DHAKA – We leven in een tijdperk van tragische gezondheidsparadoxen. Massale inentingscampagnes hebben hele ziekten geëlimineerd, maar kinderen in landen als Haïti en Bangladesh blijven doodgaan aan makkelijk te behandelen ziekten die worden veroorzaakt door doodgewone ziekteverwekkers. De mondialisering heeft miljoenen mensen uit de extreme armoede getild, maar hen blootgesteld aan niet-overdraagbare ziekten van het post-industriële tijdperk – van diabetes tot hartziekten – in landen die de middelen ontberen om ze te behandelen.
Aan deze paradoxen ligt nog een andere paradox ten grondslag: de overgrote meerderheid van het gezondheidsonderzoek vindt plaats in welvarende economieën, maar de overgrote meerderheid van de mondiale volksgezondheidslasten wordt gedragen door de lage- en middeninkomenslanden. Er is iets enorm inefficiënts – zelfs immoreels – aan deze besteding van de beschikbare middelen, die de ontwikkeling ondermijnt van gezondheidsoplossingen voor degenen die ze het hardst nodig hebben.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het mogelijk was de eerste generatie mondiale ontwikkelingsproblemen aan te pakken met rechtstreekse overdrachten van kapitaal en oplossingen naar de arme landen. Tot de voorbeelden behoren programma's om de schoolgang van basisschoolleerlingen te bevorderen en, in de publieke gezondheidszorg, massale inentingscampagnes.
DHAKA – We leven in een tijdperk van tragische gezondheidsparadoxen. Massale inentingscampagnes hebben hele ziekten geëlimineerd, maar kinderen in landen als Haïti en Bangladesh blijven doodgaan aan makkelijk te behandelen ziekten die worden veroorzaakt door doodgewone ziekteverwekkers. De mondialisering heeft miljoenen mensen uit de extreme armoede getild, maar hen blootgesteld aan niet-overdraagbare ziekten van het post-industriële tijdperk – van diabetes tot hartziekten – in landen die de middelen ontberen om ze te behandelen.
Aan deze paradoxen ligt nog een andere paradox ten grondslag: de overgrote meerderheid van het gezondheidsonderzoek vindt plaats in welvarende economieën, maar de overgrote meerderheid van de mondiale volksgezondheidslasten wordt gedragen door de lage- en middeninkomenslanden. Er is iets enorm inefficiënts – zelfs immoreels – aan deze besteding van de beschikbare middelen, die de ontwikkeling ondermijnt van gezondheidsoplossingen voor degenen die ze het hardst nodig hebben.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het mogelijk was de eerste generatie mondiale ontwikkelingsproblemen aan te pakken met rechtstreekse overdrachten van kapitaal en oplossingen naar de arme landen. Tot de voorbeelden behoren programma's om de schoolgang van basisschoolleerlingen te bevorderen en, in de publieke gezondheidszorg, massale inentingscampagnes.