BOSTON – Toen president van de VS Donald Trump in augustus voorstelde om de brandstofefficiëntienormen voor auto’s en trucks te los te laten waren milieubeschermers en hun volgelingen witheet. Nu is de temperatuur van het debat nog verder gestegen, na een speciaal rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) dat de urgente noodzaak onderstreept om drastische actie te ondernemen om de uitstoot van koolstofdioxide terug te dringen.
Alhoewel de inspanningen van milieubeschermers om de klimaatverandering tegen te gaan prijzenswaardig zijn zijn hun reacties op deze ontwikkelingen misplaatst. De strategieën die ze propageren om de uitstoot te reduceren maken nauwelijks verschil, en zijn in veel gevallen contraproductief, door bedrijven en regeringen een schaamlap te bieden. We hebben behoefte aan een realistische strategie om klimaatverandering tegen te gaan die onze technologische hulpbronnen weet aan te wenden zonder verlammende restricties aan de economische groei op te leggen.
Een groot deel van de weerstand die volgde op de voorgestelde ontspanning van de uitstootnormen voor voertuigen door de regering-Trump concentreren zich op twee aspecten uit het 500 pagina’s tellende rapport. Ten eerste accepteert de regering dat deze verandering de uitstoot van broeikasgassen zal vergroten, maar ze beweert dat deze stijging zonder gevolgen zal blijven. Ten tweede schat de regering dat de mondiale temperaturen tegen 2100 met 3,5 graden Celsius zullen zijn gestegen als er geen actie wordt ondernomen. Deze aannames veroorzaakten hevige kritiek: de Boston Globe kwam met de kop: ‘Regering-Trump leunt rustig achterover om de planeet te zien opwarmen.’
Tien dagen later deed het IPCC-rapport het debat weer oplaaien. Het betoogt dat het beperken van de opwarming van de aarde tot 1,5 °C boven pre-industriële niveaus – het doel gezet door klimaatverdrag van Parijs uit 2015 – draconische maatregelen zal vereisen zoals het stoppen met verbrandingsmotoren en inzet van hernieuwbare energie om in 75% van de elektriciteitsbehoefte van de wereld te voorzien.
Deze maatregelen zullen volgens het IPCC de uitstoot van CO₂ elimineren, maar het is waarschijnlijk niet genoeg. Een stijging van 1,5 °C van de mondiale temperaturen wordt nu al als onontkoombaar geaccepteerd, en de opwarming zal waarschijnlijk voor het einde van de eeuw de 2 graden Celsius bereiken.
Er is een heel scala aan redenen voor deze pessimistische voorspellingen. Alhoewel veel consumenten in ontwikkelde landen hun steun betuigen aan duurzaamheid zijn ze over het algemeen zelf niet bereid hier voor te betalen of het ongemak ervan aan te gaan. Burgers in ontwikkelingslanden willen sowieso een hogere levenstandaard los van de impact op de mondiale temperatuur. Bedrijven antwoorden op deze gemende signalen met zwakke, symbolische actie om uitstoot in te perken die hun doelstellingen niet in gevaar brengt. En regeringen en politici zien af van ieder beleid dat banen of het scheppen van werk bedreigt.
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Het resultaat is dat consumenten worden aangemoedigd om aan ‘feel good’ activiteiten deel te nemen. Zo zijn het scheiden van afval en het gebruik van stoffen tassen tijdens het winkelen grotendeels betekenisloze gedragsveranderingen; huishoudelijk afval maakt maar 3% uit van al het vaste afval dat in de Verenigde Staten geproduceerd wordt.
Bedrijven volgen het spoor uitgezet door consumenten. Een voorbeeld is het (ineffectieve) verbod op plastic rietjes ingevoerd door McDonalds, dat wel rundvlees blijft serveren, wat een grote bijdrage levert aan de opwarming van de aarde als gevolg van het methaan geproduceerd door vee. (Methaan is 28 keer zo krachtig als broeikasgas dan CO₂.)
Al met al zijn regeringen deel van het probleem en niet van de oplossing. De Amerikaanse regering trok zich terug uit de klimaatovereenkomst van Parijs, en de Australische regering heeft zijn engagement eraan verzwakt. De Duitse regering was medeplichtig aan het uitstootschandaal dat de auto-industrie van het land overspoelde, en de Duitse uitstoot van broeikasgassen is de afgelopen tien jaar niet gedaald. In feite is het zelfs aannemelijk dat Duitsland zelf niet zal kunnen voldoen aan de doelstellingen voor 2020 of 2030 terwijl het wel andere landen probeert over te halen om deze over te nemen.
