GHAZIABAD, UTTAR PRADESH – Een vier jaar oud meisje kwam onlangs naar de eerstehulppost waar ik als arts werkzaam ben. Zij wrong zich in alle bochten van de pijn, en haar lichaam beefde van de stuiptrekkingen. Mijn team en ik activeerden snel het protocol dat in dit soort gevallen van kracht is, legden haar aan het infuus en dienden haar alle geëigende medicijnen toe. Daarna namen we de proef op de som: ik blies wat lucht naar haar toe, en ze zonk ineen van de pijn; ik bood haar water aan, en de pijn werd nog veel erger. De diagnose was duidelijk: ze had rabies – en het was te laat om haar nog te kunnen redden.
Het gezin van het meisje wist dat zij gebeten was door een hond, maar tegen hen was gezegd dat ze zou genezen door traditionele kruiden, dus hadden ze gewacht met haar naar het ziekenhuis te brengen. Ze overleed nog geen dag nadat ze aan onze zorg was toevertrouwd. Als haar ouders haar meteen naar een ziekenhuis hadden gebracht voor het anti-rabies serum en de juiste inentingen, zou ze nu nog steeds in leven zijn. De hartverscheurende kreten van haar door verdriet overmande moeder echoën nog steeds na in mijn hoofd.
Als kinderarts krijg ik wel vaker te maken met de dood. Maar het moeten toekijken hoe een onschuldig kind ten prooi valt aan een ziekte die zo makkelijk te voorkomen was geweest door een eenvoudige ingreep, eist een zware tol. Het meisje dat ik die dag zag sterven was immers nauwelijks een anomalie.
GHAZIABAD, UTTAR PRADESH – Een vier jaar oud meisje kwam onlangs naar de eerstehulppost waar ik als arts werkzaam ben. Zij wrong zich in alle bochten van de pijn, en haar lichaam beefde van de stuiptrekkingen. Mijn team en ik activeerden snel het protocol dat in dit soort gevallen van kracht is, legden haar aan het infuus en dienden haar alle geëigende medicijnen toe. Daarna namen we de proef op de som: ik blies wat lucht naar haar toe, en ze zonk ineen van de pijn; ik bood haar water aan, en de pijn werd nog veel erger. De diagnose was duidelijk: ze had rabies – en het was te laat om haar nog te kunnen redden.
Het gezin van het meisje wist dat zij gebeten was door een hond, maar tegen hen was gezegd dat ze zou genezen door traditionele kruiden, dus hadden ze gewacht met haar naar het ziekenhuis te brengen. Ze overleed nog geen dag nadat ze aan onze zorg was toevertrouwd. Als haar ouders haar meteen naar een ziekenhuis hadden gebracht voor het anti-rabies serum en de juiste inentingen, zou ze nu nog steeds in leven zijn. De hartverscheurende kreten van haar door verdriet overmande moeder echoën nog steeds na in mijn hoofd.
Als kinderarts krijg ik wel vaker te maken met de dood. Maar het moeten toekijken hoe een onschuldig kind ten prooi valt aan een ziekte die zo makkelijk te voorkomen was geweest door een eenvoudige ingreep, eist een zware tol. Het meisje dat ik die dag zag sterven was immers nauwelijks een anomalie.