Hoe we de Afrikaanse Dust Bowl kunnen helpen

SEATTLE – Stel je een kleine boerderij voor onder een gloeiend hete zon. Het omringende land is getroffen door een intense droogte, de vooruitzichten voor de volgende oogst zijn somber, en het financiële stelsel ontbeert het vermogen om de boeren de leningen te geven die zij nodig hebben om er weer bovenop te komen. Dit scenario beschrijft het hedendaagse zuiden van Afrika, dat in de greep is van een gigantische droogte. Maar het beschrijft ook het oosten van Nebraska tijdens de “Dust Bowl”-jaren van begin jaren dertig – een periode die mijn familie heeft doorgemaakt.

Mijn vader, Ralph Raikes, was de eerste van zijn familie die is afgestudeerd aan de universiteit. Nadat hij voor Standard Oil in Californië had gewerkt, ging hij op bezoek op de boerderij van zijn ouders, terwijl hij op weg was naar Cambridge, Massachusetts, om zijn studie te vervolgen aan het MIT. Het zou er nooit meer van komen. Hij moest in Nebraska blijven en mijn grootvader helpen de familieboerderij te redden van de banken, die al een derde van het land in beslag hadden genomen.

De belangrijkste verandering die mijn vader doorvoerde, vond in zijn geest plaats: hij ging de boerderij niet als een noodzaak voor het eigen levensonderhoud zien, maar als een familiebedrijf. Hij wendde zich tot de Universiteit van Nebraska, waar hij was afgestudeerd, en kocht hybride maïs en andere verbeterde gewassen die de universiteit aan het ontwikkelen was. Vervolgens maakte hij schema's van de bemesting en de weersomstandigheden, wat destijds vrijwel nooit gedaan werd.