NEW YORK – Bijna vier eeuwen lang, sinds de Vrede van Westfalen in 1648 een einde maakte aan de Dertigjarige Oorlog in Europa, heeft het concept van de soevereiniteit – het recht van landen op een onafhankelijk bestaan en autonomie – de kern van de internationale orde gevormd. Daar was een goede reden voor: zoals we eeuw na eeuw hebben gezien, inclusief de huidige, is een wereld waarin grenzen met geweld worden geschonden een wereld van instabiliteit en conflict.
Maar in een gemondialiseerde wereld is een mondiaal besturingssysteem dat louter is gebaseerd op respect voor soevereiniteit – noem het World Order 1.0 – steeds minder toereikend geworden. Er is nog maar weinig dat lokaal blijft. Zo'n beetje alles en iedereen, van toeristen, terroristen en vluchtelingen tot e-mails, ziekten, dollars en broeikasgassen, kan vrijwel alles bereiken. Het gevolg is dat wat zich binnen een land afspeelt niet langer alleen maar de zorg van dat land kan zijn. De werkelijkheden van vandaag de dag vragen om een geactualiseerd besturingssysteem – World Order 2.0 – gebaseerd op “soevereine verplichtingen,” de notie dat soevereine staten niet alleen rechten maar ook plichten jegens anderen hebben.
Een nieuwe internationale orde vergt ook een uitgebreide reeks normen en regels, te beginnen met afspraken over wanneer er sprake kan zijn van soevereiniteit. Bestaande regeringen moeten overeenkomen pogingen om nieuwe staten te vormen louter te zullen overwegen in gevallen waar er een historische rechtvaardiging en een dwingende reden voor bestaat, waar sprake is van voldoende steun onder het volk, en waar de nieuwe entiteit levensvatbaar is.
NEW YORK – Bijna vier eeuwen lang, sinds de Vrede van Westfalen in 1648 een einde maakte aan de Dertigjarige Oorlog in Europa, heeft het concept van de soevereiniteit – het recht van landen op een onafhankelijk bestaan en autonomie – de kern van de internationale orde gevormd. Daar was een goede reden voor: zoals we eeuw na eeuw hebben gezien, inclusief de huidige, is een wereld waarin grenzen met geweld worden geschonden een wereld van instabiliteit en conflict.
Maar in een gemondialiseerde wereld is een mondiaal besturingssysteem dat louter is gebaseerd op respect voor soevereiniteit – noem het World Order 1.0 – steeds minder toereikend geworden. Er is nog maar weinig dat lokaal blijft. Zo'n beetje alles en iedereen, van toeristen, terroristen en vluchtelingen tot e-mails, ziekten, dollars en broeikasgassen, kan vrijwel alles bereiken. Het gevolg is dat wat zich binnen een land afspeelt niet langer alleen maar de zorg van dat land kan zijn. De werkelijkheden van vandaag de dag vragen om een geactualiseerd besturingssysteem – World Order 2.0 – gebaseerd op “soevereine verplichtingen,” de notie dat soevereine staten niet alleen rechten maar ook plichten jegens anderen hebben.
Een nieuwe internationale orde vergt ook een uitgebreide reeks normen en regels, te beginnen met afspraken over wanneer er sprake kan zijn van soevereiniteit. Bestaande regeringen moeten overeenkomen pogingen om nieuwe staten te vormen louter te zullen overwegen in gevallen waar er een historische rechtvaardiging en een dwingende reden voor bestaat, waar sprake is van voldoende steun onder het volk, en waar de nieuwe entiteit levensvatbaar is.