Een heldere inschatting van de huidige stand van zaken zal blootleggen dat de eerste slag al verloren is, wat ons bij de controversiële uitstootpolitiek van de regering-Trump brengt. Het rapport dat het beleid uitlegt laat zien dat de keizer inderdaad nieuwe kleren draagt. Kleine, graduele duurzaamheidsinitiatieven zijn inadequaat en daarmee zinloos, frustreren de economische groei en het scheppen van werk nodeloos, en stellen ontwikkelde landen in staat om economische concessies te eisen van ontwikkelingslanden waar ze het recht niet toe hebben. Wanneer door deze lens bekeken is het brandstofefficiëntierapport van de regering nog niet zo gek als het wordt afgeschilderd
.
Er bestaan volgens mij maar twee manieren om onze planeet wat de meeste wetenschappers een desastreuze opwarming van de aarde noemen te besparen.
Ten eerste zouden we de economische groei kunnen stilleggen, omdat het idee van ‘groene groei’ een illusie is die wordt gepropageerd door milieubeschermers die zich bezig lijken te houden met wensdenken. Dit soort extreme actie zou van de wereld eisen om de manier waarop economische activiteit wordt gemeten her uit te vinden, en zou ethisch dubieus beleid zoals gedwongen migratie omvatten.
Ten tweede zou de Westerse wereld een Manhattanproject kunnen lanceren om technologieën te ontwikkelen en op te schalen die de planeet kunnen vrijwaren van de accumulatie van broeikasgassen. Dit kan koolstofafvang en -opslag omvatten en geo-engineering, zowel als innovaties als plantaardig vlees, alternatieven voor beton in de bouw, en energieopwekking door kernfusie.
De tweede benadering biedt een echte-wereld-oplossing voor de crisis van de opwarming van de aarde die de morele valkuilen van de eerste vermijdt (inclusief miljarden mensen in armoede gevangen laten zitten). We kunnen de opwarming van de aarde alleen maar bestrijden als we onze grootste natuurlijk hulpbron inzetten: het menselijk vernuft.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
From a long list of criminal indictments to unfavorable voter demographics, there is plenty standing between presumptive GOP nominee Donald Trump and a second term in the White House. But a Trump victory in the November election remains a distinct possibility – and a cause for serious economic concern.
Contrary to what former US President Donald Trump would have the American public believe, no president enjoys absolute immunity from criminal prosecution. To suggest otherwise is to reject a bedrock principle of American democracy: the president is not a monarch.
explains why the US Supreme Court must reject the former president's claim to immunity from prosecution.
When comparing Ukraine’s situation in 2024 to Europe’s in 1941, Russia’s defeat seems entirely possible. But it will require the West, and the US in particular, to put aside domestic political squabbles and muster the political will to provide Ukraine with consistent and robust military and financial assistance.
compare Russia's full-scale invasion to World War II and see reason to hope – as long as aid keeps flowing.
BOSTON – Toen president van de VS Donald Trump in augustus voorstelde om de brandstofefficiëntienormen voor auto’s en trucks te los te laten waren milieubeschermers en hun volgelingen witheet. Nu is de temperatuur van het debat nog verder gestegen, na een speciaal rapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) dat de urgente noodzaak onderstreept om drastische actie te ondernemen om de uitstoot van koolstofdioxide terug te dringen.
Alhoewel de inspanningen van milieubeschermers om de klimaatverandering tegen te gaan prijzenswaardig zijn zijn hun reacties op deze ontwikkelingen misplaatst. De strategieën die ze propageren om de uitstoot te reduceren maken nauwelijks verschil, en zijn in veel gevallen contraproductief, door bedrijven en regeringen een schaamlap te bieden. We hebben behoefte aan een realistische strategie om klimaatverandering tegen te gaan die onze technologische hulpbronnen weet aan te wenden zonder verlammende restricties aan de economische groei op te leggen.
Een groot deel van de weerstand die volgde op de voorgestelde ontspanning van de uitstootnormen voor voertuigen door de regering-Trump concentreren zich op twee aspecten uit het 500 pagina’s tellende rapport. Ten eerste accepteert de regering dat deze verandering de uitstoot van broeikasgassen zal vergroten, maar ze beweert dat deze stijging zonder gevolgen zal blijven. Ten tweede schat de regering dat de mondiale temperaturen tegen 2100 met 3,5 graden Celsius zullen zijn gestegen als er geen actie wordt ondernomen. Deze aannames veroorzaakten hevige kritiek: de Boston Globe kwam met de kop: ‘Regering-Trump leunt rustig achterover om de planeet te zien opwarmen.’
Tien dagen later deed het IPCC-rapport het debat weer oplaaien. Het betoogt dat het beperken van de opwarming van de aarde tot 1,5 °C boven pre-industriële niveaus – het doel gezet door klimaatverdrag van Parijs uit 2015 – draconische maatregelen zal vereisen zoals het stoppen met verbrandingsmotoren en inzet van hernieuwbare energie om in 75% van de elektriciteitsbehoefte van de wereld te voorzien.
