SILVER SPRING – Jessica Pettway, een fashion- en lifestyle-influencer op YouTube, overleed deze maand op 36-jarige leeftijd aan baarmoederhalskanker. Haar vroegtijdige dood – en die van talloze andere vrouwen – had waarschijnlijk voorkomen kunnen worden dankzij een effectief vaccin tegen het humaan papillomavirus (HPV), dat verantwoordelijk is voor ongeveer 95 procent van de gevallen van baarmoederhalskanker. Maar lang niet genoeg mensen krijgen dat vaccin.
Een recent onderzoek van Public Health Scotland laat zien hoe effectief het HPV-vaccin is in het voorkomen van baarmoederhalskanker. Onder de veertigduizend vrouwen, geboren tussen 1988 en 1996, die het vaccin kregen voordat ze veertien werden, is er geen enkel geval van baarmoederhalskanker geweest. Dit is inclusief vrouwen die slechts één of twee doses kregen, in plaats van het volledige protocol van drie doses. De implicatie is duidelijk: als alle meisjes en vrouwen die in aanmerking komen wereldwijd worden gevaccineerd, kunnen we bijna alle gevallen van baarmoederhalskanker uitbannen.
Niet alleen vrouwen hebben baat bij het HPV-vaccin. Naast baarmoederhalskanker beschermt het vaccin ook tegen kanker van het hoofd, de nek, de anus, de penis, de vagina en de vulva. Omdat HPV meestal seksueel wordt overgedragen, betekent bescherming van jongens ook bescherming van meisjes. Daarom zouden alle meisjes en jongens van negen tot veertien jaar – en, idealiter, vrouwen en mannen tot 45 jaar – het vaccin moeten krijgen.
Het goede nieuws is dat HPV-vaccinprogramma’s zijn geïntroduceerd in veel landen in het Mondiale Noorden, waaronder Australië, Canada, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Bovendien begint het Mondiale Zuiden de achterstand in te lopen: vorig jaar hebben Bangladesh, Cambodja, Eswatini, Indonesië, Nigeria en Togo het HPV-vaccin aan hun vaccinatieschema’s toegevoegd. Maar om baarmoederhalskanker uit te bannen zullen regeringen overal aan boord moeten komen.
De hoogste prioriteit voor effectieve HPV-vaccinatieprogramma’s is om meisjes te vaccineren voordat ze seksueel actief worden – de aanbevolen leeftijd is negen tot veertien jaar. Programma’s op school zijn een goede plek om te beginnen, maar in veel landen kun je niet verwachten dat alle – of zelfs maar de meeste – meisjes naar school gaan. Nigeria heeft bijvoorbeeld ruim twaalf miljoen kinderen die niet naar school gaan, waarvan ongeveer zestig procent meisjes zijn. Daarom moeten regeringen samenwerken met gemeenschapsleiders, basisorganisaties en gezondheidswerkers om het HPV-vaccin naar de mensen te brengen waar ze wonen.
Maar ervoor zorgen dat meisjes gevaccineerd worden is niet alleen een logistieke uitdaging; er is ook een belangrijke sociale component. Uit een recent onderzoek van Behavioral Insights Lab, waarbij ik hoofdonderzoeker was, bleek dat slechts zestig procent van de mannelijke en vrouwelijke verzorgers van meisjes in de leeftijd van negen tot zeventien jaar in zes staten in Nigeria bereid zou zijn om deze kinderen te laten vaccineren.
De perceptie van de gemeenschap was een belangrijke bepalende factor voor de houding van de respondenten ten opzichte van het vaccin. De meeste verzorgers (72 procent) gaven aan dat ze de HPV-vaccinatie waarschijnlijk met hun familie en vrienden zouden bespreken, en degenen die het idee hadden dat hun familie en vrienden achter het vaccin stonden, dachten eerder dat hun vrouwelijke kind gevaccineerd zou worden. We concludeerden dus dat interventies die positieve invloeden van familie en vrienden benutten en het bespreken van HPV-vaccinatie binnen de sociale netwerken van zorgverleners aanmoedigen, waarschijnlijk de vaccinatiegraad zullen verhogen.
Kennis over het HPV-vaccin maakt ook een groot verschil, hoewel het soort berichtgeving dat in een voorlichtingscampagne wordt gebruikt cruciaal is. Afhankelijk van de context kan een focus op de algemene gezondheidsvoordelen van het vaccin, in plaats van op de rol ervan in het voorkomen van seksueel overdraagbare aandoeningen, helpen om stigma te verminderen. In ons onderzoek waren verzorgers dertig procent meer geneigd om hun kind tegen HPV te laten vaccineren als ze waren blootgesteld aan berichten waarin het positieve effect van het vaccin op de toekomstperspectieven van meisjes werd benadrukt.
