CAMBRIDGE – In een gesprek met de Financial Times tijdens de Summit for a New Global Financing Pact op 22 en 23 juni in Parijs, riep de Keniaanse president William Ruto op tot de oprichting van een ‘mondiale groene bank’ die de ontwikkelingslanden zou moeten helpen om de gevolgen van de klimaatverandering te beperken zonder hun schuldenlasten, die al onhoudbaar zijn, nog verder op te drijven. Dit doordachte en belangrijke voorstel moeten de rijke landen overwegen als ze de klimaatverandering serieus willen aanpakken, de vrede willen bevorderen en de welvaart in Afrika en de rest van de ontwikkelingslanden willen stimuleren.
Tot voor kort waren de enige troeven van de ontwikkelingslanden hun overvloedige natuurlijke hulpbronnen en goedkope arbeidskrachten. Maar de klimaatverandering heeft de onderhandelingspositie van de lage-inkomenslanden versterkt en de dynamiek van de Noord-Zuidrelaties veranderd. De ontwikkelingslanden laten zich niet langer dwingen om enorme schulden aan te gaan om de groene ontwikkeling te financieren, zeker niet als er goedkopere alternatieven voorhanden zijn.
De voortdurende pogingen van de rijke landen om de lage-inkomenslanden te overtuigen een hogere waarde toe te kennen aan de mondiale commons dan ze zelf hebben gedaan, zijn gedoemd te mislukken. Hoewel de prikkels in sommige gevallen zijn gelijkgetrokken, geholpen door de dalende kosten van zonne- en windenergie, vinden de ontwikkelingslanden het vaak veel rendabeler om in de voetsporen van de geavanceerde economieën te treden en te vertrouwen op technologieën op basis van fossiele brandstoffen.
CAMBRIDGE – In een gesprek met de Financial Times tijdens de Summit for a New Global Financing Pact op 22 en 23 juni in Parijs, riep de Keniaanse president William Ruto op tot de oprichting van een ‘mondiale groene bank’ die de ontwikkelingslanden zou moeten helpen om de gevolgen van de klimaatverandering te beperken zonder hun schuldenlasten, die al onhoudbaar zijn, nog verder op te drijven. Dit doordachte en belangrijke voorstel moeten de rijke landen overwegen als ze de klimaatverandering serieus willen aanpakken, de vrede willen bevorderen en de welvaart in Afrika en de rest van de ontwikkelingslanden willen stimuleren.
Tot voor kort waren de enige troeven van de ontwikkelingslanden hun overvloedige natuurlijke hulpbronnen en goedkope arbeidskrachten. Maar de klimaatverandering heeft de onderhandelingspositie van de lage-inkomenslanden versterkt en de dynamiek van de Noord-Zuidrelaties veranderd. De ontwikkelingslanden laten zich niet langer dwingen om enorme schulden aan te gaan om de groene ontwikkeling te financieren, zeker niet als er goedkopere alternatieven voorhanden zijn.
De voortdurende pogingen van de rijke landen om de lage-inkomenslanden te overtuigen een hogere waarde toe te kennen aan de mondiale commons dan ze zelf hebben gedaan, zijn gedoemd te mislukken. Hoewel de prikkels in sommige gevallen zijn gelijkgetrokken, geholpen door de dalende kosten van zonne- en windenergie, vinden de ontwikkelingslanden het vaak veel rendabeler om in de voetsporen van de geavanceerde economieën te treden en te vertrouwen op technologieën op basis van fossiele brandstoffen.