen, zou het politiek moeilijk zijn om op alom ervaren voordelen te beknibbelen.
Het teken aan de wand is er al. Dit jaar staakten Hollywoodacteurs samen met scenarioschrijvers tijdens de eerste sectorbrede staking in ruim zes decennia, waarbij bescherming tegen AI een van de belangrijkste eisen was. Maar AI zal een revolutie teweegbrengen in de toekomst van het werk voor alle soorten professionals, van artsen en advocaten tot taxichauffeurs en kassières, en de daaropvolgende stijgingen in de totale productie zullen niet gelijkelijk worden verdeeld. Degenen die de uitvindingen maken en bezitten kunnen enorme rijkdom vergaren, waarvan een groot deel zal komen van het besparen op de arbeidskosten.
Het is verleidelijk om te geloven dat AI grote delen van de beroepsbevolking zal veranderen in hamburgerflippers, maar zelfs die baan wordt al geautomatiseerd. Misschien zijn er nog andere laagwaardige diensten die mensen kunnen leveren. Zo niet, dan zal het aantal chronisch werklozen toenemen. Hoe dan ook, de inkomensongelijkheid zal bijna zeker stijgen.
Beleidsmakers kunnen de resulterende toename in ongelijkheid beperken of zelfs voorkomen door het belastingstelsel te hervormen. Als de ongelijkheid bijvoorbeeld bepaalde grenzen overschrijdt, zouden de federale inkomstenbelastingtarieven voor veelverdieners automatisch kunnen stijgen. Om te voorkomen dat de ongelijkheid verder toeneemt, zouden de belastingen op de top 1 procent elk jaar zo kunnen worden vastgesteld dat hun aandeel in het totale nationale inkomen na belastingen nooit boven het huidige niveau uitkomt.
Natuurlijk, als AI echt catastrofale stijgingen in de ongelijkheid zou veroorzaken – bijvoorbeeld als de top 1 procent al het inkomen vóór belastingen zou ontvangen – zouden er grenzen kunnen zijn aan wat belastinghervormingen kunnen bereiken. Neem een land waar de top 1 procent twintig procent van het inkomen vóór belastingen verdient – ruwweg het huidige wereldgemiddelde. Als deze groep, als gevolg van AI, uiteindelijk al het inkomen vóór belastingen zou ontvangen, zou zij belast moeten worden tegen een tarief van tachtig procent, waarbij de inkomsten herverdeeld worden als belastingkredieten voor de 99 procent, alleen maar om de huidige verdeling van het inkomen vóór belastingen te bereiken; om de overheid te financieren en de huidige verdeling van het inkomen na belastingen te bereiken, zou een nóg hoger tarief nodig zijn. Aangezien zulke hoge tarieven het werken zouden kunnen ontmoedigen, zouden we waarschijnlijk genoegen moeten nemen met een gedeeltelijke ongelijkheidsverzekering, analoog aan het hebben van een eigen risico op een conventionele verzekeringspolis om moreel risico te verminderen.
Subscribe to PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Een dergelijke scheve inkomensverdeling is onwaarschijnlijk, en in minder extreme gevallen zou een volledige of bijna volledige ongelijkheidsverzekering mogelijk en gerechtvaardigd zijn. Maar hoewel dit gedachte-experiment een zwakte van ons plan blootlegt – het kan geen volledige verzekering bieden in de meest catastrofale gevallen – wijst het ook op het belang van het inbouwen van een vorm van automatische verzekering in het belastingsysteem. De meeste mensen zullen het er immers mee eens zijn dat als de economische ongelijkheid toeneemt, de 1 procent belast moet worden tegen een aanzienlijk hoger tarief dan nu het geval is.
Om het hoofd te bieden aan de massale werkloosheid die AI met zich mee kan brengen, hebben velen - van Juliet Rhys-Williams in 1943 tot de Amerikaanse presidentskandidaat Andrew Yang in 2018 – een gegarandeerd minimum basisinkomen voor iedereen voorgesteld, ongeacht wat ze doen. Andere economen, zoals Nobelprijswinnaar Edmund Phelps, hebben in plaats daarvan voorgesteld om de lonen te subsidiëren door de negatieve inkomstenbelasting voor gezinnen met een laag inkomen uit te breiden of door de belastingaftrek voor bedrijven aan te passen. Hoe dan ook, deze plannen vergen financiering, en het inbouwen van een verzekering tegen ongelijkheid in het belastingsysteem zou een aanpassing op de langere termijn kunnen zijn.
Hoewel ons voorstel geen limiet stelt aan de hoeveelheid geld die mensen mogen verdienen of sparen, hebben we niet de illusie dat het politiek makkelijk zal zijn om een ongelijkheidsverzekering in te voeren. Maar er staat te veel op het spel om het niet te proberen. Zoals Louis Brandeis, rechter bij het Amerikaanse Hooggerechtshof, zei: we kunnen democratie hebben of grote rijkdom geconcentreerd in de handen van enkelen, maar niet allebei.
Twee aspecten van ons voorstel maken het politiek haalbaarder dan een traditionele belasting. In de eerste plaats kan het plafond voor ongelijkheid boven het huidige niveau worden vastgesteld – wat betekent dat het niet onmiddellijk in werking hoeft te treden. Psychologen hebben aangetoond dat mensen idealistischer zijn als ze beslissingen nemen over de verre toekomst dan over het heden. Omdat kiezers hun toekomstige inkomensschaal niet kennen, zullen ze waarschijnlijk voor een ongelijkheidsverzekering stemmen op basis van abstracte morele principes.
In de tweede plaats zou, als de verzekering in werking treedt, de begunstigde klasse veel groter van omvang zijn dan de topverdieners die het hogere marginale tarief betalen. In feite zou de welvaartsoverdracht van de 1 procent naar de onderste helft van alle verdieners moeten gaan, hoewel het denkbaar is dat het gedeeld wordt met de hogere verdieners om hun steun te verkrijgen. Zodra de verzekering in werking treedt, zou de wetgeving uiteindelijk de belastingen voor de meeste werknemers kunnen verlagen.
Het expliciet vaststellen van belastingtarieven om een verzekering te bieden tegen extreme ongelijkheid was een goed idee toen iemand van ons het twee decennia geleden voor het eerst voorstelde. Maar vandaag is het een nog veel beter idee. Om de vruchten van AI te plukken, moeten we ons voorbereiden op een mogelijk catastrofale toename van de verschillen in rijkdom en inkomen.
Vertaling: Menno Grootveld