CAMBRIDGE – ‘I want to be a part of it – New York, New York,’ zong Frank Sinatra over de stad die zoveel van ’s werelds meest ambitieuze mensen aantrekt, van kunstenaars tot zakenmensen en bankiers. In zekere zin is dit fenomeen niet lastig te verklaren: in metropolen zoals New York, met hun multiculturele bevolking, multinationale bedrijven en drommen getalenteerde individuen, zijn de mogelijkheden legio. Maar de impact van grote steden reikt dieper dan economische of zelfs culturele kracht; steden kunnen de levens van mensen fundamenteel veranderen - en zelfs de mensen zelf.
In 2010 ontdekte Geoffrey West, samen met een team onderzoekers, dat verschillende socio-economische cijfers (zowel positief als negatief) hoger worden correlerend met de omvang van de lokale bevolking. Met andere woorden: hoe groter de stad, hoe hoger het gemiddelde loon, het productieniveau, het aantal patenten per persoon, de criminaliteitscijfers, het aantal mensen met angsten en mensen met HIV.
Als een stad in omvang verdubbelt wordt elke mate van economische activiteit met ongeveer 15% per capita vergroot. Dit is de reden dat mensen naar de grote stad verhuizen en daarmee de reden dat steden kunnen bloeien.
Deze wet blijft constant bij steden van elke grootte. En deze wet is niet uniek. Een groeiend corpus aan bewijs suggereert dat gelijksoortige functies zelfs meer aspecten van het stedelijke leven bepalen dan het onderzoek van het team van West al heeft laten zien.
Hoe kunnen steden die ogenschijnlijk zo verschillend zijn als New York met zijn wolkenkrabbers en Parijs dat gekarakteriseerd wordt door brede boulevards zo het zelfde functioneren? Als een stad, zoals Shakespeare zei, niets meer is dan de mensen die er wonen, zou het antwoord kunnen liggen in de karakteristieke patronen van connectie, interactie en uitwisseling tussen bewoners.
HIV (of welke seksueel overdraagbare aandoening dan ook) biedt een bijzonder helder beeld van de manier waarop sociale netwerken het stedelijke leven vormgeven doordat het zich verspreid door de banden van seksuele partners. Ideeën (en de uitvindingen die er uit voortkomen) verspreiden zich op een zelfde manier.
Project Syndicate is returning to Climate Week NYC with an even more expansive program. Join us live on September 22 as we welcome speakers from around the world at our studio in Manhattan to address critical dimensions of the climate debate.
Register Now
Nog maar een paar jaar geleden zou een breed onderzoek van deze complexe sociale netwerken virtueel onmogelijk zijn geweest. De beschikbare gereedschappen (geïsoleerde laboratoriumexperimenten en schriftelijke enquêtes) waren tenslotte noch precies en noch op grote schaal toepasbaar.
Het internet heeft dat veranderd. Door het samenbrengen van miljarden mensen in een naadloze connectiviteit hebben online platforms het kader van sociale netwerken getransformeerd en onderzoekers nieuwe middelen geboden om menselijke interacties te onderzoeken.
In feite ontstaat er een geheel nieuw gebied van onderzoek op het kruispunt van data-analyse en sociologie: computationele sociale wetenschap. Door het gebruik van online verzamelde data of door telecommunicatienetwerken (zo hebben de mobiele aanbieders Orange en Ericsson onlangs bijvoorbeeld bepaalde data beschikbaar gesteld aan onderzoekers) is het nu mogelijk om fundamentele vragen over de menselijke sociabiliteit op een wetenschappelijke manier aan te behandelen.
Een recent artikel (waarvan een van ons, Carlo Ratti, co-auteur is) gebruikt geanonimiseerde data uit telecommunicatienetwerken uit heel Europa om uit te zoeken hoe menselijke netwerken veranderen door de omvang van een stad. De resultaten zijn opvallend: in grote steden lopen mensen niet alleen sneller (een trend die al sinds de jaren zestig wordt gezien) maar ze maken ook eerder (en wisselen van) vrienden.
Dit fenomeen is waarschijnlijk geworteld in het feit dat, in overeenstemming met de uitkomsten van West, het totale aantal menselijke connecties groter wordt relatief tot de omvang van een stad. De acht miljoen bewoners van Londen hebben in de regel met bijna twee keer zoveel mensen contact als de honderdduizend inwoners van Cambridge. Deze groeiende blootstelling aan mensen (en daarmee aan ideeën, activiteiten en zelfs ziektes) zou de impact van de grootte van een stad op socio-economische uitkomsten kunnen verklaren.
