BERKELY – Amerika heeft beslist een ander soort president dan waar het aan gewend is. Wat Donald Trump onderscheidt van zijn voorgangers is niet louter zijn temperament en algemene onwetendheid, maar ook zijn aanpak van de beleidsvorming.
Kijk in de eerste plaats eens naar Bill Clinton, die in 1992, net als Trump, werd verkozen zonder dat hij een meerderheid van alle kiezers achter zich had weten te verenigen. Eenmaal president probeerde Clinton links voor zich in te nemen met begrotingsimpulsen en wetsontwerpen over de volksgezondheid (allebei zonder succes). Maar hij nam ook het centrum op de korrel met zijn plan om de groei te bevorderen door het begrotingstekort omlaag te brengen. Hij trachtte centrum-rechts te paaien door de North American Free Trade Agreement (het Noord-Amerikaanse Vrijhandelsverdag, kortweg NAFTA) te sluiten, dat onder zijn Republikeinse voorgangers was bedacht; en door een belangrijk wetsontwerp over de misdaad te tekenen. En hij herbenoemde de conservatief Alan Greenspan als voorzitter van de US Federal Reserve, het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken (kortweg Fed).
Clinton hoopte drie dingen te bereiken met zijn 'triangulatie'-strategie: beleid uit te voeren dat de problemen van het land op effectieve wijze zou aanpakken; de kiezers die hem niet hadden gesteund ervan te overtuigen dat hij ook oog had voor hun belangen; en het intact houden van zijn eigen electorale basis.
BERKELY – Amerika heeft beslist een ander soort president dan waar het aan gewend is. Wat Donald Trump onderscheidt van zijn voorgangers is niet louter zijn temperament en algemene onwetendheid, maar ook zijn aanpak van de beleidsvorming.
Kijk in de eerste plaats eens naar Bill Clinton, die in 1992, net als Trump, werd verkozen zonder dat hij een meerderheid van alle kiezers achter zich had weten te verenigen. Eenmaal president probeerde Clinton links voor zich in te nemen met begrotingsimpulsen en wetsontwerpen over de volksgezondheid (allebei zonder succes). Maar hij nam ook het centrum op de korrel met zijn plan om de groei te bevorderen door het begrotingstekort omlaag te brengen. Hij trachtte centrum-rechts te paaien door de North American Free Trade Agreement (het Noord-Amerikaanse Vrijhandelsverdag, kortweg NAFTA) te sluiten, dat onder zijn Republikeinse voorgangers was bedacht; en door een belangrijk wetsontwerp over de misdaad te tekenen. En hij herbenoemde de conservatief Alan Greenspan als voorzitter van de US Federal Reserve, het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken (kortweg Fed).
Clinton hoopte drie dingen te bereiken met zijn 'triangulatie'-strategie: beleid uit te voeren dat de problemen van het land op effectieve wijze zou aanpakken; de kiezers die hem niet hadden gesteund ervan te overtuigen dat hij ook oog had voor hun belangen; en het intact houden van zijn eigen electorale basis.