LONDEN – Als je ooit het vertrouwen verliest in de kracht van de hoop, om maar te zwijgen van het belang om nooit op te geven, denk dan aan het verhaal van Mohammed Kosha. Mohammed, een 16 jaar oude Syrische vluchteling die in Libanon woont, heeft hindernissen overwonnen die de meesten van ons zich niet eens kunnen voorstellen, om in zijn opleiding te kunnen excelleren. De wereldleiders doen er goed aan hier notitie van te nemen.
Vier jaar geleden ontvluchtten Mohammed en zijn familie hun huis in het stadje Darya, een buitenwijk van Damascus, om te ontsnappen aan de meedogenloze bombardementen van de Syrische strijdkrachten. Na al een jaar basisonderwijs in zijn geboortestad te hebben gemist, waar het gewoonweg te gevaarlijk was om naar school te gaan, heeft hij nog eens een jaar buiten het klaslokaal doorgebracht nadat zijn familie in Libanon aankwam, waar zij nu verblijft.
Mohammeds leven veranderde toen de Libanese overheid de openbare scholen van het land openstelde voor vluchtelingen. De klassen zaten niet alleen overvol; de lessen werden ook in het Engels gegeven, wat inhield dat hij een nieuwe taal moest leren. Maar Mohammed greep de mogelijkheid om te leren met beide handen aan, en stortte zichzelf op zijn studies. Vorige maand haalde hij, tegen alle verwachtingen in, het op één na hoogste cijfer bij het Libanese middelbare school-examen. En hij is nog niet klaar.
LONDEN – Als je ooit het vertrouwen verliest in de kracht van de hoop, om maar te zwijgen van het belang om nooit op te geven, denk dan aan het verhaal van Mohammed Kosha. Mohammed, een 16 jaar oude Syrische vluchteling die in Libanon woont, heeft hindernissen overwonnen die de meesten van ons zich niet eens kunnen voorstellen, om in zijn opleiding te kunnen excelleren. De wereldleiders doen er goed aan hier notitie van te nemen.
Vier jaar geleden ontvluchtten Mohammed en zijn familie hun huis in het stadje Darya, een buitenwijk van Damascus, om te ontsnappen aan de meedogenloze bombardementen van de Syrische strijdkrachten. Na al een jaar basisonderwijs in zijn geboortestad te hebben gemist, waar het gewoonweg te gevaarlijk was om naar school te gaan, heeft hij nog eens een jaar buiten het klaslokaal doorgebracht nadat zijn familie in Libanon aankwam, waar zij nu verblijft.
Mohammeds leven veranderde toen de Libanese overheid de openbare scholen van het land openstelde voor vluchtelingen. De klassen zaten niet alleen overvol; de lessen werden ook in het Engels gegeven, wat inhield dat hij een nieuwe taal moest leren. Maar Mohammed greep de mogelijkheid om te leren met beide handen aan, en stortte zichzelf op zijn studies. Vorige maand haalde hij, tegen alle verwachtingen in, het op één na hoogste cijfer bij het Libanese middelbare school-examen. En hij is nog niet klaar.