CAMBRIDGE – Joseph Stiglitz, Roger Farmer en ik zijn het (al heel lang) eens over wat waarschijnlijk de belangrijkste punten zijn. Het “Nieuw-Keynesiaanse” paradigma dat ervan uitgaat dat conjunctuurcycli het gevolg zijn van tijdelijke starheden van lonen en prijzen volstaat niet als het erom gaat gebeurtenissen als de Grote Depressie en de Grote Recessie te verklaren. Er is tien jaar geleden in de nasleep van de financiële crisis te weinig gedaan om de effectieve vraag te stimuleren. Een gelijkwaardiger inkomensverdeling zorgt voor een hogere effectieve vraag. Een aanzienlijk krachtiger financieel toezicht dan waarvan sprake was vóór 2008 zal moeten worden ingevoerd om het risico van toekomstige crises in te dammen.
Ik blijf van mening verschillen met Stiglitz over de kwaliteit van mijn beleidsadviezen, en met zowel Stiglitz als Farmer over een paar theoretische aangelegenheden met betrekking tot seculiere stagnatie.
Als we over mijn beleidsadviezen hebben heeft Stiglitz gelijk als hij betoogt dat niet van economen mag worden verwacht dat ze het eens worden over kwesties van politieke haalbaarheid. Ze moeten echter wel in staat zijn het eens te worden over wat ergens geschreven staat. Het commentaar in The New York Times waar Stiglitz trots naar verwijst roept op tot een impuls van “minstens $600 mrd tot misschien wel $1 bln, in een periode van twee jaar.” De regering-Obama vroeg en kreeg een impuls van in totaal zo'n $800 mrd, een bedrag dat dus binnen de door Stiglitz genoemde marges lag, ondanks het feit dat de regering in politiek opzicht weinig armslag had door de noodzaak van goedkeuring door het Congres. Ik begrijp derhalve niet goed waar hij heen wil.
CAMBRIDGE – Joseph Stiglitz, Roger Farmer en ik zijn het (al heel lang) eens over wat waarschijnlijk de belangrijkste punten zijn. Het “Nieuw-Keynesiaanse” paradigma dat ervan uitgaat dat conjunctuurcycli het gevolg zijn van tijdelijke starheden van lonen en prijzen volstaat niet als het erom gaat gebeurtenissen als de Grote Depressie en de Grote Recessie te verklaren. Er is tien jaar geleden in de nasleep van de financiële crisis te weinig gedaan om de effectieve vraag te stimuleren. Een gelijkwaardiger inkomensverdeling zorgt voor een hogere effectieve vraag. Een aanzienlijk krachtiger financieel toezicht dan waarvan sprake was vóór 2008 zal moeten worden ingevoerd om het risico van toekomstige crises in te dammen.
Ik blijf van mening verschillen met Stiglitz over de kwaliteit van mijn beleidsadviezen, en met zowel Stiglitz als Farmer over een paar theoretische aangelegenheden met betrekking tot seculiere stagnatie.
Als we over mijn beleidsadviezen hebben heeft Stiglitz gelijk als hij betoogt dat niet van economen mag worden verwacht dat ze het eens worden over kwesties van politieke haalbaarheid. Ze moeten echter wel in staat zijn het eens te worden over wat ergens geschreven staat. Het commentaar in The New York Times waar Stiglitz trots naar verwijst roept op tot een impuls van “minstens $600 mrd tot misschien wel $1 bln, in een periode van twee jaar.” De regering-Obama vroeg en kreeg een impuls van in totaal zo'n $800 mrd, een bedrag dat dus binnen de door Stiglitz genoemde marges lag, ondanks het feit dat de regering in politiek opzicht weinig armslag had door de noodzaak van goedkeuring door het Congres. Ik begrijp derhalve niet goed waar hij heen wil.