Waarom de Griekse bailout is mislukt

CAMBRIDGE – Nu de Griekse crisis op een climax afstevent, is het belangrijk te begrijpen dat voor een succesvol programma van structurele aanpassingen een stevige basis in het land in kwestie is vereist. Zelfs als de onderhandelaars het eens worden over de meest recente pijnpunten, zal het moeilijk zijn vertrouwen te hebben in hun implementatie als het Griekse volk onovertuigd blijft. Tot nu toe is dat zeker de ervaring geweest. En zonder structurele hervormingen is er weinig kans dat de Griekse economie duurzame stabiliteit en groei tegemoet kan zien – niet in de laatste plaats omdat officiële crediteuren niet heel gaarne bereid zijn aanzienlijk meer geld in een niet-hervormend Griekenland te blijven steken dan het land gevraagd wordt te betalen. (Dit is trouwens het grootste deel van de crisis het geval geweest, ook al had je dat nooit kunnen opmaken uit de berichtgeving in de mondiale pers.)

Door het Griekse lidmaatschap van de Europese Unie hebben de crediteuren van het land aanzienlijke invloed, maar duidelijk niet genoeg om het eindresultaat fundamenteel anders te laten uitvallen. Griekenland blijft een soeverein land en is geen sub-soevereine staat. De 'trojka' van de crediteuren – het Internationale Monetaire Fonds, de Europese Centrale Bank, en de Europese Commissie – heeft eenvoudigweg niet zo veel invloed op Griekenland als bijvoorbeeld de Amerikaanse Municipal Assistance Corporation had op New York City, toen die stad halverwege de jaren zeventig op het randje van een faillissement balanceerde.

De beste structurele aanpassingsprogramma's zijn die waarbij de regering van een schuldenland beleidswijzigingen voorstelt, het IMF helpt een op maat gemaakt programma te ontwerpen en de politieke dekking voor de tenuitvoerlegging daarvan levert. Het van buitenaf opleggen van dit soort programma's is eenvoudigweg geen effectieve optie. Dus als hervormingen vat op het land willen krijgen, zullen de Griekse regering en haar electoraat erin moeten geloven.