En, nogmaals, vaccinatieprogramma’s mogen jongens niet verwaarlozen, voor wie het vaccin ook een kosteneffectieve – en mogelijk levensreddende – interventie is. Landen waar HPV-vaccins al zijn goedgekeurd voor mannen – waaronder Australië, Canada, Hongkong, Ierland, Nederland, Nieuw-Zeeland, Portugal, Zuid-Korea, Zwitserland, het Verenigd Koninkrijk en de VS – zouden het voortouw moeten nemen. Het Amerikaanse Centers for Disease Control raadt aan om jongens het HPV-vaccin te geven tussen de elf en twaalf jaar.
Mensen die tijdens hun adolescentie niet gevaccineerd zijn, zouden ook toegang moeten hebben tot het vaccin. In het Schotse onderzoek hadden vrouwen die tussen hun 14e en 22e het drie-dosis protocol kregen, een significant lager aantal gevallen van baarmoederhalskanker in vergelijking met niet-gevaccineerden. Je kunt het HPV-vaccin tot je 45e krijgen. (Het is onduidelijk of het vaccin mensen ouder dan 45 jaar – die waarschijnlijk al aan HPV zijn blootgesteld – kan helpen, niet in de laatste plaats omdat het enige tijd duurt voordat baarmoederhalskanker zich ontwikkelt).
Niemand zou mogen sterven aan een kanker die door een vaccin te voorkomen is. Het is te laat om Jessica te redden, maar we kunnen haar nagedachtenis eren – en die van alle mensen die gestorven zijn aan HPV-gerelateerde kankers – door de toegang tot HPV-vaccinatie drastisch uit te breiden.
Ifeanyi M. Nsofor, Senior New Voices Fellow bij het Aspen Institute, is Global Atlantic Fellow for Health Equity aan de George Washington University en Innovation Fellow bij PandemicTech.
SILVER SPRING – Jessica Pettway, een fashion- en lifestyle-influencer op YouTube, overleed deze maand op 36-jarige leeftijd aan baarmoederhalskanker. Haar vroegtijdige dood – en die van talloze andere vrouwen – had waarschijnlijk voorkomen kunnen worden dankzij een effectief vaccin tegen het humaan papillomavirus (HPV), dat verantwoordelijk is voor ongeveer 95 procent van de gevallen van baarmoederhalskanker. Maar lang niet genoeg mensen krijgen dat vaccin.
Een recent onderzoek van Public Health Scotland laat zien hoe effectief het HPV-vaccin is in het voorkomen van baarmoederhalskanker. Onder de veertigduizend vrouwen, geboren tussen 1988 en 1996, die het vaccin kregen voordat ze veertien werden, is er geen enkel geval van baarmoederhalskanker geweest. Dit is inclusief vrouwen die slechts één of twee doses kregen, in plaats van het volledige protocol van drie doses. De implicatie is duidelijk: als alle meisjes en vrouwen die in aanmerking komen wereldwijd worden gevaccineerd, kunnen we bijna alle gevallen van baarmoederhalskanker uitbannen.
Niet alleen vrouwen hebben baat bij het HPV-vaccin. Naast baarmoederhalskanker beschermt het vaccin ook tegen kanker van het hoofd, de nek, de anus, de penis, de vagina en de vulva. Omdat HPV meestal seksueel wordt overgedragen, betekent bescherming van jongens ook bescherming van meisjes. Daarom zouden alle meisjes en jongens van negen tot veertien jaar – en, idealiter, vrouwen en mannen tot 45 jaar – het vaccin moeten krijgen.
Het goede nieuws is dat HPV-vaccinprogramma’s zijn geïntroduceerd in veel landen in het Mondiale Noorden, waaronder Australië, Canada, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Bovendien begint het Mondiale Zuiden de achterstand in te lopen: vorig jaar hebben Bangladesh, Cambodja, Eswatini, Indonesië, Nigeria en Togo het HPV-vaccin aan hun vaccinatieschema’s toegevoegd. Maar om baarmoederhalskanker uit te bannen zullen regeringen overal aan boord moeten komen.
