Afrikaanse vrouwen naar de top

TORONTO – Afrika heeft een lange geschiedenis van vrouwelijk leiderschap. Toch kan leiderschap een lastige uitdaging zijn voor de jonge vrouwen van het continent, als gevolg van de aanhoudende obstakels voor succes. Als Afrikaanse landen – en de vrouwen van Afrika – hun potentieel willen waarmaken, zal dit moeten veranderen.

Vrouwen zijn als leiders opgetreden in de frontlinies van de Afrikaanse onafhankelijkheidsstrijd. Koningin Anna Nzinga, de monarch van de Ndongo- en Matamba-koninkrijken in wat nu Angola is, heeft decennialang gevochten om haar volkeren te beschermen tegen de Portugezen en hun groeiende slavenhandel. In 1900 gaf Yaa Asantewaa, de koningin-moeder van het Ashanti-rijk (onderdeel van het moderne Ghana), leiding aan een opstand tegen het Britse kolonialisme. Bijna drie decennia later organiseerden vrouwen in zuidoost-Nigeria een rebellie, die bekendstaat als de Aba Women’s Riots, tegen het Britse koloniale beleid.

Recentelijker heeft president Ellen Johnson Sirleaf – een winnares van de Nobelprijs voor de Vrede – haar land naar verzoening en wederopbouw geleid na een tien jaar durende burgeroorlog, terwijl ze intussen een verwoestende Ebola-epidemie onder controle wist te brengen. De voormalige  minister van Volksgezondheid van Rwanda, Agnes Binagwaho, heeft haar carrière gewijd aan het bereiken van gelijke toegang tot de gezondheidszorg in haar land en daarbuiten. Als jonge tiener stemde Kakenya Ntaiya ermee in besneden te worden (een traditionele  rite de passage van de Maasai), in ruil voor de mogelijkheid een opleiding te kunnen volgen. Na een PhD te hebben behaald in de onderwijskunde stichtte zij Kakenya’s Dream, dat zich richt op het opleiden van meisjes, het stopzetten van schadelijke traditionele praktijken en het verheffen van landelijke gemeenschappen in Kenia.