Moeten centrale banken zich richten op de werkloosheid?

WASHINGTON, DC – Op 12 december heeft voorzitter Ben Bernanke van de US Federal Reserve (de Fed, het federale stelsel van Amerikaanse centrale banken) bekendgemaakt de rente dichtbij nul te willen houden totdat het werkloosheidscijfer is gedaald naar 6,5%, op voorwaarde dat de inflatieverwachting laag blijft. Hoewel het statuut van de Fed, anders dan dat van de Europese Centrale Bank (ECB), een duidelijk mandaat omvat om de werkgelegenheid te ondersteunen, was de bekendmaking de eerste keer dat de Fed zijn rentebeleid heeft gekoppeld aan een cijfermatige werkgelegenheidsdoelstelling. Het is een welkome doorbraak, die zou moeten worden nagevolgd door andere centrale banken – niet in de laatste plaats de ECB.

De statuten van centrale banken verschillen wat betreft hun doelstellingen ten aanzien van het monetair beleid. Zij stellen allemaal het behoud van de prijsstabiliteit centraal. Veel statuten voegen daar een verwijzing naar de algehele economische omstandigheden aan toe, zoals groei en werkgelegenheid of financiële stabiliteit. Sommige statuten geven een centrale bank de bevoegdheid de inflatiedoelstelling eenzijdig vast te stellen; andere bepalen dat de bank haar beleid met de regering moet coördineren.

Er is echter geen recent voorbeeld van een grote centrale bank die een cijfermatige werkgelegenheidsdoelstelling heeft opgesteld. Dit moet veranderen, omdat de omvang van het werkgelegenheidsprobleem waar de geavanceerde economieën voor staan steeds duidelijker wordt. Zwakke arbeidsmarkten, een lage inflatie en een overmaat aan schulden duiden erop dat zich een fundamentele herordening van de prioriteiten aandient. In Japan laat Shinzo Abe, de nieuwe premier, merken dat hij deze zorgen deelt, ook al lijkt hij een 'minimale' inflatiedoelstelling voor de Bank of Japan voor te stellen, in plaats van een verband met de groei of de werkgelegenheid te leggen.

https://prosyn.org/njm1v7Gnl