BRUSSEL – De ontluikende consensus in Europa op dit moment is dat het aanvaarden van een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid voor elkaars schulden in de vorm van euro-obligaties ('Eurobonds') de eurocrisis kan oplossen. Pleitbezorgers van deze Eurobonds verwijzen daarbij graag naar de beginjaren van de Verenigde Staten, toen Alexander Hamilton, de minister van Financiën onder president George Washington, de nieuwe federale regering er met succes toe had bewogen de schulden uit de Onafhankelijkheidsoorlog van de individuele Amerikaanse staten over te nemen. Maar bij nader inzien blijkt deze episode geen bruikbare analogie voor Europa op te leveren, en evenmin een bemoedigend precedent in te houden.
In de eerste plaats is het overnemen van bestaande schulden van afzonderlijke staten door de federale overheid iets heel anders dan het toestaan dat individuele lidstaten obligaties uitgeven waarvoor alle lidstaten een gezamenlijke aansprakelijkheid dragen. Hamilton hoefde zich geen zorgen te maken dat de staten onverantwoorde risico's zouden nemen, omdat het niet zo was dat de federale overheid nieuwe schulden van de staten garandeerde.
In de tweede plaats wordt zelden vermeld dat de Amerikaanse federale schuldenlast destijds veel groter was (zo'n 40 miljoen dollar) dan die van de staten (zo'n 18 miljoen dollar). Het overnemen van de schulden van de individuele staten was dus niet van cruciaal belang voor de naoorlogse financiële stabilisering van het nieuwe land; het was eerder een natuurlijk uitvloeisel van het feit dat het grootste deel van de schuldenlast het gevolg was van het vechten voor een gemeenschappelijk belang.
BRUSSEL – De ontluikende consensus in Europa op dit moment is dat het aanvaarden van een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid voor elkaars schulden in de vorm van euro-obligaties ('Eurobonds') de eurocrisis kan oplossen. Pleitbezorgers van deze Eurobonds verwijzen daarbij graag naar de beginjaren van de Verenigde Staten, toen Alexander Hamilton, de minister van Financiën onder president George Washington, de nieuwe federale regering er met succes toe had bewogen de schulden uit de Onafhankelijkheidsoorlog van de individuele Amerikaanse staten over te nemen. Maar bij nader inzien blijkt deze episode geen bruikbare analogie voor Europa op te leveren, en evenmin een bemoedigend precedent in te houden.
In de eerste plaats is het overnemen van bestaande schulden van afzonderlijke staten door de federale overheid iets heel anders dan het toestaan dat individuele lidstaten obligaties uitgeven waarvoor alle lidstaten een gezamenlijke aansprakelijkheid dragen. Hamilton hoefde zich geen zorgen te maken dat de staten onverantwoorde risico's zouden nemen, omdat het niet zo was dat de federale overheid nieuwe schulden van de staten garandeerde.
In de tweede plaats wordt zelden vermeld dat de Amerikaanse federale schuldenlast destijds veel groter was (zo'n 40 miljoen dollar) dan die van de staten (zo'n 18 miljoen dollar). Het overnemen van de schulden van de individuele staten was dus niet van cruciaal belang voor de naoorlogse financiële stabilisering van het nieuwe land; het was eerder een natuurlijk uitvloeisel van het feit dat het grootste deel van de schuldenlast het gevolg was van het vechten voor een gemeenschappelijk belang.