CAMBRIDGE – Nu de meeste Amerikanen denken dat de Verenigde Staten in verval zijn, beweert Donald Trump dat hij ‘Amerika weer groot kan maken.’ Maar de veronderstelling van Trump is gewoon verkeerd en het zijn zijn voorgestelde remedies die de grootste bedreiging voor Amerika vormen.
Amerikanen maken zich al heel lang zorgen over verval. Kort na de stichting van de kolonie Massachusetts Bay in de zeventiende eeuw betreurden sommige puriteinen het verlies van een vroegere deugd. In de achttiende eeuw bestudeerden de grondleggers de Romeinse geschiedenis toen ze nadachten over hoe ze een nieuwe Amerikaanse republiek in stand moesten houden. In de negentiende eeuw merkte Charles Dickens op dat als we de Amerikanen mogen geloven, hun land ‘altijd depressief is, en altijd stagneert, en altijd in een alarmerende crisis verkeert, en nooit anders is geweest.’ Op de cover van een tijdschrift uit 1979 over nationaal verval rolt een traan over de wang van het Vrijheidsbeeld.
Maar terwijl Amerikanen zich lang aangetrokken hebben gevoeld tot wat ik de ‘gouden gloed van het verleden’ noem, hebben de VS nooit de macht gehad die velen zich inbeeldden. Zelfs met een overwicht aan middelen heeft Amerika vaak niet gekregen wat het wilde. Degenen die denken dat de wereld van vandaag complexer en tumultueuzer is dan die van vroeger zouden zich eens een jaar als 1956 moeten herinneren, toen de VS niet in staat waren om de Soviet-onderdrukking van een opstand in Hongarije te voorkomen; en toen onze bondgenoten Groot-Brittannië, Frankrijk en Israël de Suez binnenvielen. Om de komiek Will Rogers te parafraseren: ‘Hegemonie is niet meer wat het geweest is en is dat ook nooit geweest.’ Periodes van ‘declinisme’ vertellen ons meer over populaire psychologie dan over geopolitiek.
CAMBRIDGE – Nu de meeste Amerikanen denken dat de Verenigde Staten in verval zijn, beweert Donald Trump dat hij ‘Amerika weer groot kan maken.’ Maar de veronderstelling van Trump is gewoon verkeerd en het zijn zijn voorgestelde remedies die de grootste bedreiging voor Amerika vormen.
Amerikanen maken zich al heel lang zorgen over verval. Kort na de stichting van de kolonie Massachusetts Bay in de zeventiende eeuw betreurden sommige puriteinen het verlies van een vroegere deugd. In de achttiende eeuw bestudeerden de grondleggers de Romeinse geschiedenis toen ze nadachten over hoe ze een nieuwe Amerikaanse republiek in stand moesten houden. In de negentiende eeuw merkte Charles Dickens op dat als we de Amerikanen mogen geloven, hun land ‘altijd depressief is, en altijd stagneert, en altijd in een alarmerende crisis verkeert, en nooit anders is geweest.’ Op de cover van een tijdschrift uit 1979 over nationaal verval rolt een traan over de wang van het Vrijheidsbeeld.
Maar terwijl Amerikanen zich lang aangetrokken hebben gevoeld tot wat ik de ‘gouden gloed van het verleden’ noem, hebben de VS nooit de macht gehad die velen zich inbeeldden. Zelfs met een overwicht aan middelen heeft Amerika vaak niet gekregen wat het wilde. Degenen die denken dat de wereld van vandaag complexer en tumultueuzer is dan die van vroeger zouden zich eens een jaar als 1956 moeten herinneren, toen de VS niet in staat waren om de Soviet-onderdrukking van een opstand in Hongarije te voorkomen; en toen onze bondgenoten Groot-Brittannië, Frankrijk en Israël de Suez binnenvielen. Om de komiek Will Rogers te parafraseren: ‘Hegemonie is niet meer wat het geweest is en is dat ook nooit geweest.’ Periodes van ‘declinisme’ vertellen ons meer over populaire psychologie dan over geopolitiek.