Maar een andere tendens is ook consistent voor alle maten steden: mensen neigen ernaar ‘dorpen’ rond zichzelf heen te bouwen. Dit gedrag wordt gekwantificeerd als de ‘clustercoëfficiënt’ van netwerken; dit is de aannemelijkheid dat vrienden van iemand ook vrienden van elkaar zullen zijn en deze blijft buitengewoon stabiel voor alle stedelijke gebieden. Eenvoudig gesteld zijn mensen overal van nature geneigd om binnen hechte gemeenschappen te leven.
Dit idee is natuurlijk al eerder naar voren gebracht. De stedenbouwkundige Jane Jacobs heeft bijvoorbeeld de vele interacties die in de buurten van New York plaatsvinden beschreven; ze noemde deze een ‘ingewikkeld ballet waarin de individuele dansers en ensembles allemaal uitgesproken rollen hebben die elkaar miraculeus versterken’. Wat computationele sociale wetenschap ons biedt is het vooruitzicht dat zulke observaties gekwantificeerd kunnen worden en dat er inzichten verkregen kunnen worden die het design van toekomstige stedelijke omgevingen kunnen vormgeven.
De vraag is of deze inzichten ook de kracht van menselijke interacties in kleine steden kunnen vrijmaken en mensen daar in staat kunnen stellen om toegang te krijgen tot sommige van de sociale en economische voordelen van een grote stad. Wat dat betreft is het cruciaal om het fundamentele verschil tussen ‘urban villages’ en hun tegenhangers op het platteland te begrijpen. In het laatste geval worden sociale netwerken grotendeels bepaald door familie, nabijheid of geschiedenis. Stadsbewoners daarentegen kunnen gebruik maken van een brede variëteit aan opties om op maat gemaakte dorpen te creëren al naar gelang hun sociale, intellectuele of creatieve affiniteit.
Wellicht is dat de reden dat Sinatra zijn thuisstad Hoboken in New Jersey verliet. Alleen in een stad als New York kon hij ‘the Rat Pack’ vinden.
To have unlimited access to our content including in-depth commentaries, book reviews, exclusive interviews, PS OnPoint and PS The Big Picture, please subscribe
After a decades-long love affair with laissez-faire policies, many governments – notably in developed countries – are increasingly seeking to shape their economies through tariffs, subsidies, public procurement, and more. But not all industrial policies are created equal, and understanding their nuances and limitations is critical to their success.
Too often, the press and voters treat abortion, and reproductive rights more broadly, as well as other “family” issues – like child tax credits, paid family leave policies and affordable childcare – as somehow different from economic issues. But they are not.
shows why abortion, childcare, and parental leave are not merely “family” issues.
CAMBRIDGE – ‘I want to be a part of it – New York, New York,’ zong Frank Sinatra over de stad die zoveel van ’s werelds meest ambitieuze mensen aantrekt, van kunstenaars tot zakenmensen en bankiers. In zekere zin is dit fenomeen niet lastig te verklaren: in metropolen zoals New York, met hun multiculturele bevolking, multinationale bedrijven en drommen getalenteerde individuen, zijn de mogelijkheden legio. Maar de impact van grote steden reikt dieper dan economische of zelfs culturele kracht; steden kunnen de levens van mensen fundamenteel veranderen - en zelfs de mensen zelf.
In 2010 ontdekte Geoffrey West, samen met een team onderzoekers, dat verschillende socio-economische cijfers (zowel positief als negatief) hoger worden correlerend met de omvang van de lokale bevolking. Met andere woorden: hoe groter de stad, hoe hoger het gemiddelde loon, het productieniveau, het aantal patenten per persoon, de criminaliteitscijfers, het aantal mensen met angsten en mensen met HIV.
Als een stad in omvang verdubbelt wordt elke mate van economische activiteit met ongeveer 15% per capita vergroot. Dit is de reden dat mensen naar de grote stad verhuizen en daarmee de reden dat steden kunnen bloeien.
Deze wet blijft constant bij steden van elke grootte. En deze wet is niet uniek. Een groeiend corpus aan bewijs suggereert dat gelijksoortige functies zelfs meer aspecten van het stedelijke leven bepalen dan het onderzoek van het team van West al heeft laten zien.
Hoe kunnen steden die ogenschijnlijk zo verschillend zijn als New York met zijn wolkenkrabbers en Parijs dat gekarakteriseerd wordt door brede boulevards zo het zelfde functioneren? Als een stad, zoals Shakespeare zei, niets meer is dan de mensen die er wonen, zou het antwoord kunnen liggen in de karakteristieke patronen van connectie, interactie en uitwisseling tussen bewoners.
