BERLIJN – Het tijdperk van mondiale stabiliteit na 1945 is voorbij. Van de bipolaire wereld van de Koude Oorlog tot de door Amerika gedomineerde unipolaire wereld die daarvoor in de plaats is gekomen, hebben we lang geprofiteerd van een gevoel van strategische orde. Hoewel er vele kleinere oorlogen waren (en zelfs enkele grotere), van Korea en Vietnam tot het Midden-Oosten en Afghanistan, bleef het internationale systeem over het algemeen stabiel en intact.
Sinds het begin van het nieuwe millennium heeft deze stabiliteit echter steeds meer plaatsgemaakt voor een hernieuwde rivaliteit tussen de grote mogendheden, waaronder de Verenigde Staten en China. Bovendien is het allang duidelijk dat de politieke en strategische invloed van India, Brazilië, Indonesië, Zuid-Afrika, Saoedi-Arabië, Iran en andere opkomende economieën zal toenemen, evenals hun rol binnen het mondiale systeem. In de context van een toenemend conflict tussen China en de VS zullen deze opkomende machten veel mogelijkheden hebben om de twee supermachten van de eenentwintigste eeuw tegen elkaar uit te spelen. Veel van deze kansen lijken inderdaad te mooi om te laten lopen.
In Rusland worden de politieke elites ondertussen verteerd door fantasieën over het herstel van de territoriale reikwijdte en het geopolitieke gewicht van de Sovjet-Unie – en van het Russische Imperium daarvoor. Onder president Vladimir Poetin is het Russische beleid er steeds meer op gericht de erfenis van de periode vlak na de Koude Oorlog ongedaan te maken. Het Westen daarentegen – dat wil zeggen de VS en de Europese Unie, na haar uitbreiding sinds 2004 – heeft vastgehouden aan de basisregeling van na de Koude Oorlog in Europa. Daartoe is het zich blijven inzetten voor de verdediging van fundamentele waarden zoals het zelfbeschikkingsrecht van landen en de onschendbaarheid van internationaal erkende grenzen.
To continue reading, register now.
Subscribe now for unlimited access to everything PS has to offer.
The prevailing narrative that frames Israel as a colonial power suppressing Palestinians’ struggle for statehood grossly oversimplifies a complicated conflict and inadvertently vindicates the region’s most oppressive regimes. Achieving a durable, lasting peace requires moving beyond such facile analogies.
rejects the facile moralism of those who view the ongoing war through the narrow lens of decolonization.
The far-right populist Geert Wilders’ election victory in the Netherlands reflects the same sentiment that powered Brexit and Donald Trump’s candidacy in 2016. But such outcomes could not happen without the cynicism displayed over the past few decades by traditional conservative parties.
shows what Geert Wilders has in common with other ultra-nationalist politicians, past and present.
BERLIJN – Het tijdperk van mondiale stabiliteit na 1945 is voorbij. Van de bipolaire wereld van de Koude Oorlog tot de door Amerika gedomineerde unipolaire wereld die daarvoor in de plaats is gekomen, hebben we lang geprofiteerd van een gevoel van strategische orde. Hoewel er vele kleinere oorlogen waren (en zelfs enkele grotere), van Korea en Vietnam tot het Midden-Oosten en Afghanistan, bleef het internationale systeem over het algemeen stabiel en intact.
Sinds het begin van het nieuwe millennium heeft deze stabiliteit echter steeds meer plaatsgemaakt voor een hernieuwde rivaliteit tussen de grote mogendheden, waaronder de Verenigde Staten en China. Bovendien is het allang duidelijk dat de politieke en strategische invloed van India, Brazilië, Indonesië, Zuid-Afrika, Saoedi-Arabië, Iran en andere opkomende economieën zal toenemen, evenals hun rol binnen het mondiale systeem. In de context van een toenemend conflict tussen China en de VS zullen deze opkomende machten veel mogelijkheden hebben om de twee supermachten van de eenentwintigste eeuw tegen elkaar uit te spelen. Veel van deze kansen lijken inderdaad te mooi om te laten lopen.
In Rusland worden de politieke elites ondertussen verteerd door fantasieën over het herstel van de territoriale reikwijdte en het geopolitieke gewicht van de Sovjet-Unie – en van het Russische Imperium daarvoor. Onder president Vladimir Poetin is het Russische beleid er steeds meer op gericht de erfenis van de periode vlak na de Koude Oorlog ongedaan te maken. Het Westen daarentegen – dat wil zeggen de VS en de Europese Unie, na haar uitbreiding sinds 2004 – heeft vastgehouden aan de basisregeling van na de Koude Oorlog in Europa. Daartoe is het zich blijven inzetten voor de verdediging van fundamentele waarden zoals het zelfbeschikkingsrecht van landen en de onschendbaarheid van internationaal erkende grenzen.
To continue reading, register now.
Subscribe now for unlimited access to everything PS has to offer.
Subscribe
As a registered user, you can enjoy more PS content every month – for free.
Register
Already have an account? Log in