MÜNCHEN – Zal de geschiedenis zich herhalen? Toen de Amerikaanse president Ronald Reagan in 1981 aan de macht kwam, verlaagde hij het maximumtarief van de ondernemingsbelasting en de individuele inkomstenbelasting, en stelde hij bedrijven in staat om hun kapitaalinvesteringen vrijwel onmiddellijk af te schrijven. Reagan beschreef dit belastingpakket, in combinatie met bredere inspanningen om de economie te dereguleren, als beleid om de aanbodkant (“supplyside”) van de economie aan te jagen, terwijl het (destijds) feitelijk het grootste Keynesiaanse stimuleringsprogramma uit de geschiedenis was.
Om zijn economische agenda te verkopen deed Reagan een beroep op de zogenoemde Laffer Curve, die inhoudt dat belastingverlagingen zichzelf financieren door de groei te bevorderen, waardoor ook de inkomsten voor de overheid zouden toenemen. Toen deze theorie in de praktijk werd beproefd, was het resultaat ontnuchterend.
In de loop van de twee ambtstermijnen van Reagan steeg het Amerikaanse begrotingstekort (als percentage van het bbp) naar bijna het dubbele van wat het onder de twee voorgaande regeringen was geweest, en steeg de nationale schuld met honderden miljarden dollar méér dan anders het geval zou zijn geweest. Niettemin won de economie vanaf het midden van Reagans eerste ambtstermijn substantieel aan vaart, zodat hij voor Amerikaanse conservatieven nog steeds een economische held is.
MÜNCHEN – Zal de geschiedenis zich herhalen? Toen de Amerikaanse president Ronald Reagan in 1981 aan de macht kwam, verlaagde hij het maximumtarief van de ondernemingsbelasting en de individuele inkomstenbelasting, en stelde hij bedrijven in staat om hun kapitaalinvesteringen vrijwel onmiddellijk af te schrijven. Reagan beschreef dit belastingpakket, in combinatie met bredere inspanningen om de economie te dereguleren, als beleid om de aanbodkant (“supplyside”) van de economie aan te jagen, terwijl het (destijds) feitelijk het grootste Keynesiaanse stimuleringsprogramma uit de geschiedenis was.
Om zijn economische agenda te verkopen deed Reagan een beroep op de zogenoemde Laffer Curve, die inhoudt dat belastingverlagingen zichzelf financieren door de groei te bevorderen, waardoor ook de inkomsten voor de overheid zouden toenemen. Toen deze theorie in de praktijk werd beproefd, was het resultaat ontnuchterend.
In de loop van de twee ambtstermijnen van Reagan steeg het Amerikaanse begrotingstekort (als percentage van het bbp) naar bijna het dubbele van wat het onder de twee voorgaande regeringen was geweest, en steeg de nationale schuld met honderden miljarden dollar méér dan anders het geval zou zijn geweest. Niettemin won de economie vanaf het midden van Reagans eerste ambtstermijn substantieel aan vaart, zodat hij voor Amerikaanse conservatieven nog steeds een economische held is.