NEW YORK – In de nasleep van de financiële crisis van 2008 hebben sommige economen betoogd dat de Verenigde Staten, en wellicht de hele wereldeconomie, te kampen hadden met “seculiere stagnatie,” een concept waar voor het eerst sprake van was in het kielzog van de Grote Depressie. Economieën hadden zich altijd weer uit inzinkingen weten te redden. Maar de Grote Depressie had ongekend lang geduurd. Velen geloofden dat de economie zich alleen maar had kunnen herstellen door de overheidsuitgaven aan de Tweede Wereldoorlog, en velen waren bang dat de economie na afloop van de oorlog weer in de lappenmand zou belanden.
Het idee was dat er iets was gebeurd waardoor de economie zelfs met een lage of nulrente zou blijven sputteren. Om redenen die inmiddels goed worden begrepen, bleken deze sombere voorspellingen gelukkig fout te zijn.
Degenen die verantwoordelijk zijn voor het toezicht op het herstel van de crisis van 2008 (dezelfde individuen die schuldig waren aan het gebrek aan regulering van de economie in de jaren vóór de crisis, tot wie president Barack Obama zich op onverklaarbare wijze wendde om te repareren wat zij kapot hadden helpen maken) vonden het concept van de seculiere stagnatie aantrekkelijk, omdat het hun falen kon verklaren om een snelle, robuuste wederopleving te bewerkstelligen. Dus toen de economie maar bleef sputteren werd het concept nieuw leven ingeblazen: Geef ons niet de schuld, zo impliceerden de pleitbezorgers ervan, we doen wat we kunnen.
NEW YORK – In de nasleep van de financiële crisis van 2008 hebben sommige economen betoogd dat de Verenigde Staten, en wellicht de hele wereldeconomie, te kampen hadden met “seculiere stagnatie,” een concept waar voor het eerst sprake van was in het kielzog van de Grote Depressie. Economieën hadden zich altijd weer uit inzinkingen weten te redden. Maar de Grote Depressie had ongekend lang geduurd. Velen geloofden dat de economie zich alleen maar had kunnen herstellen door de overheidsuitgaven aan de Tweede Wereldoorlog, en velen waren bang dat de economie na afloop van de oorlog weer in de lappenmand zou belanden.
Het idee was dat er iets was gebeurd waardoor de economie zelfs met een lage of nulrente zou blijven sputteren. Om redenen die inmiddels goed worden begrepen, bleken deze sombere voorspellingen gelukkig fout te zijn.
Degenen die verantwoordelijk zijn voor het toezicht op het herstel van de crisis van 2008 (dezelfde individuen die schuldig waren aan het gebrek aan regulering van de economie in de jaren vóór de crisis, tot wie president Barack Obama zich op onverklaarbare wijze wendde om te repareren wat zij kapot hadden helpen maken) vonden het concept van de seculiere stagnatie aantrekkelijk, omdat het hun falen kon verklaren om een snelle, robuuste wederopleving te bewerkstelligen. Dus toen de economie maar bleef sputteren werd het concept nieuw leven ingeblazen: Geef ons niet de schuld, zo impliceerden de pleitbezorgers ervan, we doen wat we kunnen.