BERLIJN – In oktober riep de Communistische Partij van China haar twintigste Nationale Congres bijeen, voornamelijk om de greep van president Xi Jinping op het leiderschap van het land te bevestigen. Alles verliep volgens zijn plan: het hoogste bestuursorgaan van de CPC, het Permanent Comité, wordt nu uitsluitend bemand door zijn meest toegewijde handlangers. Nu Xi een derde termijn als algemeen secretaris – en dus als president – heeft gekregen, heeft één man voor het eerst sinds Mao Zedong de absolute macht in China.
Weg is het principe van collectief, in de tijd beperkt leiderschap dat Deng Xiaoping invoerde na Maoʼs dood – een tijd waarin China net begon aan zijn enorm succesvolle moderniseringsfase. Toch blijkt uit de recente geschiedenis dat de terugkeer naar eenmansbestuur in een land van 1,4 miljard mensen een van de grootste risicoʼs vormt voor China en zijn status als opkomende supermacht, die slechts hoeft onder te doen voor de Verenigde Staten.
Ja, onder Xi lijkt de macht van het Chinese regime in toenemende mate onbeperkt en onbegrensd, dankzij massale investeringen in ultramoderne digitale massasurveillance en sociale controlesystemen. Toch is de kracht van de CPC niet alleen gebaseerd op alomvattende ʻslimmeʼ repressie. Zij is veeleer het resultaat van de enorme successen van de partij bij de modernisering van China.
To continue reading, register now.
Subscribe now for unlimited access to everything PS has to offer.
Rather than reducing concentrated market power through “disruption” or “creative destruction,” technological innovation historically has only added to the problem, by awarding monopolies to just one or a few dominant firms. And market forces offer no remedy to the problem; only public policy can provide that.
shows that technological change leads not to disruption, but to deeper, more enduring forms of market power.
The passing of America’s preeminent foreign-policy thinker and practitioner marks the end of an era. Throughout his long and extraordinarily influential career, Henry Kissinger built a legacy that Americans would be wise to heed in this new era of great-power politics and global disarray.
reviews the life and career of America’s preeminent foreign-policy scholar-practitioner.
Log in/Register
Please log in or register to continue. Registration is free and requires only your email address.
BERLIJN – In oktober riep de Communistische Partij van China haar twintigste Nationale Congres bijeen, voornamelijk om de greep van president Xi Jinping op het leiderschap van het land te bevestigen. Alles verliep volgens zijn plan: het hoogste bestuursorgaan van de CPC, het Permanent Comité, wordt nu uitsluitend bemand door zijn meest toegewijde handlangers. Nu Xi een derde termijn als algemeen secretaris – en dus als president – heeft gekregen, heeft één man voor het eerst sinds Mao Zedong de absolute macht in China.
Weg is het principe van collectief, in de tijd beperkt leiderschap dat Deng Xiaoping invoerde na Maoʼs dood – een tijd waarin China net begon aan zijn enorm succesvolle moderniseringsfase. Toch blijkt uit de recente geschiedenis dat de terugkeer naar eenmansbestuur in een land van 1,4 miljard mensen een van de grootste risicoʼs vormt voor China en zijn status als opkomende supermacht, die slechts hoeft onder te doen voor de Verenigde Staten.
Ja, onder Xi lijkt de macht van het Chinese regime in toenemende mate onbeperkt en onbegrensd, dankzij massale investeringen in ultramoderne digitale massasurveillance en sociale controlesystemen. Toch is de kracht van de CPC niet alleen gebaseerd op alomvattende ʻslimmeʼ repressie. Zij is veeleer het resultaat van de enorme successen van de partij bij de modernisering van China.
To continue reading, register now.
Subscribe now for unlimited access to everything PS has to offer.
Subscribe
As a registered user, you can enjoy more PS content every month – for free.
Register
Already have an account? Log in