davies47_Henry Donald_Getty Images_bank of england Henry Donald/Getty Images

Het uitleggen van het monetair beleid aan het volk

LONDEN – Groot-Brittannië was laat met de aanvaarding van de onafhankelijkheid van zijn centrale bank, omdat de toenmalige premier Margaret Thatcher zich stevig verzette tegen het idee dat niet-gekozen bankiers de rente zouden controleren. Zij hield op haar bekende wijze staande dat ze nooit de controle uit handen zou geven, en de Bank of England (BoE) kon pas vanaf 1997 haar eigen gang gaan, nadat de eerste Labour-regering van Tony Blair was gekozen.

De “Old Lady of Threadneedle Street”, zoals de BoE bekend staat, was 303 jaar toen ze eindelijk haar eigen besluiten mocht nemen – en haar eigen vergissingen mocht begaan. Terwijl zowel de US Federal Reserve (de Fed, het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken) en de Duitse Bundesbank al lang onafhankelijk waren, volgden de meeste andere Europese landen het voorbeeld van de BoE in de aanloop naar de oprichting van een monetaire unie. Op haar beurt was de Franse nationale bank sinds Napoleon “in handen van de overheid gebleven, maar niet al te nadrukkelijk.”

De afgelopen twintig jaar heeft de onafhankelijkheid van de centrale banken een soort “einde van de geschiedenis” betekend voor het monetair beleid, nadat vele andere regimes waren beproefd en mislukt. In de jaren vóór de mondiale financiële crisis van 2008 werden onafhankelijke centrale banken als succesvol gezien in het beheersen van de inflatie; en landen met omvangrijke begrotingstekorten waren bijzonder enthousiast over de onafhankelijkheid van centrale banken, omdat ze profiteerden van de lagere langetermijnrente. Centrale banken die tevens toezicht houden op de bankensector kregen lastige vragen voorgelegd over hun zorgeloosheid met betrekking tot de snelle kredietexpansie, maar zij werden alom geprezen voor hun prompte en beslissende reactie toen de crisis toesloeg.

https://prosyn.org/O89XQXpnl