HIV (of welke seksueel overdraagbare aandoening dan ook) biedt een bijzonder helder beeld van de manier waarop sociale netwerken het stedelijke leven vormgeven doordat het zich verspreid door de banden van seksuele partners. Ideeën (en de uitvindingen die er uit voortkomen) verspreiden zich op een zelfde manier.
PS Events: Climate Week NYC 2024
Project Syndicate is returning to Climate Week NYC with an even more expansive program. Join us live on September 22 as we welcome speakers from around the world at our studio in Manhattan to address critical dimensions of the climate debate.
Register Now
Nog maar een paar jaar geleden zou een breed onderzoek van deze complexe sociale netwerken virtueel onmogelijk zijn geweest. De beschikbare gereedschappen (geïsoleerde laboratoriumexperimenten en schriftelijke enquêtes) waren tenslotte noch precies en noch op grote schaal toepasbaar.
Het internet heeft dat veranderd. Door het samenbrengen van miljarden mensen in een naadloze connectiviteit hebben online platforms het kader van sociale netwerken getransformeerd en onderzoekers nieuwe middelen geboden om menselijke interacties te onderzoeken.
In feite ontstaat er een geheel nieuw gebied van onderzoek op het kruispunt van data-analyse en sociologie: computationele sociale wetenschap. Door het gebruik van online verzamelde data of door telecommunicatienetwerken (zo hebben de mobiele aanbieders Orange en Ericsson onlangs bijvoorbeeld bepaalde data beschikbaar gesteld aan onderzoekers) is het nu mogelijk om fundamentele vragen over de menselijke sociabiliteit op een wetenschappelijke manier aan te behandelen.
Een recent artikel (waarvan een van ons, Carlo Ratti, co-auteur is) gebruikt geanonimiseerde data uit telecommunicatienetwerken uit heel Europa om uit te zoeken hoe menselijke netwerken veranderen door de omvang van een stad. De resultaten zijn opvallend: in grote steden lopen mensen niet alleen sneller (een trend die al sinds de jaren zestig wordt gezien) maar ze maken ook eerder (en wisselen van) vrienden.
Dit fenomeen is waarschijnlijk geworteld in het feit dat, in overeenstemming met de uitkomsten van West, het totale aantal menselijke connecties groter wordt relatief tot de omvang van een stad. De acht miljoen bewoners van Londen hebben in de regel met bijna twee keer zoveel mensen contact als de honderdduizend inwoners van Cambridge. Deze groeiende blootstelling aan mensen (en daarmee aan ideeën, activiteiten en zelfs ziektes) zou de impact van de grootte van een stad op socio-economische uitkomsten kunnen verklaren.
Maar een andere tendens is ook consistent voor alle maten steden: mensen neigen ernaar ‘dorpen’ rond zichzelf heen te bouwen. Dit gedrag wordt gekwantificeerd als de ‘clustercoëfficiënt’ van netwerken; dit is de aannemelijkheid dat vrienden van iemand ook vrienden van elkaar zullen zijn en deze blijft buitengewoon stabiel voor alle stedelijke gebieden. Eenvoudig gesteld zijn mensen overal van nature geneigd om binnen hechte gemeenschappen te leven.
Dit idee is natuurlijk al eerder naar voren gebracht. De stedenbouwkundige Jane Jacobs heeft bijvoorbeeld de vele interacties die in de buurten van New York plaatsvinden beschreven; ze noemde deze een ‘ingewikkeld ballet waarin de individuele dansers en ensembles allemaal uitgesproken rollen hebben die elkaar miraculeus versterken’. Wat computationele sociale wetenschap ons biedt is het vooruitzicht dat zulke observaties gekwantificeerd kunnen worden en dat er inzichten verkregen kunnen worden die het design van toekomstige stedelijke omgevingen kunnen vormgeven.
De vraag is of deze inzichten ook de kracht van menselijke interacties in kleine steden kunnen vrijmaken en mensen daar in staat kunnen stellen om toegang te krijgen tot sommige van de sociale en economische voordelen van een grote stad. Wat dat betreft is het cruciaal om het fundamentele verschil tussen ‘urban villages’ en hun tegenhangers op het platteland te begrijpen. In het laatste geval worden sociale netwerken grotendeels bepaald door familie, nabijheid of geschiedenis. Stadsbewoners daarentegen kunnen gebruik maken van een brede variëteit aan opties om op maat gemaakte dorpen te creëren al naar gelang hun sociale, intellectuele of creatieve affiniteit.
Wellicht is dat de reden dat Sinatra zijn thuisstad Hoboken in New Jersey verliet. Alleen in een stad als New York kon hij ‘the Rat Pack’ vinden.
Vertaling Melle Trap