De hoogste prioriteit voor effectieve HPV-vaccinatieprogramma’s is om meisjes te vaccineren voordat ze seksueel actief worden – de aanbevolen leeftijd is negen tot veertien jaar. Programma’s op school zijn een goede plek om te beginnen, maar in veel landen kun je niet verwachten dat alle – of zelfs maar de meeste – meisjes naar school gaan. Nigeria heeft bijvoorbeeld ruim twaalf miljoen kinderen die niet naar school gaan, waarvan ongeveer zestig procent meisjes zijn. Daarom moeten regeringen samenwerken met gemeenschapsleiders, basisorganisaties en gezondheidswerkers om het HPV-vaccin naar de mensen te brengen waar ze wonen.
Maar ervoor zorgen dat meisjes gevaccineerd worden is niet alleen een logistieke uitdaging; er is ook een belangrijke sociale component. Uit een recent onderzoek van Behavioral Insights Lab, waarbij ik hoofdonderzoeker was, bleek dat slechts zestig procent van de mannelijke en vrouwelijke verzorgers van meisjes in de leeftijd van negen tot zeventien jaar in zes staten in Nigeria bereid zou zijn om deze kinderen te laten vaccineren.
SPRING SALE: Save 40% on all new Digital or Digital Plus subscriptions
Subscribe now to gain greater access to Project Syndicate – including every commentary and our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – starting at just $49.99.
Subscribe Now
De perceptie van de gemeenschap was een belangrijke bepalende factor voor de houding van de respondenten ten opzichte van het vaccin. De meeste verzorgers (72 procent) gaven aan dat ze de HPV-vaccinatie waarschijnlijk met hun familie en vrienden zouden bespreken, en degenen die het idee hadden dat hun familie en vrienden achter het vaccin stonden, dachten eerder dat hun vrouwelijke kind gevaccineerd zou worden. We concludeerden dus dat interventies die positieve invloeden van familie en vrienden benutten en het bespreken van HPV-vaccinatie binnen de sociale netwerken van zorgverleners aanmoedigen, waarschijnlijk de vaccinatiegraad zullen verhogen.
Kennis over het HPV-vaccin maakt ook een groot verschil, hoewel het soort berichtgeving dat in een voorlichtingscampagne wordt gebruikt cruciaal is. Afhankelijk van de context kan een focus op de algemene gezondheidsvoordelen van het vaccin, in plaats van op de rol ervan in het voorkomen van seksueel overdraagbare aandoeningen, helpen om stigma te verminderen. In ons onderzoek waren verzorgers dertig procent meer geneigd om hun kind tegen HPV te laten vaccineren als ze waren blootgesteld aan berichten waarin het positieve effect van het vaccin op de toekomstperspectieven van meisjes werd benadrukt.
En, nogmaals, vaccinatieprogramma’s mogen jongens niet verwaarlozen, voor wie het vaccin ook een kosteneffectieve – en mogelijk levensreddende – interventie is. Landen waar HPV-vaccins al zijn goedgekeurd voor mannen – waaronder Australië, Canada, Hongkong, Ierland, Nederland, Nieuw-Zeeland, Portugal, Zuid-Korea, Zwitserland, het Verenigd Koninkrijk en de VS – zouden het voortouw moeten nemen. Het Amerikaanse Centers for Disease Control raadt aan om jongens het HPV-vaccin te geven tussen de elf en twaalf jaar.
Mensen die tijdens hun adolescentie niet gevaccineerd zijn, zouden ook toegang moeten hebben tot het vaccin. In het Schotse onderzoek hadden vrouwen die tussen hun 14e en 22e het drie-dosis protocol kregen, een significant lager aantal gevallen van baarmoederhalskanker in vergelijking met niet-gevaccineerden. Je kunt het HPV-vaccin tot je 45e krijgen. (Het is onduidelijk of het vaccin mensen ouder dan 45 jaar – die waarschijnlijk al aan HPV zijn blootgesteld – kan helpen, niet in de laatste plaats omdat het enige tijd duurt voordat baarmoederhalskanker zich ontwikkelt).
Niemand zou mogen sterven aan een kanker die door een vaccin te voorkomen is. Het is te laat om Jessica te redden, maar we kunnen haar nagedachtenis eren – en die van alle mensen die gestorven zijn aan HPV-gerelateerde kankers – door de toegang tot HPV-vaccinatie drastisch uit te breiden.
Ifeanyi M. Nsofor, Senior New Voices Fellow bij het Aspen Institute, is Global Atlantic Fellow for Health Equity aan de George Washington University en Innovation Fellow bij PandemicTech.