CAMBRIDGE – De voortsudderende handelsoorlog tegen China van president van de Verenigde Staten Donald Trump heeft in 2019 donkere wolken van onzekerheid boven de wereldeconomie doen samenpakken, waardoor de aannemelijkheid van een aanzienlijke mondiale economische neergang groter is geworden. Zijn grillige en bombastische stijl hebben de situatie alleen nog maar verergerd, maar de Amerikaans-Chinese handelsoorlog is symptoom van een veel dieperliggend probleem dan Trump's atavistische handelsbeleid.
De huidige impasse tussen deze twee economische giganten komt voort uit het valse paradigma dat ik 'hyperglobalisme' noem, waarin de prioriteiten van de wereldeconomie voorrang krijgen boven die van de binnenlandse economie. Volgens dit internationale model moeten landen hun economie maximaal openstellen voor buitenlandse handel en investeringen, ongeacht de gevolgen voor hun groeistrategie of sociale model.
Dit vereist dat nationale economische modellen (lees: de binnenlandse handelsbepalingen) aanzienlijk convergeren. Zonder deze convergentie zullen nationale voorschriften en normen markttoegang lijken te belemmeren. Ze zullen, in de taal van handelseconomen en advocaten, worden behandeld als 'non-tarifaire handelsbarrieres'. De toelating van China tot de Wereldhandelsorganisatie was gebaseerd op de aanname dat China een markteconomie zou worden vergelijkbaar met Westerse modellen.
CAMBRIDGE – De voortsudderende handelsoorlog tegen China van president van de Verenigde Staten Donald Trump heeft in 2019 donkere wolken van onzekerheid boven de wereldeconomie doen samenpakken, waardoor de aannemelijkheid van een aanzienlijke mondiale economische neergang groter is geworden. Zijn grillige en bombastische stijl hebben de situatie alleen nog maar verergerd, maar de Amerikaans-Chinese handelsoorlog is symptoom van een veel dieperliggend probleem dan Trump's atavistische handelsbeleid.
De huidige impasse tussen deze twee economische giganten komt voort uit het valse paradigma dat ik 'hyperglobalisme' noem, waarin de prioriteiten van de wereldeconomie voorrang krijgen boven die van de binnenlandse economie. Volgens dit internationale model moeten landen hun economie maximaal openstellen voor buitenlandse handel en investeringen, ongeacht de gevolgen voor hun groeistrategie of sociale model.
Dit vereist dat nationale economische modellen (lees: de binnenlandse handelsbepalingen) aanzienlijk convergeren. Zonder deze convergentie zullen nationale voorschriften en normen markttoegang lijken te belemmeren. Ze zullen, in de taal van handelseconomen en advocaten, worden behandeld als 'non-tarifaire handelsbarrieres'. De toelating van China tot de Wereldhandelsorganisatie was gebaseerd op de aanname dat China een markteconomie zou worden vergelijkbaar met Westerse modellen.