CAMBRIDGE – Bij de Verenigde Naties zijn de voorbereidingen voor de toetsingsconferentie van 2026 van de partijen bij het Verdrag inzake de non-proliferatie van kernwapens (NPV), dat oorspronkelijk in 1968 werd ondertekend, al in volle gang. Velen verwachten een controversieel evenement. Sommige landen twijfelen aan het non-proliferatieprincipe, omdat ze zich afvragen of Rusland Oekraïne in 2022 zou zijn binnengevallen als dat land de kernwapens had gehouden die het van de Sovjet-Unie had geërfd. Dergelijke contrafeiten hebben op hun beurt de angst van anderen voor nucleaire proliferatie weer aangewakkerd.
Deze zorgen zijn natuurlijk niet nieuw. In mijn memoires, A Life in the American Century, ga ik terug naar een even controversiële periode in de jaren zeventig, toen ik de leiding had over het non-proliferatiebeleid van de Amerikaanse president Jimmy Carter. Na de oliecrisis van 1973 was de conventionele wijsheid dat de wereld zonder olie zou komen te zitten en zich op kernenergie moest richten. Er werd echter ook algemeen – en ten onrechte – aangenomen dat de wereld zonder uranium zou komen te zitten en in plaats daarvan zou moeten vertrouwen op opgewerkt plutonium (een bijproduct van het uranium dat in kernreactoren wordt gebruikt).
Volgens sommige voorspellingen uit die tijd zouden tegen 1990 maar liefst 46 landen plutonium opwerken. Het probleem was natuurlijk dat plutonium geschikt was voor wapens. Een wereld overspoeld met plutonium zou een veel groter risico lopen op nucleaire proliferatie en nucleair terrorisme.
CAMBRIDGE – Bij de Verenigde Naties zijn de voorbereidingen voor de toetsingsconferentie van 2026 van de partijen bij het Verdrag inzake de non-proliferatie van kernwapens (NPV), dat oorspronkelijk in 1968 werd ondertekend, al in volle gang. Velen verwachten een controversieel evenement. Sommige landen twijfelen aan het non-proliferatieprincipe, omdat ze zich afvragen of Rusland Oekraïne in 2022 zou zijn binnengevallen als dat land de kernwapens had gehouden die het van de Sovjet-Unie had geërfd. Dergelijke contrafeiten hebben op hun beurt de angst van anderen voor nucleaire proliferatie weer aangewakkerd.
Deze zorgen zijn natuurlijk niet nieuw. In mijn memoires, A Life in the American Century, ga ik terug naar een even controversiële periode in de jaren zeventig, toen ik de leiding had over het non-proliferatiebeleid van de Amerikaanse president Jimmy Carter. Na de oliecrisis van 1973 was de conventionele wijsheid dat de wereld zonder olie zou komen te zitten en zich op kernenergie moest richten. Er werd echter ook algemeen – en ten onrechte – aangenomen dat de wereld zonder uranium zou komen te zitten en in plaats daarvan zou moeten vertrouwen op opgewerkt plutonium (een bijproduct van het uranium dat in kernreactoren wordt gebruikt).
Volgens sommige voorspellingen uit die tijd zouden tegen 1990 maar liefst 46 landen plutonium opwerken. Het probleem was natuurlijk dat plutonium geschikt was voor wapens. Een wereld overspoeld met plutonium zou een veel groter risico lopen op nucleaire proliferatie en nucleair terrorisme.