Kan de Wereldbank zichzelf er nog bovenop helpen?

CAMBRIDGE – De afgelopen jaren, toen de financieringsrol van de Wereldbank naar de achtergrond werd gedrongen als gevolg van de opkomst van het privé-kapitaal en de geldstromen uit China, zijn de leiders van de bank wanhopig op zoek geweest naar een nieuwe missie. Eindeloze reorganisaties, politieke benoemingen en de veranderende prioriteiten van opeenvolgende presidenten hebben bijgedragen aan de indruk dat de instelling niet bepaald goed functioneert. Maar kan dat nog veranderen?

De Wereldbank heeft geprobeerd zichzelf opnieuw uit te vinden als een leverancier van mondiale publieke goederen en als een “kennisbank” die haar cliënten onder de ontwikkelingslanden van data, analyses en onderzoek voorziet. Weinigen zouden de prestaties van de Bank willen ontkennen als het gaat om het bijeenbrengen van indicatoren voor de economische activiteit, het meten van de armoede, het identificeren van tekortkomingen in het aanbod van de gezondheidszorg en het onderwijs, en – in vroeger jaren – het ontwerpen en evalueren van ontwikkelingsprojecten.

Maar velen, zoals winnaar van de Nobelprijs voor de Economie Angus Deaton, hebben de prestaties van de Wereldbank ook bekritiseerd. Eén van de problemen is dat de ontwikkelingsresultaten tevens afhangen van het externe economische klimaat waarin arme landen moeten opereren; dat klimaat wordt vormgegeven door het beleid van de grote economieën. En in het bevorderen van gezond beleid is de Wereldbank de afgelopen decennia zwaar tekortgeschoten, zoals blijkt uit drie grote intellectuele zonden van veronachtzaming.