BERLIJN – De Frans-Duitse relatie is altijd ingewikkeld geweest, en nooit vrij van conflicten of spanningen. Iedereen begrijpt dat samenwerking tussen deze twee belangrijke landen van de Europese Unie noodzakelijk is en in het belang van het hele blok. Toch hebben ze hun huidige – en historische – rivaliteit nooit helemaal kunnen overwinnen.
Een van de redenen is dat Frankrijk en Duitsland even sterk zijn, zij het in verschillende dimensies. De afgelopen zeven decennia van geleidelijke Europese eenwording was Duitsland – hoewel tussen 1945 en 1990 verdeeld – economisch machtig, maar diplomatiek terughoudend. Frankrijk daarentegen had militaire en culturele troeven, en een ononderbroken traditie als Europese macht. Na de nederlaag van Duitsland in de Tweede Wereldoorlog maakte Charles de Gaulle er een punt van om het hernieuwde vertrouwen van Frankrijk volledig te bevestigen.
Duitsland was precies het tegenovergestelde. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog was het een mislukte mogendheid, met de reputatie Europese rampen te veroorzaken. De Duitse staat en cultuur werden gedefinieerd door het complete morele bankroet van het Hitler-tijdperk. De nazi’s hadden Duitsland meegesleurd in een staat van barbarij, waarbij ze moderne technologieën en pseudowetenschappelijke theorieën gebruikten om genocide te plegen op de Europese joden, Roma en anderen, en om grote delen van het Europese continent te verwoesten. Kortom, de Duitsers hadden Hitler, die hen naar de afgrond had geleid en een blijvende erfenis van schande had nagelaten, terwijl de Fransen de Gaulle hadden, de redder van de natie in haar donkerste uur.
BERLIJN – De Frans-Duitse relatie is altijd ingewikkeld geweest, en nooit vrij van conflicten of spanningen. Iedereen begrijpt dat samenwerking tussen deze twee belangrijke landen van de Europese Unie noodzakelijk is en in het belang van het hele blok. Toch hebben ze hun huidige – en historische – rivaliteit nooit helemaal kunnen overwinnen.
Een van de redenen is dat Frankrijk en Duitsland even sterk zijn, zij het in verschillende dimensies. De afgelopen zeven decennia van geleidelijke Europese eenwording was Duitsland – hoewel tussen 1945 en 1990 verdeeld – economisch machtig, maar diplomatiek terughoudend. Frankrijk daarentegen had militaire en culturele troeven, en een ononderbroken traditie als Europese macht. Na de nederlaag van Duitsland in de Tweede Wereldoorlog maakte Charles de Gaulle er een punt van om het hernieuwde vertrouwen van Frankrijk volledig te bevestigen.
Duitsland was precies het tegenovergestelde. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog was het een mislukte mogendheid, met de reputatie Europese rampen te veroorzaken. De Duitse staat en cultuur werden gedefinieerd door het complete morele bankroet van het Hitler-tijdperk. De nazi’s hadden Duitsland meegesleurd in een staat van barbarij, waarbij ze moderne technologieën en pseudowetenschappelijke theorieën gebruikten om genocide te plegen op de Europese joden, Roma en anderen, en om grote delen van het Europese continent te verwoesten. Kortom, de Duitsers hadden Hitler, die hen naar de afgrond had geleid en een blijvende erfenis van schande had nagelaten, terwijl de Fransen de Gaulle hadden, de redder van de natie in haar donkerste uur.