Deze maatregelen zullen volgens het IPCC de uitstoot van CO₂ elimineren, maar het is waarschijnlijk niet genoeg. Een stijging van 1,5 °C van de mondiale temperaturen wordt nu al als onontkoombaar geaccepteerd, en de opwarming zal waarschijnlijk voor het einde van de eeuw de 2 graden Celsius bereiken.
Er is een heel scala aan redenen voor deze pessimistische voorspellingen. Alhoewel veel consumenten in ontwikkelde landen hun steun betuigen aan duurzaamheid zijn ze over het algemeen zelf niet bereid hier voor te betalen of het ongemak ervan aan te gaan. Burgers in ontwikkelingslanden willen sowieso een hogere levenstandaard los van de impact op de mondiale temperatuur. Bedrijven antwoorden op deze gemende signalen met zwakke, symbolische actie om uitstoot in te perken die hun doelstellingen niet in gevaar brengt. En regeringen en politici zien af van ieder beleid dat banen of het scheppen van werk bedreigt.
Subscribe to PS Digital
Access every new PS commentary, our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – including Longer Reads, Insider Interviews, Big Picture/Big Question, and Say More – and the full PS archive.
Subscribe Now
Het resultaat is dat consumenten worden aangemoedigd om aan ‘feel good’ activiteiten deel te nemen. Zo zijn het scheiden van afval en het gebruik van stoffen tassen tijdens het winkelen grotendeels betekenisloze gedragsveranderingen; huishoudelijk afval maakt maar 3% uit van al het vaste afval dat in de Verenigde Staten geproduceerd wordt.
Bedrijven volgen het spoor uitgezet door consumenten. Een voorbeeld is het (ineffectieve) verbod op plastic rietjes ingevoerd door McDonalds, dat wel rundvlees blijft serveren, wat een grote bijdrage levert aan de opwarming van de aarde als gevolg van het methaan geproduceerd door vee. (Methaan is 28 keer zo krachtig als broeikasgas dan CO₂.)
Al met al zijn regeringen deel van het probleem en niet van de oplossing. De Amerikaanse regering trok zich terug uit de klimaatovereenkomst van Parijs, en de Australische regering heeft zijn engagement eraan verzwakt. De Duitse regering was medeplichtig aan het uitstootschandaal dat de auto-industrie van het land overspoelde, en de Duitse uitstoot van broeikasgassen is de afgelopen tien jaar niet gedaald. In feite is het zelfs aannemelijk dat Duitsland zelf niet zal kunnen voldoen aan de doelstellingen voor 2020 of 2030 terwijl het wel andere landen probeert over te halen om deze over te nemen.
Een heldere inschatting van de huidige stand van zaken zal blootleggen dat de eerste slag al verloren is, wat ons bij de controversiële uitstootpolitiek van de regering-Trump brengt. Het rapport dat het beleid uitlegt laat zien dat de keizer inderdaad nieuwe kleren draagt. Kleine, graduele duurzaamheidsinitiatieven zijn inadequaat en daarmee zinloos, frustreren de economische groei en het scheppen van werk nodeloos, en stellen ontwikkelde landen in staat om economische concessies te eisen van ontwikkelingslanden waar ze het recht niet toe hebben. Wanneer door deze lens bekeken is het brandstofefficiëntierapport van de regering nog niet zo gek als het wordt afgeschilderd
.
Er bestaan volgens mij maar twee manieren om onze planeet wat de meeste wetenschappers een desastreuze opwarming van de aarde noemen te besparen.
Ten eerste zouden we de economische groei kunnen stilleggen, omdat het idee van ‘groene groei’ een illusie is die wordt gepropageerd door milieubeschermers die zich bezig lijken te houden met wensdenken. Dit soort extreme actie zou van de wereld eisen om de manier waarop economische activiteit wordt gemeten her uit te vinden, en zou ethisch dubieus beleid zoals gedwongen migratie omvatten.
Ten tweede zou de Westerse wereld een Manhattanproject kunnen lanceren om technologieën te ontwikkelen en op te schalen die de planeet kunnen vrijwaren van de accumulatie van broeikasgassen. Dit kan koolstofafvang en -opslag omvatten en geo-engineering, zowel als innovaties als plantaardig vlees, alternatieven voor beton in de bouw, en energieopwekking door kernfusie.
De tweede benadering biedt een echte-wereld-oplossing voor de crisis van de opwarming van de aarde die de morele valkuilen van de eerste vermijdt (inclusief miljarden mensen in armoede gevangen laten zitten). We kunnen de opwarming van de aarde alleen maar bestrijden als we onze grootste natuurlijk hulpbron inzetten: het menselijk vernuft.
Vertaling Melle Trap