LJUBLJANA – De barbarij die Hamas op Israël heeft losgelaten moet onvoorwaardelijk worden veroordeeld, zonder ‘mitsen’ of ‘maren.’ De slachtingen, verkrachtingen en ontvoeringen van burgers uit dorpen, kibboetsim en een muziekfestival waren een pogrom, die bevestigt dat het ware doel van Hamas is om de staat Israël en alle Israëliërs te vernietigen. Dat gezegd hebbende, vraagt de situatie om historische context – niet als een vorm van rechtvaardiging, maar voor de duidelijkheid over de weg vooruit.
Een eerste overweging is de absolute wanhoop die het leven van de meeste Palestijnen kenmerkt. Denk aan de golf van geïsoleerde zelfmoordaanslagen in de straten van Jeruzalem ongeveer tien jaar geleden. Een gewone Palestijn naderde een jood, trok een mes en stak het slachtoffer neer, goed wetend dat hij of zij onmiddellijk gedood zou worden. Er zat geen boodschap achter deze ‘terroristische’ daden, geen geroep van ‘Bevrijd Palestina!.’ Er zat ook geen grotere organisatie achter. Het waren gewoon individuele daden van gewelddadige wanhoop.
De situatie verslechterde toen Benjamin Netanyahu een nieuwe regering vormde door een bondgenootschap aan te gaan met extreem-rechtse, pro-kolonistenpartijen die openlijk pleiten voor annexatie van de Palestijnse gebieden op de Westelijke Jordaanoever. De nieuwe minister van Nationale Veiligheid, Itamar Ben-Gvir, vindt: ‘Mijn recht, het recht van mijn vrouw, het recht van mijn kinderen om zich vrij te bewegen [op de Westelijke Jordaanoever] is belangrijker dan dat van de Arabieren.’ Dit is een man die eerder werd uitgesloten van dienst in het leger, vanwege zijn banden met extremistische anti-Arabische partijen die werden aangemerkt als terroristische organisaties na de massamoord op Arabieren in Hebron in 1994.
LJUBLJANA – De barbarij die Hamas op Israël heeft losgelaten moet onvoorwaardelijk worden veroordeeld, zonder ‘mitsen’ of ‘maren.’ De slachtingen, verkrachtingen en ontvoeringen van burgers uit dorpen, kibboetsim en een muziekfestival waren een pogrom, die bevestigt dat het ware doel van Hamas is om de staat Israël en alle Israëliërs te vernietigen. Dat gezegd hebbende, vraagt de situatie om historische context – niet als een vorm van rechtvaardiging, maar voor de duidelijkheid over de weg vooruit.
Een eerste overweging is de absolute wanhoop die het leven van de meeste Palestijnen kenmerkt. Denk aan de golf van geïsoleerde zelfmoordaanslagen in de straten van Jeruzalem ongeveer tien jaar geleden. Een gewone Palestijn naderde een jood, trok een mes en stak het slachtoffer neer, goed wetend dat hij of zij onmiddellijk gedood zou worden. Er zat geen boodschap achter deze ‘terroristische’ daden, geen geroep van ‘Bevrijd Palestina!.’ Er zat ook geen grotere organisatie achter. Het waren gewoon individuele daden van gewelddadige wanhoop.
De situatie verslechterde toen Benjamin Netanyahu een nieuwe regering vormde door een bondgenootschap aan te gaan met extreem-rechtse, pro-kolonistenpartijen die openlijk pleiten voor annexatie van de Palestijnse gebieden op de Westelijke Jordaanoever. De nieuwe minister van Nationale Veiligheid, Itamar Ben-Gvir, vindt: ‘Mijn recht, het recht van mijn vrouw, het recht van mijn kinderen om zich vrij te bewegen [op de Westelijke Jordaanoever] is belangrijker dan dat van de Arabieren.’ Dit is een man die eerder werd uitgesloten van dienst in het leger, vanwege zijn banden met extremistische anti-Arabische partijen die werden aangemerkt als terroristische organisaties na de massamoord op Arabieren in Hebron in 1994.