CAMBRIDGE – Toen de Chinese president Xi Jinping afgelopen herfst een ontmoeting had met de Amerikaanse president Joe Biden, werd dit door sommigen geïnterpreteerd als een terugkeer naar onderlinge betrokkenheid. In feite was het slechts een kleine détente, geen grote beleidsverandering.
De betrokkenheid van de Verenigde Staten met de Volksrepubliek China begon met Richard Nixon in 1972 en werd uitgebreid door Bill Clinton. Sindsdien hebben critici het beleid van de VS naïef genoemd, omdat de VS de langetermijndoelstellingen van de Communistische Partij van China niet zouden begrijpen. Aan de basis van dit beleid lag de voorspelling ten grondslag, op basis van de moderniseringstheorie, dat economische groei China op hetzelfde liberaliserende pad zou brengen als andere confucianistische samenlevingen zoals Zuid-Korea en Taiwan. Xi heeft China echter juist meer gesloten en autocratisch gemaakt.
Toch heeft het Amerikaanse beleid van betrokkenheid altijd een realistische dimensie gehad. Terwijl Nixon banden met China wilde aanknopen om tegenwicht te bieden aan de Sovjetdreiging, zorgde Clinton ervoor dat die relatie gepaard ging met een herbevestiging van het Amerikaans-Japanse veiligheidsverdrag voor het tijdperk na de Koude Oorlog. Degenen die Clinton van naïviteit beschuldigen, negeren dat deze herbevestiging eerst kwam en dat de alliantie tussen de VS en Japan vandaag de dag nog steeds een robuust en fundamenteel element van de machtsbalans in Azië is.
CAMBRIDGE – Toen de Chinese president Xi Jinping afgelopen herfst een ontmoeting had met de Amerikaanse president Joe Biden, werd dit door sommigen geïnterpreteerd als een terugkeer naar onderlinge betrokkenheid. In feite was het slechts een kleine détente, geen grote beleidsverandering.
De betrokkenheid van de Verenigde Staten met de Volksrepubliek China begon met Richard Nixon in 1972 en werd uitgebreid door Bill Clinton. Sindsdien hebben critici het beleid van de VS naïef genoemd, omdat de VS de langetermijndoelstellingen van de Communistische Partij van China niet zouden begrijpen. Aan de basis van dit beleid lag de voorspelling ten grondslag, op basis van de moderniseringstheorie, dat economische groei China op hetzelfde liberaliserende pad zou brengen als andere confucianistische samenlevingen zoals Zuid-Korea en Taiwan. Xi heeft China echter juist meer gesloten en autocratisch gemaakt.
Toch heeft het Amerikaanse beleid van betrokkenheid altijd een realistische dimensie gehad. Terwijl Nixon banden met China wilde aanknopen om tegenwicht te bieden aan de Sovjetdreiging, zorgde Clinton ervoor dat die relatie gepaard ging met een herbevestiging van het Amerikaans-Japanse veiligheidsverdrag voor het tijdperk na de Koude Oorlog. Degenen die Clinton van naïviteit beschuldigen, negeren dat deze herbevestiging eerst kwam en dat de alliantie tussen de VS en Japan vandaag de dag nog steeds een robuust en fundamenteel element van de machtsbalans in Azië is.