WASHINGTON, DC – Vorig jaar oktober liet de Amerikaanse handelsvertegenwoordiger (USTR) zijn oude eis vallen om in het verdrag van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) bepalingen op te nemen om grensoverschrijdende gegevensstromen te beschermen, gedwongen lokalisatie van gegevens te voorkomen, broncodes te beschermen en landen te verbieden digitale producten te discrimineren op basis van nationaliteit. Het was een schokkende verschuiving: een die het voortbestaan van het open internet in gevaar brengt, met alle kennisdeling, wereldwijde samenwerking en grensoverschrijdende handel die het mogelijk maakt.
De USTR zegt dat de verandering nodig was omdat men ten onrechte dacht dat handelsbepalingen het vermogen van het Amerikaanse Congres om te reageren op de roep om regulering van Big Tech-bedrijven en kunstmatige intelligentie zouden kunnen belemmeren. Maar handelsovereenkomsten bevatten al uitzonderingen voor legitieme beleidszorgen en het Congres heeft zelf onderzoek geproduceerd waaruit blijkt dat handelsovereenkomsten zijn beleidsambities niet in de weg kunnen staan. Eenvoudig gezegd kunnen de VS – net als andere landen die betrokken zijn bij WTO-overeenkomsten – hun digitale sector reguleren zonder hun cruciale rol als voorvechter van het open internet op te geven.
De mogelijke gevolgen van Amerika’s beleidswijziging zijn even verstrekkend als gevaarlijk. De angst om de handelsbetrekkingen met de VS te schaden heeft andere spelers er lang van weerhouden om nationale grenzen op te leggen aan het internet. Nu hebben degenen die de sirenenzang van vermeende ‘digitale soevereiniteit’ hebben gehoord als middel om ervoor te zorgen dat hun wetten in het digitale domein worden nageleefd, minder reden om zich ertegen te verzetten. Hoe meer digitale muren er komen, hoe minder de afgeschermde delen nog op het internet lijken.
WASHINGTON, DC – Vorig jaar oktober liet de Amerikaanse handelsvertegenwoordiger (USTR) zijn oude eis vallen om in het verdrag van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) bepalingen op te nemen om grensoverschrijdende gegevensstromen te beschermen, gedwongen lokalisatie van gegevens te voorkomen, broncodes te beschermen en landen te verbieden digitale producten te discrimineren op basis van nationaliteit. Het was een schokkende verschuiving: een die het voortbestaan van het open internet in gevaar brengt, met alle kennisdeling, wereldwijde samenwerking en grensoverschrijdende handel die het mogelijk maakt.
De USTR zegt dat de verandering nodig was omdat men ten onrechte dacht dat handelsbepalingen het vermogen van het Amerikaanse Congres om te reageren op de roep om regulering van Big Tech-bedrijven en kunstmatige intelligentie zouden kunnen belemmeren. Maar handelsovereenkomsten bevatten al uitzonderingen voor legitieme beleidszorgen en het Congres heeft zelf onderzoek geproduceerd waaruit blijkt dat handelsovereenkomsten zijn beleidsambities niet in de weg kunnen staan. Eenvoudig gezegd kunnen de VS – net als andere landen die betrokken zijn bij WTO-overeenkomsten – hun digitale sector reguleren zonder hun cruciale rol als voorvechter van het open internet op te geven.
De mogelijke gevolgen van Amerika’s beleidswijziging zijn even verstrekkend als gevaarlijk. De angst om de handelsbetrekkingen met de VS te schaden heeft andere spelers er lang van weerhouden om nationale grenzen op te leggen aan het internet. Nu hebben degenen die de sirenenzang van vermeende ‘digitale soevereiniteit’ hebben gehoord als middel om ervoor te zorgen dat hun wetten in het digitale domein worden nageleefd, minder reden om zich ertegen te verzetten. Hoe meer digitale muren er komen, hoe minder de afgeschermde delen nog op het internet lijken.