NEW YORK – De politieke economie heeft een lange weg afgelegd. Veel personen en instellingen die ooit het neoliberalisme hebben omarmd onderkennen in toenemende mate het falen van markten en geven toe dat staten een rol moeten spelen bij het verbeteren van de sociaal-economische prestaties. Zelfs het Internationale Monetaire Fonds heeft het nu over de “macro-criticality” (het grote belang) van sociale voorzieningen, de noodzaak van progressieve belastingheffing en – mogelijk – universele overdrachtsbetalingen.
Maar de discussie – die zich vrijwel uitsluitend beperkt tot de coördinatie tussen staat en markt – blijft te kortzichtig om voor effectieve oplossingen te kunnen zorgen. Voor dat doel moeten er, zoals uit een nieuw rapport van UN Women blijkt, ook sociale factoren – met name de rol van gezinnen en gendergelijkheid – in ogenschouw worden genomen.
Deze twee factoren zijn nauw met elkaar verbonden, waarbij de genderongelijkheid zwaar wordt versterkt door de gezinsdynamiek, anders dan bij bijvoorbeeld rassenongelijkheid het geval is. Het probleem wordt nog verergerd door het feit dat achterhaalde ideeën over gezinnen en genderdynamiek de sociale en economische beleidsvorming blijven bepalen.
NEW YORK – De politieke economie heeft een lange weg afgelegd. Veel personen en instellingen die ooit het neoliberalisme hebben omarmd onderkennen in toenemende mate het falen van markten en geven toe dat staten een rol moeten spelen bij het verbeteren van de sociaal-economische prestaties. Zelfs het Internationale Monetaire Fonds heeft het nu over de “macro-criticality” (het grote belang) van sociale voorzieningen, de noodzaak van progressieve belastingheffing en – mogelijk – universele overdrachtsbetalingen.
Maar de discussie – die zich vrijwel uitsluitend beperkt tot de coördinatie tussen staat en markt – blijft te kortzichtig om voor effectieve oplossingen te kunnen zorgen. Voor dat doel moeten er, zoals uit een nieuw rapport van UN Women blijkt, ook sociale factoren – met name de rol van gezinnen en gendergelijkheid – in ogenschouw worden genomen.
Deze twee factoren zijn nauw met elkaar verbonden, waarbij de genderongelijkheid zwaar wordt versterkt door de gezinsdynamiek, anders dan bij bijvoorbeeld rassenongelijkheid het geval is. Het probleem wordt nog verergerd door het feit dat achterhaalde ideeën over gezinnen en genderdynamiek de sociale en economische beleidsvorming blijven bepalen.