BRUSSEL – De schuldvraag is in Europa nog niet aan de orde. Dankzij een akkoord tussen Griekenland, zijn private schuldeisers en zijn publieke kredietverschaffers kan het land op 20 maart de volgende schuldaflossingstermijn nakomen. De Europeanen verdienen een pluim omdat zij een belangrijke stap in de richting van realiteitszin gezet hebben. Private schuldeisers hebben een afwaardering van meer dan 50% op hun vorderingen en een verlaging van de rentevergoeding geaccepteerd, waarmee de totale schuldverlichting op meer dan twee derde uitkomt.
Weliswaar is er ternauwernood een oplossing gevonden, maar velen menen dat de ‘dag des oordeels’ daarmee alleen maar uitgesteld is: Griekenland gaat volgens hen de beloofde bezuinigingen toch niet uitvoeren om uiteindelijk ofwel zelf te besluiten om uit de eurozone te stappen, of na een uiteindelijk bankroet uit de muntunie te worden gezet.
Zelfs al voordat het meest recente akkoord gesloten was, vroegen Nederlandse, Finse en sommige Duitse politieke leiders zich openlijk af waarom Griekenland eigenlijk nog in de euro zou moeten blijven. In Athene bereikte de ergernis een nieuw hoogtepunt en kwam de verbitterdheid gevaarlijk dicht in de buurt van de woede in de jaren twintig over de Duitse repatriëringen.
BRUSSEL – De schuldvraag is in Europa nog niet aan de orde. Dankzij een akkoord tussen Griekenland, zijn private schuldeisers en zijn publieke kredietverschaffers kan het land op 20 maart de volgende schuldaflossingstermijn nakomen. De Europeanen verdienen een pluim omdat zij een belangrijke stap in de richting van realiteitszin gezet hebben. Private schuldeisers hebben een afwaardering van meer dan 50% op hun vorderingen en een verlaging van de rentevergoeding geaccepteerd, waarmee de totale schuldverlichting op meer dan twee derde uitkomt.
Weliswaar is er ternauwernood een oplossing gevonden, maar velen menen dat de ‘dag des oordeels’ daarmee alleen maar uitgesteld is: Griekenland gaat volgens hen de beloofde bezuinigingen toch niet uitvoeren om uiteindelijk ofwel zelf te besluiten om uit de eurozone te stappen, of na een uiteindelijk bankroet uit de muntunie te worden gezet.
Zelfs al voordat het meest recente akkoord gesloten was, vroegen Nederlandse, Finse en sommige Duitse politieke leiders zich openlijk af waarom Griekenland eigenlijk nog in de euro zou moeten blijven. In Athene bereikte de ergernis een nieuw hoogtepunt en kwam de verbitterdheid gevaarlijk dicht in de buurt van de woede in de jaren twintig over de Duitse repatriëringen.