NEW YORK – De eurolanden
hebben het alleenrecht om geld te drukken aan de Europese Centrale Bank overgedragen
en dat blijkt inmiddels de voornaamste oorzaak van de eurocrisis te zijn. De
eurolanden begrepen destijds echter niet wat die overdracht feitelijk
betekende: de Europese autoriteiten wisten dat evenmin.
Toen de euro werd ingevoerd, mochten banken van toezichthouders ongelimiteerde hoeveelheden staatsobligaties kopen zonder enig vermogensbeslag daartegenover. De ECB accepteerde bovendien alle staatsobligaties uit de eurozone tegen gelijke voorwaarden als onderpand. Voor commerciële banken was het daardoor aantrekkelijk om obligaties van zwakkere landen op te kopen om zo een paar extra basispunten te verdienen. De rentestanden in de eurozone kropen hierdoor naar elkaar toe. Duitsland, dat nog met de last van de Duitse eenwording worstelde, voerde ondertussen structurele hervormingen door en werd concurrerender. Andere landen, waar de huizenmarkten en consumentenbestedingen dankzij goedkope kredietverlening floreerden, verloren echter aan concurrentiekracht.
Toen kwam de krach van 2008. Overheden moesten hun banken redden. Sommige landen stonden ineens in de schoenen van een ontwikkelingsland: overladen met schulden, in een munt waarover zij geen zeggenschap hadden. De uiteenlopende economische prestaties brachten in Europa een tweedeling teweeg in kredietverstrekkende en kredietontvangende landen.
NEW YORK – De eurolanden hebben het alleenrecht om geld te drukken aan de Europese Centrale Bank overgedragen en dat blijkt inmiddels de voornaamste oorzaak van de eurocrisis te zijn. De eurolanden begrepen destijds echter niet wat die overdracht feitelijk betekende: de Europese autoriteiten wisten dat evenmin.
Toen de euro werd ingevoerd, mochten banken van toezichthouders ongelimiteerde hoeveelheden staatsobligaties kopen zonder enig vermogensbeslag daartegenover. De ECB accepteerde bovendien alle staatsobligaties uit de eurozone tegen gelijke voorwaarden als onderpand. Voor commerciële banken was het daardoor aantrekkelijk om obligaties van zwakkere landen op te kopen om zo een paar extra basispunten te verdienen. De rentestanden in de eurozone kropen hierdoor naar elkaar toe. Duitsland, dat nog met de last van de Duitse eenwording worstelde, voerde ondertussen structurele hervormingen door en werd concurrerender. Andere landen, waar de huizenmarkten en consumentenbestedingen dankzij goedkope kredietverlening floreerden, verloren echter aan concurrentiekracht.
Toen kwam de krach van 2008. Overheden moesten hun banken redden. Sommige landen stonden ineens in de schoenen van een ontwikkelingsland: overladen met schulden, in een munt waarover zij geen zeggenschap hadden. De uiteenlopende economische prestaties brachten in Europa een tweedeling teweeg in kredietverstrekkende en kredietontvangende landen.