PARIJS – Op 10 december 1948 nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens aan, waardoor het inzicht werd gevestigd dat “de wil van het volk” – de democratie – de basis zou moeten vormen van iedere regering. Maar zeventig jaar later verkeren de democratieën van de wereld in gevaar. Na een verviervoudiging van het aantal democratieën tussen het einde van de Tweede Wereldoorlog en het jaar 2000 bevinden we ons nu in een periode van voortdurende politieke achteruitgang. Samenlevingen die ooit een open structuur hadden bewegen zich in de richting van de dictatuur, en in veel landen worden de despotische tendensen steeds sterker.
Deze trends kunnen nog worden gekeerd, maar uitsluitend als we het eens worden over de oorzaken van de democratische neergang en onze oplossingen dienovereenkomstig vormgeven.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. In haar uit 1967 stammende essay “Truth and Politics” merkte filosofe Hannah Arendt op dat “vrijheid van meningsuiting een farce is tenzij feitelijke informatie gegarandeerd is en de feiten zelf niet worden betwist.” Helaas is de farce waar Arendt het over had realiteit geworden.
PARIJS – Op 10 december 1948 nam de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens aan, waardoor het inzicht werd gevestigd dat “de wil van het volk” – de democratie – de basis zou moeten vormen van iedere regering. Maar zeventig jaar later verkeren de democratieën van de wereld in gevaar. Na een verviervoudiging van het aantal democratieën tussen het einde van de Tweede Wereldoorlog en het jaar 2000 bevinden we ons nu in een periode van voortdurende politieke achteruitgang. Samenlevingen die ooit een open structuur hadden bewegen zich in de richting van de dictatuur, en in veel landen worden de despotische tendensen steeds sterker.
Deze trends kunnen nog worden gekeerd, maar uitsluitend als we het eens worden over de oorzaken van de democratische neergang en onze oplossingen dienovereenkomstig vormgeven.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. In haar uit 1967 stammende essay “Truth and Politics” merkte filosofe Hannah Arendt op dat “vrijheid van meningsuiting een farce is tenzij feitelijke informatie gegarandeerd is en de feiten zelf niet worden betwist.” Helaas is de farce waar Arendt het over had realiteit geworden.