Wie is er bang voor MMT?

AUSTIN – Zoals iedereen weet die ooit verantwoordelijk is geweest voor het wetgevend toezicht op centrale bankiers, houden die er niet van als hun gezag in twijfel wordt getrokken. Zij zullen vooral hun mystiek verdedigen – dat magische aura dat rond hun woorden zweeft, waarmee ze een rommelige mix van banaliteit en onzin in een mist van macht en jargon hullen.

Het plagen van centrale bankiers is dan ook erg leuk. John Maynard Keynes heeft op beroemde wijze de draak gestoken met Montagu Norman, de gouverneur van de Bank of England (BOE) van 1920 tot 1944. Wright Patman en Henry Reuss, twee leden van het Amerikaanse Congres die in de jaren zeventig van de vorige eeuw het House Banking Committee voorzaten, deden hetzelfde met Federal Reserve-voorzitter Arthur Burns. Ik weet zeker dat Reuss het leuk vond; ik assisteerde hem toen.

In onze tijd verstoren de stemmen van de Moderne Monetaire Theorie de slaap van niet alleen de huidige centrale bankiers, maar ook van degenen die zich reeds uit deze rol hebben teruggetrokken. Zij sluipen als Lady Macbeth door de gangen en schreeuwen ʻOut damn spot!ʼ