BOSTON – Toen ik opgroeide in de Kasjmir-vallei in Noord-India, ging mijn vader, een arts, vaak met mij mee om mijn jaarlijkse inentingen te halen. Ik vroeg hem altijd hoe vaccins werkten en waar ze werden ontwikkeld. Nadat hij de basisbiologie van het menselijk immuunsysteem had uitgelegd, benadrukte mijn vader dat vaccins het resultaat waren van wereldwijde inspanningen, waarbij wetenschappers en bedrijven over de hele wereld nauwgezet samenwerkten om ervoor te zorgen dat iedereen die ze kreeg werd beschermd.
Vandaag kan alleen wereldwijde actie iets doen aan de aanhoudende COVID-19-crisis in India, waar het aantal dagelijkse besmettingen onlangs de 400.000 overschreed (een wereldrecord), en ruim 245.000 mensen zijn overleden. Epidemiologische modellen van het Institute for Health Metrics and Evaluation van de Universiteit van Washington voorspellen dat het aantal besmettingen in India exponentieel zal blijven toenemen, met een piek medio mei, en dat het totale aantal COVID-19-doden in het land uiteindelijk zou kunnen oplopen tot ruim een miljoen. Hoewel de implicaties voor India nijpend zijn, zouden mondiale beleidsmakers roekeloos zijn als ze denken dat de gevolgen tot één land beperkt zullen blijven.
Dit komt doordat hoe meer het coronavirus zich in India verspreidt en vermenigvuldigt, des te meer het zal muteren. Ongecontroleerde circulatie van het virus zal leiden tot het ontstaan van nieuwe varianten die de pandemie kunnen verlengen. De B.1.617-variant die verantwoordelijk is voor het bloedbad in India is reeds waargenomen in negentien andere landen, waaronder de Verenigde Staten. Recente berichten duiden er ook op dat deze variant de immuunreactie kan omzeilen, waardoor de druk op de gezondheidszorgsystemen nog zou toenemen. Bovendien weten we nog niet hoeveel bescherming de momenteel goedgekeurde COVID-19-vaccins kunnen bieden tegen B.1.617, wat de doeltreffendheid van wereldwijde vaccinatiecampagnes in gevaar zou kunnen brengen.
BOSTON – Toen ik opgroeide in de Kasjmir-vallei in Noord-India, ging mijn vader, een arts, vaak met mij mee om mijn jaarlijkse inentingen te halen. Ik vroeg hem altijd hoe vaccins werkten en waar ze werden ontwikkeld. Nadat hij de basisbiologie van het menselijk immuunsysteem had uitgelegd, benadrukte mijn vader dat vaccins het resultaat waren van wereldwijde inspanningen, waarbij wetenschappers en bedrijven over de hele wereld nauwgezet samenwerkten om ervoor te zorgen dat iedereen die ze kreeg werd beschermd.
Vandaag kan alleen wereldwijde actie iets doen aan de aanhoudende COVID-19-crisis in India, waar het aantal dagelijkse besmettingen onlangs de 400.000 overschreed (een wereldrecord), en ruim 245.000 mensen zijn overleden. Epidemiologische modellen van het Institute for Health Metrics and Evaluation van de Universiteit van Washington voorspellen dat het aantal besmettingen in India exponentieel zal blijven toenemen, met een piek medio mei, en dat het totale aantal COVID-19-doden in het land uiteindelijk zou kunnen oplopen tot ruim een miljoen. Hoewel de implicaties voor India nijpend zijn, zouden mondiale beleidsmakers roekeloos zijn als ze denken dat de gevolgen tot één land beperkt zullen blijven.
Dit komt doordat hoe meer het coronavirus zich in India verspreidt en vermenigvuldigt, des te meer het zal muteren. Ongecontroleerde circulatie van het virus zal leiden tot het ontstaan van nieuwe varianten die de pandemie kunnen verlengen. De B.1.617-variant die verantwoordelijk is voor het bloedbad in India is reeds waargenomen in negentien andere landen, waaronder de Verenigde Staten. Recente berichten duiden er ook op dat deze variant de immuunreactie kan omzeilen, waardoor de druk op de gezondheidszorgsystemen nog zou toenemen. Bovendien weten we nog niet hoeveel bescherming de momenteel goedgekeurde COVID-19-vaccins kunnen bieden tegen B.1.617, wat de doeltreffendheid van wereldwijde vaccinatiecampagnes in gevaar zou kunnen brengen.