NEW HAVEN – Als we al iets geleerd hebben sinds de financiële crisis in 2008 op zijn hoogtepunt was, is het dat het voorkomen van een volgende crisis moeilijker is dan de meeste mensen dachten. Het effectief vermijden van een crisis vereist niet alleen het herzien van onze financiële instituties door middel van het creatief toepassen van de principes van ‘good finance’, het vereist ook van politici en hun kiezers dat ze een gedeeld begrip van deze principes hebben.
Momenteel ontbreekt het helaas aan zo’n begrip. De oplossingen zijn voor veel nieuwsmedia die zich richten op het grote publiek te technisch. En terwijl mensen graag horen over het ‘beteugelen’ of ‘straffen’ van financiële leiders zijn ze er veel minder enthousiast over om van deze mensen te vragen het financiële risicomanagement uit te breiden of te verbeteren. Maar, omdat belangengroepen zich hebben ontwikkeld rond bestaande instituten en manieren van werken, moeten we toch met ze verder, en zijn ze slechts onderwerp van kleine aanpassingen.
De financiële crisis, die nog steeds voortduurt, kwam grotendeels voort uit de hausse en ineenstorting van de huizenprijzen die er een aantal jaren aan voorafging (de huizenprijzen waren in de VS in 2006 op hun hoogtepunt). Tijdens de hausse voor de crisis werden huizenkopers aangemoedigd om veel te lenen om niet gediversifieerde investeringen in een huis te financieren, terwijl overheden garanties verleenden aan hypotheekinvesteerders. In de VS gebeurde dit door impliciete garanties van activa die in het bezit waren van de Federal Housing Administration (FHA) en de hypotheekbanken Fannie Mae en Freddie Mac.
NEW HAVEN – Als we al iets geleerd hebben sinds de financiële crisis in 2008 op zijn hoogtepunt was, is het dat het voorkomen van een volgende crisis moeilijker is dan de meeste mensen dachten. Het effectief vermijden van een crisis vereist niet alleen het herzien van onze financiële instituties door middel van het creatief toepassen van de principes van ‘good finance’, het vereist ook van politici en hun kiezers dat ze een gedeeld begrip van deze principes hebben.
Momenteel ontbreekt het helaas aan zo’n begrip. De oplossingen zijn voor veel nieuwsmedia die zich richten op het grote publiek te technisch. En terwijl mensen graag horen over het ‘beteugelen’ of ‘straffen’ van financiële leiders zijn ze er veel minder enthousiast over om van deze mensen te vragen het financiële risicomanagement uit te breiden of te verbeteren. Maar, omdat belangengroepen zich hebben ontwikkeld rond bestaande instituten en manieren van werken, moeten we toch met ze verder, en zijn ze slechts onderwerp van kleine aanpassingen.
De financiële crisis, die nog steeds voortduurt, kwam grotendeels voort uit de hausse en ineenstorting van de huizenprijzen die er een aantal jaren aan voorafging (de huizenprijzen waren in de VS in 2006 op hun hoogtepunt). Tijdens de hausse voor de crisis werden huizenkopers aangemoedigd om veel te lenen om niet gediversifieerde investeringen in een huis te financieren, terwijl overheden garanties verleenden aan hypotheekinvesteerders. In de VS gebeurde dit door impliciete garanties van activa die in het bezit waren van de Federal Housing Administration (FHA) en de hypotheekbanken Fannie Mae en Freddie Mac.