NAIROBI/NEW DELHI – Ruim 300 miljoen mensen in India hebben geen toegang tot elektriciteit, terwijl in het ten zuiden van de Sahara gelegen deel van Afrika nog eens twee maal zoveel mensen het zonder stroom moeten stellen. Nu de bevolkingsgroei naar verwachting de groei van het aantal aansluitingen zal gaan overtreffen, zal de “energie-armoede” waarschijnlijk eerst nog verergeren voordat zij verbetert.
Tientallen jaren lang hebben plattelandsgemeenschappen in de ontwikkelingslanden tevergeefs gewacht op de komst van door de overheid geleverde elektriciteit. Maar vandaag de dag veranderen nieuwe technologieën – in samenhang met goedkopere zonnepanelen, betere accu's en mobiele betalingssystemen – de manier waarop elektriciteit wordt geproduceerd en gedistribueerd. Met zogenoemde “mini-grids” – kleinere, gelokaliseerde elektriciteitsnetwerken – kunnen onafhankelijke producenten verafgelegen gemeenschappen sneller en goedkoper van elektriciteit voorzien dan traditionele nutsbedrijven. De uitdaging is het overtuigen van politici, financiers en gevestigde belangen van de waarde van het decentraal gaan.
Het aanpakken van de elektrificatie van het platteland met behulp van mini-grids is geen nieuw idee; gemeenschappen van de Verenigde Staten tot Cambodja hebben deze benadering lange tijd gebruikt om de lokale infrastructuur te integreren in regionale of nationale grids. En voor gemeenschappen die om energie zitten te springen zijn mini-grids een potentiële gamechanger. Volgens het Internationale Energie Agentschap (IEA) zijn gedecentraliseerde oplossingen als mini-grids de meest kosteneffectieve optie om elektriciteit te leveren aan ruim 70% van de niet-aangeslotenen, vooropgesteld dat projecten nieuwe kapitaalbronnen kunnen aanboren. Met $300 mrd aan investerings- en ondersteunend beleid, zo zegt de IEA, kunnen mini-grids in 2030 450 miljoen mensen bedienen.
NAIROBI/NEW DELHI – Ruim 300 miljoen mensen in India hebben geen toegang tot elektriciteit, terwijl in het ten zuiden van de Sahara gelegen deel van Afrika nog eens twee maal zoveel mensen het zonder stroom moeten stellen. Nu de bevolkingsgroei naar verwachting de groei van het aantal aansluitingen zal gaan overtreffen, zal de “energie-armoede” waarschijnlijk eerst nog verergeren voordat zij verbetert.
Tientallen jaren lang hebben plattelandsgemeenschappen in de ontwikkelingslanden tevergeefs gewacht op de komst van door de overheid geleverde elektriciteit. Maar vandaag de dag veranderen nieuwe technologieën – in samenhang met goedkopere zonnepanelen, betere accu's en mobiele betalingssystemen – de manier waarop elektriciteit wordt geproduceerd en gedistribueerd. Met zogenoemde “mini-grids” – kleinere, gelokaliseerde elektriciteitsnetwerken – kunnen onafhankelijke producenten verafgelegen gemeenschappen sneller en goedkoper van elektriciteit voorzien dan traditionele nutsbedrijven. De uitdaging is het overtuigen van politici, financiers en gevestigde belangen van de waarde van het decentraal gaan.
Het aanpakken van de elektrificatie van het platteland met behulp van mini-grids is geen nieuw idee; gemeenschappen van de Verenigde Staten tot Cambodja hebben deze benadering lange tijd gebruikt om de lokale infrastructuur te integreren in regionale of nationale grids. En voor gemeenschappen die om energie zitten te springen zijn mini-grids een potentiële gamechanger. Volgens het Internationale Energie Agentschap (IEA) zijn gedecentraliseerde oplossingen als mini-grids de meest kosteneffectieve optie om elektriciteit te leveren aan ruim 70% van de niet-aangeslotenen, vooropgesteld dat projecten nieuwe kapitaalbronnen kunnen aanboren. Met $300 mrd aan investerings- en ondersteunend beleid, zo zegt de IEA, kunnen mini-grids in 2030 450 miljoen mensen bedienen.