rogoff186_Carol SmiljanNurPhoto via Getty Images_argentinemoneywallet Carol Smiljan/NurPhoto via Getty Images

Het IMF na Argentinië

CAMBRIDGE – Mocht u even niet hebben opgelet: de Argentijnse regering heeft vrijwel vanuit het niets, met verrassende snelheid, een flinke schuldenlast opgebouwd en is vervolgens bijna net zo snel in gebreke gebleven bij de aflossing ervan. Vergeleken met het trage bankroet van het land in 2002 voelt deze jongste crisis alsof het complete oeuvre van Shakespeare er in 60 seconden doorheen wordt gejaagd. Maar in beide gevallen was een staatsbankroet onvermijdelijk, omdat de mengeling van schulden, begrotingstekorten en een inadequaat monetair beleid onhoudbaar was, en de politieke klasse niet in staat was op tijd de noodzakelijke maatregelen te nemen.

En in beide gevallen leken leningen van het Internationale Monetaire Fonds slechts het onvermijdelijke uit te stellen, en – erger nog – de uiteindelijke klap te verergeren. Dus is het na het tweede debacle in Argentinië binnen één generatie hoog tijd om ons af te vragen hoe we het mandaat van het IMF bij de omgang met crises op opkomende markten kunnen herijken. Hoe kan het IMF effectief zijn bij het helpen van landen om weer toegang te verkrijgen tot de particuliere kredietmarkten, als iedere poging om niet-duurzame begrotingstekorten te bestrijden als onverdedigbaar bezuinigingsbeleid wordt gebrandmerkt? Het enige antwoord is een aanzienlijke uitbreiding van de beschikbare middelen van de internationale hulpagentschappen (het IMF is een kredietverstrekker). Helaas lijkt er weinig animo voor zoiets te zijn.

Waarom was het IMF bereid om middelen ter beschikking te stellen terwijl het – in ieder geval achteraf gezien – overduidelijk was dat de situatie alleen kon worden gered met krachtiger aanpassingen (lees: meer bezuinigingen), het in gebreke blijven bij het afbetalen van de schulden, meer buitenlandse hulp, of een mengeling van alle drie?

https://prosyn.org/d8h5JaMnl