CAMBRIDGE – Lageinkomenslanden kampen met een liquiditeitscrisis die niet alleen hun economische ontwikkeling ondermijnt, maar ook de wereldwijde klimaatcrisis verergert. In 2020 en 2021 waren de netto financiële overdrachten naar Afrika bijna nul – het laagste niveau in tien jaar – ondanks recordoverdrachten van multilaterale ontwikkelingsbanken (MDB’s). Die daling was te wijten aan een vermindering van leningen van de particuliere sector en China, en nu is de situatie verder verslechterd, omdat alle lage- en lagere-middeninkomenslanden (LMIC’s) de toegang tot de obligatiemarkt zijn kwijtgeraakt. Ondertussen hebben hogere voedsel- en brandstofrekeningen en dalende exportopbrengsten de situatie nog verergerd.
Zeker, slechts een handvol LMIC’s zijn in gebreke gebleven bij de aflossing van hun buitenlandse schulden en veel andere landen hopen nog steeds de storm te doorstaan en weer toe te treden tot de markt zodra die weer opengaat. Maar omdat hun schuldendienstverplichtingen veel groter zijn geworden dan de officiële steun die ze kunnen krijgen, komt hun begrotingsruimte in het gedrang, wat leidt tot een stille ontwikkelingscrisis.
Tegelijkertijd is de wereldwijde behoefte aan financiering voor ontwikkeling en klimaat naar schatting gestegen naar één biljoen dollar per jaar. De kloof tussen de aspiraties van de internationale gemeenschap voor armere economieën en de trieste realiteit van hun financiën is nog nooit zo groot geweest of zo bedreigend voor de legitimiteit van het mondiale financiële systeem.
CAMBRIDGE – Lageinkomenslanden kampen met een liquiditeitscrisis die niet alleen hun economische ontwikkeling ondermijnt, maar ook de wereldwijde klimaatcrisis verergert. In 2020 en 2021 waren de netto financiële overdrachten naar Afrika bijna nul – het laagste niveau in tien jaar – ondanks recordoverdrachten van multilaterale ontwikkelingsbanken (MDB’s). Die daling was te wijten aan een vermindering van leningen van de particuliere sector en China, en nu is de situatie verder verslechterd, omdat alle lage- en lagere-middeninkomenslanden (LMIC’s) de toegang tot de obligatiemarkt zijn kwijtgeraakt. Ondertussen hebben hogere voedsel- en brandstofrekeningen en dalende exportopbrengsten de situatie nog verergerd.
Zeker, slechts een handvol LMIC’s zijn in gebreke gebleven bij de aflossing van hun buitenlandse schulden en veel andere landen hopen nog steeds de storm te doorstaan en weer toe te treden tot de markt zodra die weer opengaat. Maar omdat hun schuldendienstverplichtingen veel groter zijn geworden dan de officiële steun die ze kunnen krijgen, komt hun begrotingsruimte in het gedrang, wat leidt tot een stille ontwikkelingscrisis.
Tegelijkertijd is de wereldwijde behoefte aan financiering voor ontwikkeling en klimaat naar schatting gestegen naar één biljoen dollar per jaar. De kloof tussen de aspiraties van de internationale gemeenschap voor armere economieën en de trieste realiteit van hun financiën is nog nooit zo groot geweest of zo bedreigend voor de legitimiteit van het mondiale financiële systeem.