BERKELEY – Vanaf het prille begin van het Amerikaanse experiment had een van de Founding Fathers van het nieuwe land, Alexander Hamilton, serieuze twijfels over de democratie. ‘Het is onmogelijk om de geschiedenis van de kleinzielige republieken van Griekenland en Italië te lezen zonder gevoelens van afschuw en walging over de … staat van eeuwige vibratie tussen de extremen van tirannie en anarchie,’ zo schreef hij in The Federalist Papers No.9.
Maar Hamilton vervolgde met het prijzen van principes zoals ‘de reguliere distributie van macht in gescheiden departementen, de introductie van wetgevende checks and balances, de instelling van rechtbanken die zijn samengesteld uit rechters die hun ambt bekleden onder goed gedrag, en de representatie van het volk in de wetgevende macht.’ Dit, zo schreef hij, ‘zijn middelen, en krachtige middelen, waardoor de uitmuntendheid van een republikeinse regering behouden kan worden en de imperfecties ervan verminderd of vermeden worden.’
En toch zouden deze verbeteringen in de ‘wetenschap van de politiek’ die Hamilton identificeerde net zo goed toepasbaar kunnen zijn op monarchieën als op republieken, en kwamen deze in feite ook voort uit monarchieën. De Plantagenet-dynastie die Engeland tussen de twaalfde en vijftiende eeuw regeerde professionaliseerde de rechterlijke macht en schiep het precedent van het veiligstellen van toestemming van het parlement voordat belastingen verhoogd werden. Overeenkomstig waren de professionele bureaucratie en de distributie van macht die je zou verwachten in een republiek ook verankerd in de Raad van Indië en de Raad van Castilië onder de 16e-eeuwse Spaanse monarch Filips II.
BERKELEY – Vanaf het prille begin van het Amerikaanse experiment had een van de Founding Fathers van het nieuwe land, Alexander Hamilton, serieuze twijfels over de democratie. ‘Het is onmogelijk om de geschiedenis van de kleinzielige republieken van Griekenland en Italië te lezen zonder gevoelens van afschuw en walging over de … staat van eeuwige vibratie tussen de extremen van tirannie en anarchie,’ zo schreef hij in The Federalist Papers No.9.
Maar Hamilton vervolgde met het prijzen van principes zoals ‘de reguliere distributie van macht in gescheiden departementen, de introductie van wetgevende checks and balances, de instelling van rechtbanken die zijn samengesteld uit rechters die hun ambt bekleden onder goed gedrag, en de representatie van het volk in de wetgevende macht.’ Dit, zo schreef hij, ‘zijn middelen, en krachtige middelen, waardoor de uitmuntendheid van een republikeinse regering behouden kan worden en de imperfecties ervan verminderd of vermeden worden.’
En toch zouden deze verbeteringen in de ‘wetenschap van de politiek’ die Hamilton identificeerde net zo goed toepasbaar kunnen zijn op monarchieën als op republieken, en kwamen deze in feite ook voort uit monarchieën. De Plantagenet-dynastie die Engeland tussen de twaalfde en vijftiende eeuw regeerde professionaliseerde de rechterlijke macht en schiep het precedent van het veiligstellen van toestemming van het parlement voordat belastingen verhoogd werden. Overeenkomstig waren de professionele bureaucratie en de distributie van macht die je zou verwachten in een republiek ook verankerd in de Raad van Indië en de Raad van Castilië onder de 16e-eeuwse Spaanse monarch Filips II.