CAMBRIDGE – Vele, zo niet alle, dringende macro-economische problemen van de wereld hebben te maken met de enorme overvloed aan allerlei soorten schulden. In Europa dreigt een giftige combinatie van publieke, bancaire en externe schulden in de periferielanden de hele eurozone uit zijn evenwicht te brengen. Aan de overzijde van de Atlantische Oceaan heeft een patstelling tussen de Democraten, de Tea Party en ouderwetse Republikeinen geleid tot onzekerheid over de vraag hoe de Verenigde Staten op de langere termijn een einde gaan maken aan het begrotingstekort van 8% van het bruto binnenlands product (bbp). Japan heeft intussen een begrotingstekort van 10% van het bbp, terwijl steeds meer nieuwe gepensioneerden liever Japanse staatsobligaties verkopen dan kopen.
Wat moeten regeringen doen? Het ene uiterste is de simplistische Keynesiaanse oplossing, die ervan uitgaat dat begrotingstekorten er niet toe doen als de economie zich in een diepe recessie bevindt: hoe groter, hoe beter. Aan het andere uiteinde staan de extreme schuldsaneringsabsolutisten, die willen dat overheden hun begroting liefst vandaag nog in evenwicht brengen. Beide varianten lijken makkelijk, maar zijn gevaarlijk.
De schuldsaneringsabsolutisten onderschatten de enorme aanpassingskosten van een plotselinge, zelf-opgelegde stop in de schuldenfinanciering. Die kosten zijn precies de reden waarom onbemiddelde landen als Griekenland geconfronteerd worden met enorme sociale en economische ontwrichtingen, als de financiële markten hun vertrouwen verliezen en de kapitaalstromen plotseling opdrogen.
CAMBRIDGE – Vele, zo niet alle, dringende macro-economische problemen van de wereld hebben te maken met de enorme overvloed aan allerlei soorten schulden. In Europa dreigt een giftige combinatie van publieke, bancaire en externe schulden in de periferielanden de hele eurozone uit zijn evenwicht te brengen. Aan de overzijde van de Atlantische Oceaan heeft een patstelling tussen de Democraten, de Tea Party en ouderwetse Republikeinen geleid tot onzekerheid over de vraag hoe de Verenigde Staten op de langere termijn een einde gaan maken aan het begrotingstekort van 8% van het bruto binnenlands product (bbp). Japan heeft intussen een begrotingstekort van 10% van het bbp, terwijl steeds meer nieuwe gepensioneerden liever Japanse staatsobligaties verkopen dan kopen.
Wat moeten regeringen doen? Het ene uiterste is de simplistische Keynesiaanse oplossing, die ervan uitgaat dat begrotingstekorten er niet toe doen als de economie zich in een diepe recessie bevindt: hoe groter, hoe beter. Aan het andere uiteinde staan de extreme schuldsaneringsabsolutisten, die willen dat overheden hun begroting liefst vandaag nog in evenwicht brengen. Beide varianten lijken makkelijk, maar zijn gevaarlijk.
De schuldsaneringsabsolutisten onderschatten de enorme aanpassingskosten van een plotselinge, zelf-opgelegde stop in de schuldenfinanciering. Die kosten zijn precies de reden waarom onbemiddelde landen als Griekenland geconfronteerd worden met enorme sociale en economische ontwrichtingen, als de financiële markten hun vertrouwen verliezen en de kapitaalstromen plotseling opdrogen.