PARIJS – Nu de kranten vol staan met verhalen over de problemen waar migrantengezinnen mee worden geconfronteerd, kan het aanlokkelijk zijn te veronderstellen dat de oorzaken van de ontheemding ook worden aangepakt. Maar in de meeste gevallen is zo'n veronderstelling misplaatst. Vandaag de dag concentreren oplossingen voor gedwongen migratie zich vrijwel uitsluitend op de hulp aan vluchtelingen nádat ze zijn gevlucht, en niet op de redenen voor hun vlucht. Om de mondiale vluchtelingencrises op te kunnen lossen, moeten de oorzaken net zo veel aandacht krijgen als de gevolgen.
Waarom zouden ouders hun leven en dat van hun kinderen riskeren om hun huis te verlaten en met onbekende bestemming te vertrekken? En wat kan er worden gedaan om ervoor te zorgen dat gezinnen niet gedwongen worden te migreren? Dit zijn een paar van de belangrijkste vragen die mijn collega's en ik hebben getracht te beantwoorden in een nieuw OESO-onderzoek, States of Fragility 2018. Onze bevindingen zijn net zo verhelderend als verontrustend.
Tegen 2030 zal ruim 80% van de armen in de wereld leven in een gebied dat als “fragiel” is aangemerkt – een toestand die een weerspiegeling kan zijn van ieder willekeurig aantal politieke, sociale, veiligheids-, economische of ecologische oorzaken. Als de huidige ontwikkelingen aanhouden, zal helaas veel te weinig ontwikkelingshulp worden toegekend aan het aanpakken van de factoren die aan die fragiliteit bijdragen. In 2016 werd bijvoorbeeld slechts 2% van de $68,2 mrd aan officiële ontwikkelingshulp (ODA) die naar die landen ging die waren getroffen door fragiliteit, gebruikt voor conflictpreventiedoeleinden, en slechts 10% voor vredesinitiatieven. Er kan geen andere conclusie worden getrokken: we moeten de manier veranderen waarop de ODA wordt toegewezen.
PARIJS – Nu de kranten vol staan met verhalen over de problemen waar migrantengezinnen mee worden geconfronteerd, kan het aanlokkelijk zijn te veronderstellen dat de oorzaken van de ontheemding ook worden aangepakt. Maar in de meeste gevallen is zo'n veronderstelling misplaatst. Vandaag de dag concentreren oplossingen voor gedwongen migratie zich vrijwel uitsluitend op de hulp aan vluchtelingen nádat ze zijn gevlucht, en niet op de redenen voor hun vlucht. Om de mondiale vluchtelingencrises op te kunnen lossen, moeten de oorzaken net zo veel aandacht krijgen als de gevolgen.
Waarom zouden ouders hun leven en dat van hun kinderen riskeren om hun huis te verlaten en met onbekende bestemming te vertrekken? En wat kan er worden gedaan om ervoor te zorgen dat gezinnen niet gedwongen worden te migreren? Dit zijn een paar van de belangrijkste vragen die mijn collega's en ik hebben getracht te beantwoorden in een nieuw OESO-onderzoek, States of Fragility 2018. Onze bevindingen zijn net zo verhelderend als verontrustend.
Tegen 2030 zal ruim 80% van de armen in de wereld leven in een gebied dat als “fragiel” is aangemerkt – een toestand die een weerspiegeling kan zijn van ieder willekeurig aantal politieke, sociale, veiligheids-, economische of ecologische oorzaken. Als de huidige ontwikkelingen aanhouden, zal helaas veel te weinig ontwikkelingshulp worden toegekend aan het aanpakken van de factoren die aan die fragiliteit bijdragen. In 2016 werd bijvoorbeeld slechts 2% van de $68,2 mrd aan officiële ontwikkelingshulp (ODA) die naar die landen ging die waren getroffen door fragiliteit, gebruikt voor conflictpreventiedoeleinden, en slechts 10% voor vredesinitiatieven. Er kan geen andere conclusie worden getrokken: we moeten de manier veranderen waarop de ODA wordt toegewezen.