Beleidsmatige stagnatie

NEW YORK – Vlak nadat de mondiale financiële crisis in 2008 uitbrak, waarschuwde ik dat, behalve wanneer het juiste beleid zou worden aangenomen, malaise Japanse stijl (jarenlange langzame groei en bijna stagnerende inkomens) in zou kunnen zetten. Terwijl leiders aan beiden kanten van de Atlantische Oceaan bezworen dat ze de lessen van Japan geleerd hadden, gingen ze prompt door met het herhalen van dezelfde fouten. Nu waarschuwt zelfs een voormalig sleutelambtenaar van de Verenigde Staten, de econoom Larry Summers, voor een stelselmatige krimp.

Het basispunt dat ik vijf jaar geleden naar voren bracht is dat op fundamenteel vlak de economie van de VS al ziek was voor de crisis. Het was slechts een activa prijsbubbel, gecreëerd door lakse regulering en lage rentetarieven die de economie robuust leken lijken. Onder het oppervlak sluimerden vele problemen; groeiende ongelijkheid, een behoefte aan structurele hervormingen waar niet aan voldaan werd (de verschuiving van een op productie gebaseerde economie naar services en het aanpassen aan veranderende mondiale relatieve voordelen), aanhoudende mondiale onevenwichtigheden, en een financieel systeem meer gericht op speculatie dan op het doen van investeringen die banen creëren, de productiviteit verhogen en overschotten herverdelen om de sociale winst te maximaliseren.

Het antwoord van de beleidsmakers op de crisis faalde erin om deze zaken te adresseren; erger nog het vergrootte sommige ervan en creëerde nieuwe problemen – en niet alleen in de VS. Het resultaat is in vele landen hogere schuldniveaus geweest, omdat de ineenstorting van het bbp de inkomsten van de overheid ondermijnde. Bovendien hebben onder-investeringen in zowel de publieke als private sector een generatie van jonge mensen gecreëerd die jaren zinloos en steeds meer vervreemd hebben gespendeerd op een punt in hun leven wanneer ze hun vaardigheden hadden moeten aanscherpen en hun productiviteit vergroten.

https://prosyn.org/YIYvOVWnl