CAMBRIDGE – De wereldeconomie zat vol verrassingen in 2023. Ondanks de sterke stijging van de rentetarieven slaagden de Verenigde Staten erin een recessie te vermijden, en grote opkomende markten kwamen niet in een schuldencrisis terecht. Zelfs de geriatrische economie van Japan toonde een verbluffende vitaliteit. De Europese Unie bleef daarentegen achter, omdat de Duitse groeimotor haperde nadat het vier decennia durende tijdperk van hypergroei in China abrupt eindigde.
Vooruitkijkend naar 2024 doemen een aantal vragen op. Wat gebeurt er met de inflatiegecorrigeerde langetermijnrente? Kan China een dramatischer groeivertraging voorkomen, gezien de onrust in de vastgoedsector en de hoge schulden van lokale overheden? Kan de Bank of Japan (BOJ), die de rente twee decennia lang op bijna nul heeft gehouden, de rente normaliseren zonder een financiële crisis en een schuldencrisis te veroorzaken? Zullen de vertraagde effecten van de renteverhogingen door de Federal Reserve (het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken) de VS uiteindelijk in een recessie duwen? Kunnen de opkomende markten de stabiliteit nog een jaar volhouden? En tot slot, wat wordt de volgende grote bron van geopolitieke instabiliteit? Wordt het een Chinese blokkade van Taiwan, wint voormalig president Donald Trump de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november of zal het een onvoorziene gebeurtenis zijn?
De antwoorden op deze vragen hangen met elkaar samen. Een recessie in de VS zou kunnen leiden tot een aanzienlijke daling van de wereldwijde rentetarieven, maar dit zou slechts tijdelijke verlichting kunnen bieden. Diverse factoren, waaronder een buitengewoon hoge schuld, een sluipende demondialisering, toenemend populisme, de noodzaak om de defensie-uitgaven te verhogen en de groene transitie, zullen er immers voor zorgen dat de langetermijnrente het komende decennium ruim boven het ultralage niveau van 2012-’21 blijft.
CAMBRIDGE – De wereldeconomie zat vol verrassingen in 2023. Ondanks de sterke stijging van de rentetarieven slaagden de Verenigde Staten erin een recessie te vermijden, en grote opkomende markten kwamen niet in een schuldencrisis terecht. Zelfs de geriatrische economie van Japan toonde een verbluffende vitaliteit. De Europese Unie bleef daarentegen achter, omdat de Duitse groeimotor haperde nadat het vier decennia durende tijdperk van hypergroei in China abrupt eindigde.
Vooruitkijkend naar 2024 doemen een aantal vragen op. Wat gebeurt er met de inflatiegecorrigeerde langetermijnrente? Kan China een dramatischer groeivertraging voorkomen, gezien de onrust in de vastgoedsector en de hoge schulden van lokale overheden? Kan de Bank of Japan (BOJ), die de rente twee decennia lang op bijna nul heeft gehouden, de rente normaliseren zonder een financiële crisis en een schuldencrisis te veroorzaken? Zullen de vertraagde effecten van de renteverhogingen door de Federal Reserve (het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken) de VS uiteindelijk in een recessie duwen? Kunnen de opkomende markten de stabiliteit nog een jaar volhouden? En tot slot, wat wordt de volgende grote bron van geopolitieke instabiliteit? Wordt het een Chinese blokkade van Taiwan, wint voormalig president Donald Trump de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november of zal het een onvoorziene gebeurtenis zijn?
De antwoorden op deze vragen hangen met elkaar samen. Een recessie in de VS zou kunnen leiden tot een aanzienlijke daling van de wereldwijde rentetarieven, maar dit zou slechts tijdelijke verlichting kunnen bieden. Diverse factoren, waaronder een buitengewoon hoge schuld, een sluipende demondialisering, toenemend populisme, de noodzaak om de defensie-uitgaven te verhogen en de groene transitie, zullen er immers voor zorgen dat de langetermijnrente het komende decennium ruim boven het ultralage niveau van 2012-’21 blijft.