AUSTIN – In een recent commentaar voor de Financial Times voert Martin Wolf het spookbeeld op van een ‘ramp met de staatsschuld,’ dat steeds terugkerende onderwerp van gesprekop de obligatiemarkt. De essentie van zijn betoog is dat aangezien de schuld/bbp-ratio’s hoog zijn en vooraanstaande gezagsdragers gealarmeerd zijn, ‘begrotingscrises’ in de vorm van wanbetalingen of inflatie ‘dreigen.’ En dat betekent dat er iets moet gebeuren.
Hoewel Wolf niet expliciet zegt wat dat iets is, ‘lijken er pijnlijke budgettaire keuzes in het verschiet te liggen.’ Het koor roept vervolgens om bezuinigingen op de sociale zekerheid en Medicare in de Verenigde Staten en op de National Health Service in het Verenigd Koninkrijk.
Om zijn betoog kracht bij te zetten, komt Wolf terug op een vergelijking tussen de reële (voor de inflatie gecorrigeerde) rentepercentages, de reële groeipercentages, het ‘primaire’ begrotingstekort of -overschot (na aftrek van de rentebetalingen op de staatsschuld) en de schuld/bbp-ratio. Het is een bekend instrument, voor het eerst gebruikt in een werkdocument uit de jaren tachtig van Olivier Blanchard, destijds werkzaam bij het MIT. Ik heb het in 2011 diepgaand geanalyseerd voor het Levy Economics Institute, en Blanchard heeft het onlangs opnieuw bekeken voor zijn blog, met deze conclusie: ‘Als de markten gelijk hebben over de lange reële rente, zullen de staatsschuldratio’s enige tijd stijgen. We moeten ervoor zorgen dat ze niet exploderen.’
AUSTIN – In een recent commentaar voor de Financial Times voert Martin Wolf het spookbeeld op van een ‘ramp met de staatsschuld,’ dat steeds terugkerende onderwerp van gesprekop de obligatiemarkt. De essentie van zijn betoog is dat aangezien de schuld/bbp-ratio’s hoog zijn en vooraanstaande gezagsdragers gealarmeerd zijn, ‘begrotingscrises’ in de vorm van wanbetalingen of inflatie ‘dreigen.’ En dat betekent dat er iets moet gebeuren.
Hoewel Wolf niet expliciet zegt wat dat iets is, ‘lijken er pijnlijke budgettaire keuzes in het verschiet te liggen.’ Het koor roept vervolgens om bezuinigingen op de sociale zekerheid en Medicare in de Verenigde Staten en op de National Health Service in het Verenigd Koninkrijk.
Om zijn betoog kracht bij te zetten, komt Wolf terug op een vergelijking tussen de reële (voor de inflatie gecorrigeerde) rentepercentages, de reële groeipercentages, het ‘primaire’ begrotingstekort of -overschot (na aftrek van de rentebetalingen op de staatsschuld) en de schuld/bbp-ratio. Het is een bekend instrument, voor het eerst gebruikt in een werkdocument uit de jaren tachtig van Olivier Blanchard, destijds werkzaam bij het MIT. Ik heb het in 2011 diepgaand geanalyseerd voor het Levy Economics Institute, en Blanchard heeft het onlangs opnieuw bekeken voor zijn blog, met deze conclusie: ‘Als de markten gelijk hebben over de lange reële rente, zullen de staatsschuldratio’s enige tijd stijgen. We moeten ervoor zorgen dat ze niet exploderen.’