BERLIJN – Nu het presidentschap van Donald Trump verleden tijd is staat hernieuwing van de transatlantische betrekkingen weer op de Europese agenda. Maar er kan geen sprake zijn van een terugkeer zijn naar de oude comfortabele afhankelijkheden uit de Koude Oorlog en de periode daarna toen Amerika – de grote protector – over alle belangrijke veiligheidskwesties besliste en Europa daar als vanzelfsprekend in volgde. Om het transatlantisme te doen herleven zal Europa meer moeten bijdragen aan de collectieve veiligheid, met name binnen de eigen geopolitieke sfeer.
De Europese Unie heeft in haar directe omgeving te maken met drie voormalige wereldmachten die geobsedeerd zijn door hun vergane imperiale glorie: Rusland, Turkije en het Verenigd Koninkrijk. Alle drie hebben zowel heden als in het verleden een unieke relatie met Europa en delen onderlinge overeenkomsten.
Onder president Vladimir Poetin klampt Rusland zich vol weemoed vast aan herinneringen van toen de Sovjet-Unie de status van supermacht had en mondiaal gelijkwaardig aan de VS was. Onder president Recep Tayyip Erdoğan droomt Turkije over een reprise van de geopolitieke en culturele expansie van het Ottomaanse Rijk van de Balkan en de westelijke grens van Centraal-Azië tot het oostelijke Middellandse Zeegebied en de Noord-Afrikaanse kust (Libië) helemaal tot aan de Perzische Golf. En post-brexit-Groot-Brittannië tenslotte zoekt introspectie in zijn zelfopgelegde (en niet zo splendid) isolatie, zelfs alhoewel het dicht bij continentaal Europa blijft staan door de NAVO en sterke historische en culturele banden.
To continue reading, register now.
Subscribe now for unlimited access to everything PS has to offer.
The OpenAI saga – in which founder and CEO Sam Altman was suddenly fired and then reinstated, together with a new governing board – may have been enthralling, but it was neither novel nor surprising. Historically, capital usually wins out when there are competing visions for the future of an innovative product or business model.
shows why OpenAI’s efforts to preserve its founding non-profit mission never stood any chance.
Climate change is expected to displace tens of millions of people by mid-century, especially in the Global South. By enhancing international cooperation, we could improve the lives and livelihoods of the displaced and develop sustainable solutions that enable affected communities to rebuild.
urge leaders to take a holistic approach to addressing the sharp increase in weather-related displacement.
Antara Haldar
advocates a radical rethink of development, explains what went right at the recent AI Safety Summit, highlights the economics discipline’s shortcomings, and more.
BERLIJN – Nu het presidentschap van Donald Trump verleden tijd is staat hernieuwing van de transatlantische betrekkingen weer op de Europese agenda. Maar er kan geen sprake zijn van een terugkeer zijn naar de oude comfortabele afhankelijkheden uit de Koude Oorlog en de periode daarna toen Amerika – de grote protector – over alle belangrijke veiligheidskwesties besliste en Europa daar als vanzelfsprekend in volgde. Om het transatlantisme te doen herleven zal Europa meer moeten bijdragen aan de collectieve veiligheid, met name binnen de eigen geopolitieke sfeer.
De Europese Unie heeft in haar directe omgeving te maken met drie voormalige wereldmachten die geobsedeerd zijn door hun vergane imperiale glorie: Rusland, Turkije en het Verenigd Koninkrijk. Alle drie hebben zowel heden als in het verleden een unieke relatie met Europa en delen onderlinge overeenkomsten.
Onder president Vladimir Poetin klampt Rusland zich vol weemoed vast aan herinneringen van toen de Sovjet-Unie de status van supermacht had en mondiaal gelijkwaardig aan de VS was. Onder president Recep Tayyip Erdoğan droomt Turkije over een reprise van de geopolitieke en culturele expansie van het Ottomaanse Rijk van de Balkan en de westelijke grens van Centraal-Azië tot het oostelijke Middellandse Zeegebied en de Noord-Afrikaanse kust (Libië) helemaal tot aan de Perzische Golf. En post-brexit-Groot-Brittannië tenslotte zoekt introspectie in zijn zelfopgelegde (en niet zo splendid) isolatie, zelfs alhoewel het dicht bij continentaal Europa blijft staan door de NAVO en sterke historische en culturele banden.
To continue reading, register now.
Subscribe now for unlimited access to everything PS has to offer.
Subscribe
As a registered user, you can enjoy more PS content every month – for free.
Register
Already have an account? Log in