BEIJING – Timemagazine heeft Donald Trump in 2018 niet tot Persoon van het Jaar verkozen, maar zal dat dit jaar misschien wel doen. Trump kreeg eind vorig jaar veel kritiek over zich heen wegens zijn aankondiging om de Amerikaanse troepen uit Syrië en Afghanistan terug te trekken zonder de bondgenoten te raadplegen (wat resulteerde in het ontslag van zijn gerespecteerde minister van Defensie, James Mattis) en wegens het deels sluiten van de overheid vanwege een conflict over de bouw van een muur langs de grens met Mexico. In 2019 zal hij, nu de Democraten het Huis van Afgevaardigden hebben overgenomen, te maken krijgen met toenemende kritiek op zijn buitenlands beleid.
Aanhangers van de regering halen hun schouders op over deze kritiek. Deskundigen op het gebied van het buitenlands beleid, diplomaten en bondgenoten zijn ontzet door de iconoclastische stijl van Trump, maar Trumps basis heeft voor verandering gekozen en verwelkomt de ontwrichting. Bovendien betogen sommige aanhangers dat de ontwrichting gerechtvaardigd zal zijn als de gevolgen weldadig blijken voor de Amerikaanse belangen, zoals een vriendelijker regime in Iran, de denuclearisatie van Noord-Korea, een verandering in het Chinese economische beleid, en een evenwichtiger internationaal handelsregime.
Het op dit moment beoordelen van de gevolgen op de langere termijn van Trumps buitenlands beleid is uiteraard als het voorspellen van de eindstand in een wedstrijd die pas halverwege is. Historicus Niall Ferguson van de Stanford Universiteit heeft betoogd dat “de sleutel tot Trumps presidentschap is dat dit waarschijnlijk de laatste kans is voor Amerika om de opkomst van China een halt toe te roepen of op zijn minst te vertragen. En hoewel het intellectueel gezien wellicht niet geheel bevredigend is, kan Trumps benadering van het probleem – het op een onvoorspelbare en ontwrichtende manier benadrukken van de Amerikaanse macht – in feite wel eens de enige levensvatbare optie zijn die nu nog over is.”
BEIJING – Timemagazine heeft Donald Trump in 2018 niet tot Persoon van het Jaar verkozen, maar zal dat dit jaar misschien wel doen. Trump kreeg eind vorig jaar veel kritiek over zich heen wegens zijn aankondiging om de Amerikaanse troepen uit Syrië en Afghanistan terug te trekken zonder de bondgenoten te raadplegen (wat resulteerde in het ontslag van zijn gerespecteerde minister van Defensie, James Mattis) en wegens het deels sluiten van de overheid vanwege een conflict over de bouw van een muur langs de grens met Mexico. In 2019 zal hij, nu de Democraten het Huis van Afgevaardigden hebben overgenomen, te maken krijgen met toenemende kritiek op zijn buitenlands beleid.
Aanhangers van de regering halen hun schouders op over deze kritiek. Deskundigen op het gebied van het buitenlands beleid, diplomaten en bondgenoten zijn ontzet door de iconoclastische stijl van Trump, maar Trumps basis heeft voor verandering gekozen en verwelkomt de ontwrichting. Bovendien betogen sommige aanhangers dat de ontwrichting gerechtvaardigd zal zijn als de gevolgen weldadig blijken voor de Amerikaanse belangen, zoals een vriendelijker regime in Iran, de denuclearisatie van Noord-Korea, een verandering in het Chinese economische beleid, en een evenwichtiger internationaal handelsregime.
Het op dit moment beoordelen van de gevolgen op de langere termijn van Trumps buitenlands beleid is uiteraard als het voorspellen van de eindstand in een wedstrijd die pas halverwege is. Historicus Niall Ferguson van de Stanford Universiteit heeft betoogd dat “de sleutel tot Trumps presidentschap is dat dit waarschijnlijk de laatste kans is voor Amerika om de opkomst van China een halt toe te roepen of op zijn minst te vertragen. En hoewel het intellectueel gezien wellicht niet geheel bevredigend is, kan Trumps benadering van het probleem – het op een onvoorspelbare en ontwrichtende manier benadrukken van de Amerikaanse macht – in feite wel eens de enige levensvatbare optie zijn die nu nog over is.”