De veranderende geopolitiek van energie

TOKYO – In 2008, toen de Nationale Intelligence Council (NIC) van de VS het rapport Global Trends 2025 uitbracht, was één van de centrale voorspellingen een grotere concurrentie om energie. De Chinese vraag was aan het stijgen en niet-OPEC bronnen zoals de Noordzee waren uitgeput. Na twintig jaar van lage en relatief stabiele prijzen waren de olieprijzen in 2006 tot meer dan 100 dollar per vat opgelopen. Veel experts spraken van ‘peak oil’ – het idee dat de reserves ‘over hun hoogtepunt waren’ – en anticipeerden dat de productie geconcentreerd zou worden in het goedkope maar instabiele Midden-Oosten, en zelfs van Saudi-Arabië werd gedacht dat het geheel was ontgonnen en dat er waarschijnlijk geen grote olievelden meer gevonden zouden worden.

De VS werd gezien als steeds afhankelijker van energie-import, en dit werd samen met de stijgende prijzen beschouwd als een grote beperking van de Amerikaanse geopolitieke invloed. De macht was naar de producenten verlegd.

De analisten van de NIC negeerden de mogelijkheid van een technologische verrassing ondertussen niet, maar ze concentreerden zich op de verkeerde technologie. Door het potentieel van hernieuwbare energie zoals zonne- en windenergie en waterkracht te benadrukken misten ze het hoofdprogramma.