STANFORD – Voor veel van de economieën, financiële markten, regeringshoofden en voorgenomen klimaatmaatregelen is 2018 niet goed afgelopen. De littekens van de mondiale financiële crisis en de Grote Recessie, in combinatie met structurele economische, technologische, culturele en demografische trends, hebben ertoe geleid dat grote delen van de bevolking in veel landen zich politiek veronachtzaamd, cultureel geminacht en/of economisch gewond voelen. En de manier waarop zij uitdrukking geven aan hun grieven – in de stemlokalen, op het internet en op straat – heeft hun leiders diepgaand verzwakt.
In Duitsland is bondskanselier Angela Merkel, die aan haar vierde termijn bezig is, lange tijd opgetreden als de de facto-leider van Europa. Toen kwam haar noodlottige besluit uit 2015 om ruim een miljoen vluchtelingen in Duitsland te verwelkomen. De reactie daarop – aangewakkerd door de frustraties over de extra druk op de publieke diensten, de staatsfinanciën en de politie, om maar te zwijgen van de politieke angstzaaierij – heeft Merkel dermate verwond dat zij deze maand niet meer herkozen wilde worden als leider van haar partij en zich dus ook niet opnieuw kandidaat zal stellen als bondskanselier nadat haar huidige termijn in 2021 is verstreken.
Het sentiment tegen immigranten beperkt zich niet alleen tot Duitsland. Van Italië tot Polen heeft dit sentiment populistische politieke partijen aan de macht geholpen. Hongarije heeft prikkeldraad opgetrokken om vluchtelingen buiten de deur te houden. Denemarken heeft de bezittingen van immigranten geconfiskeerd en staat op het punt om honderden “ongewenste” asielzoekers naar een afgelegen, onbewoond eiland te sturen dat ooit werd gebruikt voor het onderzoek van dode dieren.
STANFORD – Voor veel van de economieën, financiële markten, regeringshoofden en voorgenomen klimaatmaatregelen is 2018 niet goed afgelopen. De littekens van de mondiale financiële crisis en de Grote Recessie, in combinatie met structurele economische, technologische, culturele en demografische trends, hebben ertoe geleid dat grote delen van de bevolking in veel landen zich politiek veronachtzaamd, cultureel geminacht en/of economisch gewond voelen. En de manier waarop zij uitdrukking geven aan hun grieven – in de stemlokalen, op het internet en op straat – heeft hun leiders diepgaand verzwakt.
In Duitsland is bondskanselier Angela Merkel, die aan haar vierde termijn bezig is, lange tijd opgetreden als de de facto-leider van Europa. Toen kwam haar noodlottige besluit uit 2015 om ruim een miljoen vluchtelingen in Duitsland te verwelkomen. De reactie daarop – aangewakkerd door de frustraties over de extra druk op de publieke diensten, de staatsfinanciën en de politie, om maar te zwijgen van de politieke angstzaaierij – heeft Merkel dermate verwond dat zij deze maand niet meer herkozen wilde worden als leider van haar partij en zich dus ook niet opnieuw kandidaat zal stellen als bondskanselier nadat haar huidige termijn in 2021 is verstreken.
Het sentiment tegen immigranten beperkt zich niet alleen tot Duitsland. Van Italië tot Polen heeft dit sentiment populistische politieke partijen aan de macht geholpen. Hongarije heeft prikkeldraad opgetrokken om vluchtelingen buiten de deur te houden. Denemarken heeft de bezittingen van immigranten geconfiskeerd en staat op het punt om honderden “ongewenste” asielzoekers naar een afgelegen, onbewoond eiland te sturen dat ooit werd gebruikt voor het onderzoek van dode dieren.